“Luister kinderen,” hoor ik de juffrouw van mijn dochters zeggen.
Het is woensdagmorgen en het is paasviering, tijd voor een ouderwetse gezellige fietstocht naar de kerk om te zingen voor een heer waar we verder geen aandacht aan schenken bij de Van den Adeltjes. Ik google nog even snel van tevoren: Pasen en Jezus. Oh ja, zo herinner ik me, die beste man stond toen weer op. “Dat zou ik ook eens moeten proberen”. Maar na een vermaande blik van Kim, besluit ik het grapje voor me te houden. Ze was sowieso al verbaasd dat ik me hiervoor had aangemeld en met een goede reden.
Ik sta samen met 4 andere luizenmoeders aan de zijkant van het klaslokaal. Tot groot ongenoegen van de klassenmoeders (waarom zijn dat nooit vaders?) overigens, het moesten eigenlijk 6 ouders zijn. Wie haalt het nou in zijn hoofd om zo understaffed met 20 kinderen, 2 km te fietsen. Levensgevaarlijk als je het mij vraagt. Tot overmaat van ramp zijn er ook te weinig oranje vestjes. Een onderling, doch stil protest volgt onder de ouders, maar we besluiten toch deze risicovolle expeditie voort te zetten.
Een middelvinger is ook een gebaar
“Kinderen stil nou even” probeert de juf, maar de kiddo’s zijn zo opgewonden dat een Juf Ank met Spaans rietje, hier zelfs geen kans maakt. “We gaan zo naar de kerk fietsen, maar ik ga eerst even de regels en de 12 handgebaren uitleggen. Okay, het kan zijn dat ik er 6 overdrijf, maar ik sterf langzaam al een beetje naar binnen. Waar is de tijd gebleven, dat we gewoon met de juf of meester naar de kerk fietsten, je het rode licht negeerde en je met een beetje mazzel de pastoor ontweek bij het hek? “De vuist is van stoppen. Als we 1 vinger opsteken dan gaan we ritsen jongens en meisjes, steken we 2 vingers op dan gaan we weer naast elkaar fietsen.” En zo gaat het nog even door.
Ik maak een middelvinger gebaar naar Puck, hetgeen ik heel grappig vind. Die schatert echter zo hard, dat de rest van de klas ook mijn kant opkijkt. “Ohhhhhhhhh, Puck haar papa steekt zijn middelvinger op…” De juf kijkt vermanend mijn kant op. Ik kijk haar meelijwekkend aan en probeer uit te stralen: Ik kan er gewoon niets aan doen, ik wil het niet, maar mijn handen doen gewoon zo. Ze trapt er niet in en vervolgt haar verhaal.
De lijdensweg van Pasen
Enfin. We stappen op de fiets. Ik met een oranje hesje op mijn handbike. Kim zegt dat ik dan altijd lijk alsof ik een geestelijke handicap heb. Hier zou ze overigens best gelijk in kunnen hebben.
-“Kom op kiddo’s!”, roep ik. “Trappen met je kadaver!”
-“Papa, wat is een kadaver?”, vraagt Fien.
– “Maakt niet uit fietsen maar.”
“Papa van Fien en Puck!”, hoor ik vanachter uit de rij. “Wachten, de helft heeft zijn fiets nog niet.”
Nou als ik ergens niet tegen kan, zijn het wel treuzelende kinderen. Fietsen dus, de rest haalt ons wel in en we gaan. Voor in de rij, vind ik een medestander.
– “Weet je nog, vroeger fietsen we gewoon nog 10 kilometer naar school” zegt ze.
-“Als je, ‘weet je nog vroeger’, zegt, dan ben je oud, geef ik haar terug.”
We lachen.
Maar dan gebeurt het
Jezus is inmiddels opgestaan uit zijn graf. De kiddo’s hebben rillend in de veel te koude kerk gezeten, wachtende op een koekje dat ze helemaal niet kregen en we moeten terug. En ja, toen… Toen begon het te regenen.
