Wachtruimte verhalen

Moedeloos zit ik in een hoekje te luisteren. Een moeder verteld dwingend tegen haar zoontje dat hij stil moet zijn. Tegenover mij zit een oudere meneer, stil, met een bijna serene rust over zich heen. Wat gaat er in zijn hoofd om? Mijn mede wachtende naast mij leest de 3 maanden oude story, die kennelijk zo goed gelezen word, dat hij uit elkaar valt.

Kil, dat is wel het beste woord om deze ruimte te omschrijven. Tijdens één van mijn mystery visits schuif ik gewoon een uurtje aan in deze wachtruimte, waarbij met name het eerste deel van dit woord toepassing lijkt te hebben op alle aanwezigen. Alsof iedereen het wachten moe is. Ik ook, terwijl ik hier helemaal niet op controle moet. De tv’s zenden elke 15 seconden de gedateerde boodschap uit, van wat ooit een goed bedoelde plaats voor het delen van informatie leek te zijn. De stoelen zijn van hout. Hard. Gelukkig maar dat ik altijd mijn eigen stoel meeneem. Kijkt daarom die oudere meneer wat jaloers naar mij?

Ons wachten word enkel onderbroken, door een witte jas die voorbij loopt. Mijn concurrenten houden net als ik telkens heel even onze adem in. Is die jas voor mij? Nee…shit, hij loopt weer door. Het kleine jongetje verliest zijn geduld en begint aan zijn moeder te hangen. “mama, wanneer gaan wij nou? “ Nog heeeel even, probeert ze. Maar haar blik verraad dat ze het ook niet meer weet.

Als ik als patiënt in een wachtruimte zit dan wil ik altijd het liefst zo snel mogelijk weer weg. Ik houd namelijk niet van wachten. Waarom noemen ze het ook zo? Waarom heet het niet gewoon een ontvangstruimte? Mijn gedachten gaan met mij op de loop en spelen de film van de slechte boodschap die ik zo ongetwijfeld ga horen wel 100 keer af. Meer heb ik toch niet te doen. Stomme wachtruimte.

Maar dan.

Dan gebeurt er iets geniaals. Er loopt een meisje binnen in een klein wit jasje. Ik schat haar een jaar of 23. Ze kijkt de wachtruimte in en roept: “Zo, wat een troosteloze bende hier” De wachtende kijken op. “Wie heeft er zin in koffie of thee, of heb je liever een glaasje limonade? Ik ga toch halen voor mijzelf. Ik weet dat het wachten lang duurt, maar de dokter heeft gezegd dat hij over 5 minuutjes hier is” Even later geniet de oudere meneer van een kopje koffie, de moeder van een kopje thee en het jongetje slokt zijn limonade weg alsof hij in geen tijden gedronken heeft. Wij kijken elkaar aan en schieten tegelijkertijd in de lach. Even benoemen, even aandacht geven en even een helpende hand bieden. Wat een leuke ontvangstruimte is dit!

Zo makkelijk kan gastvrijheid zijn.