Skip to main content

Niemand van de volle zaal steekt zijn hand op na mijn vraag aan het publiek. Ik weet wel beter. De MIVA, alias rolstoelvriendelijke toilet, alias de poeptoilet, poept gewoon heel erg lekker. Ik geef de aanwezigen van het congres dan ook groot gelijk. Je komt aan op het event, een lekker bakje koffie, en om dan te midden van al je collega’s de stiekem genoten shoarma, met knoflook saus eruit te duwen, voelt toch wat ongemakkelijk. Laat staan de geluiden en de reuk die bij die cafeïne ritueel komen kijken. Ineens is die collega toch best een smeerlap en poept Janneke van HR geen rozenblaadjes. Best raar.

Dus, lekker poepen op dat ruime, altijd vrije toilet. Stiekeme poeperds noem ik ze. Je ziet ze al van een afstandje. De zojuist genoten cafeïne, die een samengeknepen bilpartij veroorzaakt, zorgt ervoor dat de stiekeme poeperd zo snel mogelijk zijn hoopje moet doen. Enigszins schuw kijkt hij om zich heen, niemand te zien, heel snel de poeptoilet in. Dan volgt er rust. Er is niemand in de buurt die je kan horen, ruiken of zien. Dit is jou moment. Vol overgave druk je de darminhoud tegen het porselein waarbij nu.nl een welkome onderbreking geeft van de zojuist vrijgegeven gassen en geluiden. Tjonge jonge, wat een opluchting. Nu komt het lastige moment. Je moet de toilet nog ongezien uit.

Dat gaat faliekant mis.

Je opent de deur, en in plaats van de afkeurende blikken van je collega’s staat daar nog één ding wat erger is.

Een gehandicapte. En dat ben ik.

Met een rood hoofd roep je: “ sorry!” en je verdwijnt snel weer de anonimiteit van de menigte in. In de haast ben je vergeten je remsporen uit te wissen je niet realiserende dat er zo meteen iemand 5 minuten boven die pot moet hangen om zijn katheterzak te legen. Ik rijd langs de bierkratjes en schoonmaak artikelen, zo’n mindervalidehok is toch ook wel een handige opslag plek. En zeg eerlijk, hij word toch nauwelijks gebruikt? Een bijzonder fenomeen, die stiekeme poeperd. Ik heb nog steeds niemand ontmoet die het doet en toch is het op 75% van alle congressen s ’ochtends dit geval:)

Dat beeld nooit meer

Als de toilet bezet is ga ik tegenwoordig gewoon naar de gewone mannen toilet. ik los dat tegenwoordig op door te katheteriseren op de mannen toilet. De 15cm lange buis die ik mijn pielebuis inschuif, waarvan het voordeel van niet kunnen voelen ineens duidelijk word, doet alle mannelijke bezoekers verschrikken. Het voorval verspreid zich als een lopend vuurtje onder de mannen van het evenement. Dit beeld is genoeg om het poeptoilet de hele dag vrij te hebben, dat beeld nooit meer:)

Ik heb hier wel aan moeten wennen. Zo’n parkeerplek voor de deur, en zo’n eigen toilet lijkt wel een luxe maar het tegendeel is waar. Het is noodzakelijk dat het er is, omdat mijn kop ontploft als ik niet gelijk naar de wc kan. Het bezetten hiervan of opvullen met schoonmaak artikelen lijkt onschuldig, maar het drukt mij meer en meer in de exclusie hoek. Ik mag wel mee doen, maar niet helemaal.

Rolstoel apartheid

Ik kom vandaag op mijn oude hotelschool. Het restaurant is al een keer of vijf verbouwd sinds dat ik hier weer kom. Het is mijn thuis, mijn studentenplek en toch is alles anders. Want, waar overal mooie design meubels pronken en er weer over een verbouwing word gesproken, plas ik in een aftands toilet wat er sinds de koude oorlog niet is geüpdatet. Maar zoals ik al zei, die word toch nauwelijks gebruikt….Ik mag best wel meedoen, maar niet helemaal.

Ik ben lang op zoek geweest naar het woord, maar het woord is minderwaardig. Wel een beetje meedoen maar niet helemaal. We praten over de verbouwing van het hotel en over de grote luxe treden die voor de ingang komen. Toen er aan de architect werd gevraagd hoe rolstoelers naar binnen moesten komen, kwam er een twijfeling. Dat doet namelijk afbreuk aan het design, die kunnen namelijk ook heel goed via de zijingang werd er geopperd. Toen gebeurde er iets bijzonders.

De GM manager met donkere huidskleur is opgegroeid in Zuid-Afrika en heeft tijdens de apartheid nooit door de voordeur van zijn eigen hotels gemogen. Hij springt op tijdens het gesprek op en verwoord geëmotioneerd wat dit gevoel, van niet door de voordeur naar binnen mogen met hem heeft gedaan. Dit gaat hem niet gebeuren met de mindervalide doelgroep in zijn hotel. Ook hij gebruikt het woord minderwaardig en verwoord precies wat ik vaak voel.

Ik mag best wel meedoen, maar net niet helemaal.

3 Comments

  • Carolien schreef:

    Je zou mensen eens moeten zien kijken toe ik, lopende vrouw, naar het invalide toilet ging! Maar ja stoma zorg kon ik niet op een gewoon toilet doen. De blikken van zowel mobiele als niet mobiele mensen waren heftig!

  • Piet Hein M Oosterhagen schreef:

    Zooo herkenbaar, sluitpost op de begroting en daarmee inderdaad begrotelijk…

  • Audrey schreef:

    Wat een supergoed artikel, Niek! heerlijk geschreven, maar met een serieuze boodschap die overkomt.