XL luiers

Hij staat ver weg verstopt, heel ver weg. Heel bewust. Diep, achter in een hoekje, in de berging, achter blikken tomaten puree, appelsap en pasta. Daar staat een stom pak luiers. Nou hebben wij veel luiers nodig in huize van den Adel. Puck en Josefien poepen wat af, maar die gebruiken lieve luiers. Van die hele kleintjes, waar kleine drolletjes in passen. Op dit pak staat echter in grote letters XL !!!!! De uitroeptekens vormen zich echter alleen in mijn verbeelding, vrees ik. Ik heb alweer een tijdje niets geschreven. De oplettende lezer weet dan dat het dan meestal niet zo goed met mij gaat. Zo ook nu. Kijkend naar dat pak luiers, weet ik dat ik niet dieper kan zinken. Ik ben op. Helemaal op. Ik ben alleen thuis, Kim is werken, de dames bij de gastouder. Ik barst in huilen uit, daar in dat kleine kamertje, stomme dwarslaesie.

Ik ben het al een weekje of 6 aan het volhouden. Op mijn tandvlees. Maar mijn lichaam begint steeds meer tekenen te geven dat er iets mis is. De pijn neemt mondjesmaat toe, daar waar nog kan. In mijn buik beginnen de spasmes heftiger te worden, mijn hart begint pijn te doen. De nachten zijn gebroken, de ochtenden zwaar, ik til mij letterlijk elke dag keer op keer naar mijn werk. Om thuis te komen en het hele weekend te slapen. Maar ik eet gezond, val 7kg af, ben weer aan het trainen, ik doe toch alles goed? En ja, ik weet dat ik een heleboel tegelijkertijd doe, bespaar mij die onzin! Dit is mijn manier, mijn leven, mijn strategie! Ik doe het al sinds dat ik 4 ben en het bevalt prima, schreeuw ik in mijn hoofd tegen ieder met goed bedoelde adviezen. Maar ik leer alweer snel dat ik maar op één persoon boos ben…Die persoon ben ik.

In de medische molen gaan wij op zoek naar de bacterie in mijn lichaam, afwijkende bloedbeelden, infecties of orgaan falen. Maar we vinden niet echt iets. Dus 2 antibiotica kuren, een buikfoto, hartfilmpjes en urinekweken. Maar niets levert iets op. Ik blijf misselijk, de pijn blijft. Ik meld mij ziek op mijn werk, iets wat ik slecht kan, ik kan gewoon niet meer. In dat stomme kamertje, met die stomme luiers kijk ik naar de woorden XL. De luiers zijn voor mij. Dankzij de laatste kuur, ben ik 5, 6 keer per dag incontinent. Ik rol van mijn bed naar de douche, om vervolgens alle vloeren schoon te maken, om daarna weer van voren af aan te beginnen. Toen ik 3 was, leerde ik ongetwijfeld dat het vies was om in je broek te poepen. Die schaamte hangt of ik nu wil of niet nog steeds in mijn lichaam, je word bedankt mams. Ik haat die luiers. Ik schaam mij kapot.

Mijn energie niveau zakt naar een dieptepunt, het zielig hoopje gehandicapte die ik ben sleept zich door huis. Joep stuitert van de energie omdat die niet goed uit gaat. Puck & Josefien krijgen maar weinig knuffels van papa en Kim al helemaal niet. Oja, we hebben ook net nog de sleutels van ons huis gekregen. Lekkere timing van den Adel.

Na schoonmaak actie 4 vandaag, lig ik in een onbewaakt moment bij te komen op bed. Ik hoor de dames thuiskomen. Puck en Josefien springen luid schaterend op bed, op mijn buik heen en weer. Kim komt er ook bij. Ik geniet met overvloede. ‘In de diepe dalen leert men meneer van den Adel’, hoor ik in mijn hoofd. Kim en ik kijken elkaar aan en lijken beidde te beseffen dat dit de momenten zijn die wij de rest van ons leven gaan herinneren. Niet lang daarna poept Puck in haar broek, ze begint af en toe iets teveel op papa te lijken.