Omdat ik het een goed idee vond om in de eerste week van mijn huwelijksreis een blaasontsteking op te lopen trakteerde ik Kim op een retourtje Italiaans ziekenhuis op zondag. Wij waren inmiddels al even gewend aan ons luxe lui lekker leventje in het mooi Italië, totdat mijn spasmes en pijn weer begonnen toe te nemen. De afgelopen weken verhuisde ik van bed naar bed, maar geen enkel met een elektrisch bedienbaar onderstel, dus zo besloot ik, dan is het katheteriseren nachts zo’n drama dat ik min of meer stopte daarmee. Destijds klonk dat als een zeer plausibel en slim idee. Mijn blaas dacht daar echter anders over. En wat wil je dan ook Niek van den Adel? Ik weet inmiddels dat ik leer met vallen en opstaan, al neem ik dat laatste soms een beetje te letterlijk. Hier in Italië werd ik daar weer eens aan herinnerd.
Daar zaten wij dan, romantisch in een kille klinische ruimte van de eerste hulp in het o zo mooie Lombardije. Bloeddruk meten, koorts bekijken, niks vinden, naar de arts, die snapte er ook niks van, door naar de uroloog en daar voltrok het toonbeeld van gruwelijke gastvrijheid zich dan…
De artsen en verpleegkundigen waren redelijk onder de indruk toen Kim mij op een 1,5 meter hoge behandelbank tilde, want een lage behandel tafel werd ongetwijfeld afgekeurd door de ARBO aldaar. Nog niet bekomen van deze manoeuvre, trok de uroloog zonder iets te zeggen plastic handschoenen aan, trok mijn broek naar beneden en ramde zijn gestrekte wijsvinger diep in de verkeerde ingang naar binnen. Ff aan de prostaat voelen, dat vond hij heel logisch. Meestal stel ik mijzelf eerst even voor als ik ergens binnen kom, maar deze uroloog heeft daar een andere kijk op denk ik. Kim en ik kijken elkaar beduusd aan, hoe kom je erbij om zonder iets te zeggen je vinger in iemand zijn bibs te stoppen? Werkelijk, hoe bedenk je dat.
Maar goed, ik was al lang blij dat ik daar niks van voelde. De conclusie was snel getrokken dachten wij, want de verpleger kwam al snel aan zetten met een joekel van een spuit, die hij zonder iets te zeggen in mijn heftig aangerande billetjes wou steken..”STOP!” hoorde ik gelukkig Kim roepen..”Can you explain us what that is?” En zo gaat het verhaal nog wel even door. Gelukkig kwam ook nog even de internist kijken…welke gedachte daarachter ons compleet onduidelijk was.
“Maar, zo probeerde ik, ik hoef alleen maar een antibiotica en dan kan ik weer naar huis” Eind goed al goed, zo gingen wij 5 uur later met een verkeerde antibiotica naar huis…het was mij een avontuurtje wel weer.
Zo slecht hebben wij het in Nederland nog helemaal niet…
Hartelijk gefeliciteerd met jullie huwelijk. Laat het de start van een mooie toekomst zijn waarin vele wensen van jullie in vervulling zullen gaan! Zoals jij in het verhaal al vertelde:je blijft steeds weer leren! Doe dat vooral! Omhelzing, Elly.
Nou dit meen je niet ik heb dus ook een blaasontsteking en ga overmorgen trouwen!