Welkom in de wondere wereld van Niek van den Adel

Het is nog vroeg, zo’n 7 uur schat ik…brrrr koud op de kamer, bibberend en misselijk trek ik mijn thermovest wat strakker. Mijn deken voldoet zijn taak vannochtend niet…Helaas ben ik weer niet wakker geworden om 6 uur toen ik 10 mg oxycontin naar binnen kreeg. Waar is de tijd gebleven toen ik opiaten nog lekker vond vraag ik me af. Ook de 2 toch stevige zetpillen heb ik niet gemerkt, vreemd vindt ik dat, alsof je vroeger niet zou hebben gemerkt dat iemand stiekem zijn vinger in je kont stak.

De rest van de kamer slaapt nog, ikke niet, de misselijkheid is te sterk. Ik probeer elke ontspannings oefening die ik ken, helaas is dit altijd slechts een tijdelijke oplossing. De oxycontin wint altijd, even later spuug ik mijn geringe maag inhoud naar buiten…Het is weer een troosteloos begin van mijn vrijdag ochtend..Het lichaam is stijf, mijn rug doet pijn en ik kan mijn nek maar niet bewegen. Graag wil ik bij de knop van de verpleging, help me, ik wil dit niet..Hier licht dan ook mij grootste angst, stel nou dat ik die knop niet kan bereiken…Ik moet weer terug denken aan de pijn in het AMC, ik weet niet waarom…

Het is onbeschrijflijk hoe moeilijk, eigenlijk hopeloos wakker worden het de laatste tijd is. Wellicht dat mensen dit bedoelen met revalideren is geen pretje. Het doemdenken volgt: Het is alweer september, de 17^de om precies te zijn. Wat deed ik vroeger rond de 17^de, vraag ik mezelf af . Wachten op mijn salaris omdat de bankrekening zojuist op 0 stond?  Of een avond lui op de bank hangen, hopende op dat ergens de energie zou komen om het volgende biertje uit de koelkast te halen. Ik heb het gevoel dat ik zoveel gewacht heb, alsof het me maar overkwam, Grab life by the horns schoot vaak door mijn hoofd, dit heb ik echter helemaal niet gedaan… Er waren nog 10000 dingen die ik nog wou doen maar ik wachte nog steeds veel af op de bank. Doemdenken dus: hier ben ik tot overmaat van ramp een waar talent in….En dan het allere ergste, ik realiseer me dat ik mijn bed uit zal moeten. Na het wakker worden is het nog zo moeilijk om lekker de dag in te gaan, ik wil iedereen afzeggen en gewoon boos op de wereld blijven…

Ik hoef hier geen medelij voor; c’est la vie, ik redeneer dit zinnetje nogal vaak. Maar ik zou een moord doen voor één ochtend opstaan zonder pijn, misselijkheid en stijfheid…Helaas moet ik eruit, pijnlijke transfer die lelijke elektrische rolstoel in. Jaloers kijk ik altijd naar de gelukkigen die al in de handrolstoel mogen zitten, ik wil ook! Ik hoor de dag buiten beginnen, auto’s rijden, mensen met kinderen naar school. Het is alsof ik daar even niet bij mag horen, alsof ik in een compleet andere wereld leef.

Toch eruit, de dag in, ik weet dat dit me helpt, tegen mijn zin alle pillen in mijn mik. Ontbijten, tandenpoetsen en opstaan..ik weet dat ik me hierdoor later beter voel. En dat gebeurd ook gelukkig. Later op de dag heb ik toch besloten naar de Young Colfield borrel te gaan: Gelukkig een vrijwilliger gevonden die mij helemaal alleen (ben ik namelijk trots op) in de plaatselijke paus mobiel naar Zeist wil brengen… Eenmaal aangekomen, zweet onder de oksel (bij wijze van, want ik zweet daar niet meer) word ik gelukkig op gevangen door Ilona en Martine. Vol spanning de kroeg kelder in…Wat een mensen wat een ogen, aaaaaaaahhh….Liefkozend en in overvloed komen de eerste zoenen, en naar mijn inziens echte oprechte knuffels. Machtig mooi vind ik dit, hier hoor ik bij denk ik nog, ik ben ook weer even een young talent, ipv een gehandicapte. Ik wordt nog even in het zonnetje gezet en ik voel me wel speciaal. Gepast wordt er afstand gehouden en ik wordt als een waardig invalide verzorgt! Mama Ilona, laat me de hele avond mijn gang maar gaan met de jongelui, terwijl ik weet dat ze me alleen maar wil knuffelen. 🙂  Wat een kanjer! Later maak ik ook hier stiekem maar gretig gebruik van mijn nieuwe ooghoogte en geniet van de vele mooie dames..

Het is nu alweer maandag de 20ste , ik realiseer me net weer dat ik de wereld nogsteeds rond kan zeilen, mijn favoriete sauna in Nijmegen nog in kan en hoog/laag keukens niet zo duur zijn, ik nogsteeds capabel ben voor mooiemensen.nl J, ik ook nog niet kon autorijden toen ik 4 jaar oud was en daarom ook nog maar even geduld moet hebben met mijn revalidatie, ik het belachelijk vind dat lawaaierige sex verboden is geworden in Italië en ik nu weet hoe zwangere vrouwen zich moeten voelen…

Hoe ik het positieve van de wereld in blijf zien? Let op: ter overmaat van de ramp kreeg ik deze week nu ook al een erectie tijdens het cateteriseren door de mannelijk verpleger…. AAAAAHHH!! Beschamend zij hij: “Dit is de normaalste zaak van de wereld hoor Niek” Terwijl ik alleen maar kon denken: “JAHOE!!!!, hij doet het nog!”Toen dit ook tijdens het artsen bezoek gebeurde in het bijzijn van de voltallige verpleging moest ik ook even slikken…Wellicht dat bovenstaande paragraaf enigszins schokkend kan zijn , maar ik hoop ook hoopgevend voor vele vrouwelijke lezers onder u. 🙂

Een goede nachtrust toegewenst reken mij tot u hard werkende revalidant ut het Utrechtse,

Dikke knuffel,

Niek