Winkelen met een glimlach

Enigszins beduusd kom ik de Albert Heijn binnen in Hilversum. Het gaat namelijk helemaal niet zo lekker de laatste dagen. Ik ben best geschrokken van de opname op de spoedeisende hulp afgelopen zondag (zie laatste blog). Nog steeds weet ik niet waar alle spasmes en dat opgezette been vandaan komt. De rol als patiënt valt mij dan ook zwaar. Stel je voor dat je weet dat er iets mis is met je, maar je kunt het niet voelen. Alleen de spasmes en de pijn geven signalen af dat er iets niet helemaal klopt. In overleg met de huisarts, de revalidatie arts en tenslotte de internist, maar nog steeds niet weten waar en hoe het nou zit…

Zo stap ik dus de Albert Heijn binnen. De mensen om mij heen zijn blij, de zon schijnt namelijk weer. Maar zelfs de korte rokjes op straat toveren ditmaal geen glimlach op mijn gezicht. Het lukt gewoon even niet, kennelijk zit er diep geworteld in mijn brein een soort oerkracht, een angst noem het een trauma, die dit niet meer wil. Mijn grijze massa voert een contante strijd tussen mijn ratio en emo. De ratio roept dat er nog niks aan de hand is terwijl mijn emo voelt dat er iets mis is.

Ik rol verder doe de boodschappen en dan gebeurd het. Na de eeuwenoude zoektocht naar de kortste rij kom ik uit bij kassa 3 en daar zit Sarah. Geen idee of ze echt zo heette, maar de naam staat haar wel. Een 18 jarig meisje, een spring in het veld, de zomer in haar bol. Voordat ik überhaupt aan de beurt ben, trakteert ze mij op een hemelsbreedte glimlach;” Goedemiddag!” Niet alleen ik maar alle mensen in de rij krijgen dezelfde traktatie. Gefascineerd kijk ik naar het schouwspel met de klant voor mij. “oho, wat lekker” roept ze. “die sausjes neem ik zelf ook altijd bij de BBQ, wat een heerlijk weer ervoor hè?” De vrouw reageert verbouwereerd door deze verpulverende aanval van gastvrijheid. “ja, mijn kleinkinderen komen eten en we gaan lekker de hele avond in den tuin zitten”. “heel veel plezier en doe ze de groetjes maar”, roept Sarah.

Mijn ietwat gedeprimeerde toestand verdwijnt als sneeuw voor de zon, ik kan ineens niet wachten totdat ik aan de beurt ben. “hoi!” roept ze vrolijk. “hoi!” schal ik terug. “wat lekker, een stoofmaaltijd! Ja, het is eigenlijk voor mijn vrouw, ik ga namelijk uit eten vanavond. Oh, waar ga je heen dan? Burgers, lekker eten op het terras met mijn beste maatje. Ik ben jaloers” en haar ogen schateren van plezier. “heel veel plezier en tot ziens!”

Ik kan gewoon niet anders dan langs de infobalie rollen en het grootst mogelijke compliment aan haar leidinggevende geven. Dankjewel, dit had ik nou even nodig.

Buiten schijnt de zon weer. Ondanks dat ik thuis weer met mijn been omhoog moet zitten, mijn werk heb afgezegd voor de aankomend dagen en ik nog steeds niet weet wat er met mij is, betrap ik mijzelf op een grote glimlach op mijn gezicht.

Dankjewel Sarah.