“Kom op, het is goed voor je veerkracht” Maar kennelijk dachten de kiddo’s daar anders over. Marie-Esmée is al in tranen voordat we buiten zijn, Madeleine slaat snikkend een net geleerd kruisje en Jan-Pieter weigert gewoon en gaat op de grond zitten. En zo vertrekt deze groep 5, luid aangemoedigd door een handbikende man in een oranje hesje, de lijdensweg weer richting school. Jezus was er trots op geweest denk ik nog even.
Doorweekt en verkleumd komen we aan, regenpakken zijn niet meer nodig, daar waar een Porsche Carrera je ook af kan zetten hier in het Blaricumse. “Zo”, zeg ik tegen de ouders, “das goed lesje veerkracht, goed dat ze door hebben gezet.”
Satisfyer en survivallen
In de middag hebben we nog een kinderfeestje van Puck en Fien die 9 zijn geworden. Apetrots ben ik. Waar 13 kleurende en knutselende, hoogblonde vriendinnetjes bij elkaar normaliter tot mijn nachtmerrie behoren is het vandaag feest! We gaan namelijk survivallen. Ik vertel het aan iedereen: “Mijn dochters willen survivallen op hun feestje, echt dochters van hun vader.”
Kim deelt op de pas aangemaakte bezorgde ouders app groep nog even de ingrediënten. 2 setjes schone kleren, handdoek, krultang, cadeautjes, verbanddoos, reddingsboot, genoeg munitie, camouflagekleding, schmink en jodiumtabletten. Wederom het kan zijn, dat ik deze blog wat aandik. Maar, aan alles is gedacht.
De avond van tevoren komen de eerste ouders op de app. “Hebben jullie het weerbericht wel gelezen, het kan morgen gaan regenen. Is er ook een plan B? Welke soort laarzen, moeten we meegeven?” En of ze wel rustig aan doen, “er komt namelijk een druk Pasen aan” (Dit verzin ik geeneens).
Ik ontplof. We gaan de Russen niet verslaan en we laten Kim Young Un met rust. We gaan survivallen! Vind je het gek dat we over de pitloze druiven generatie praten als we onze kinderen zo opvoeden. Vind het gek dat ik als spreker veerkracht nodig ben?
De 12 meiden (en één jongen, de mazzelaar) hebben de middag van hun leven. Ze komen terug en modder zit werkelijk in elke hoekje van hun lichaam. Ouders mogen namelijk niet mee op de 3 uur durende expeditie leggen ze uit: “Die bemoeien zich er alleen maar mee!” Jeane-Piere, peutert zijn met modder en uitgeharde snot gevulde neusgaten leeg en Anne-Sophie kijkt hem verliefd aan. Iedereen is ijskoud, we warmen op met chocolademelk bij het kampvuur. “Dit is het coolste feestje ooit zo!”, roepen ze. En zo is het, een beetje afzien is goed voor je veerkracht, vraag maar aan Jezus, zeg ik nog, maar niemand begrijpt wederom mijn papagrapje.
Hét recept voor een veerkrachtige Generatie Z
Terug in de A-team bus met onverantwoord weinig gordels (heb ik de ouders maar niet verteld).
“Papa, papa, zet Satisfyer op!”, schreeuwt Puck, nu al met schorre stem vanuit achteren. Er zingen 10 meisjes van 9 jaar jong, onder de modder, achterin een geblindeerde zwarte bus: “Jij bent mijn satisfyer.” Dat aan te horen is zo ontzettend fout, om zoveel redenen. Zoveel redenen. Maar ik schiet keihard in de slappe lach.
Het komt wel goed met deze generatie besluit ik en dat heeft het altijd gedaan en zal ook weer gebeuren. Af en toe een beetje fietsen door de regen, afzien en vies worden en daarna heel hard met elkaar zingen. Da’s weer een mooi recept voor meer veerkracht.
