Verliefdheid, de ultieme vorm van gastvrijheid

Hier schrijft één van de gelukkigste mannen op aarde, echt waar. Maar als ik u nu zou vragen: Wilt u met mij ruilen? Dan is het antwoord ongetwijfeld nee, misschien dat die dwarslaesie niet zo sexy klinkt?  Ik ga u een klein geheimpje vertellen en proberen een beetje te overtuigen dat dat; nee, een volstrekt verkeerd antwoord is, iedereen zou immers met mij moeten willen ruilen!

Het is medio december 2011. Ik heb zo’n drie maanden mijn dwarslaesie en er gebeurd iets raars.. Mijn dagen zijn als volgt ingedeeld. 8 uur in de ochtend, de verpleging gooit gezellig de TL aan. Vervolgens de hele dag mijzelf afmatten met therapie en dan weer slapen en dat dan 8 maanden lang. Af en toe in mijn bed plassen dan wel poepen en de dag is zo gevuld. Maar goed, er gebeurt iets raars. Ik word smoor- maar dan ook smoorverliefd op mijn ergotherapeute; Kim.

Onder andere leer ik mij opnieuw aankleden, dat gaat op bed met een hoop gepuf en gesteun. Maar als Kim er is dan wil ik eigenlijk alleen maar mijn kleding uittrekken. Ik dwaal af sorry…

Wij vertrekken op een werkweek naar de Ardennen. Dat is destijds in mijn verliefde hoofd een verkapte vorm van vakantie waarin je met al je therapeuten in bikini in het bubbelbad mag zitten, net iets teveel samen drinkt en het leven er ineens een stuk leuker uitziet. Kim is vrij sterk, en ze tilt mij in haar  bikini in het bubbelbad..

Nou was er 1 probleem…Ik zat nog zoals dat heet; in de spinale shock fase. In korte woorden, ik word elke ochtend wakker met een enorme odol. Gek genoeg voel ik daar niks meer van en kan ik er ook weinig aan doen…U raad al waar dit verhaal heen gaat? Enfin, eenmaal in het bubbelbad kwam ik erachter dat mijn benen willen drijven…Nou drie keer raden welk deel er als eerste boven kwam drijven…Gênante situatie, zeker als je smoor en dan ook smoor verliefd bent op iemand…

Maar goed ik verliefd, en hoe! Ik wilde al heel lang een vriendinnetje voor mijn dwarslaesie. Maar hoe versier je A, een meisje in een rolstoel. B, zonder rompbalans en C, ze is je ergotherapeute…Lastig pakket meneer van den Adel, al vonden mijn vrienden het hilarisch. Tijdens de werkweek gebeurt er nog helemaal niks tussen ons. Eenmaal thuis, heb ik de stoute schoenen aan getrokken en op een etentje aangedrongen.

Wat later in de tijd. Ik uit eten bij Kim thuis..En dan komt natuurlijk het moment dat elke man gaat herkennen. Je moet de dame zoenen…Zonder alcohol, niet in de kroeg, nee gewoon thuis. Mijn hart pompt een flinke 220 slagen per minuut, maar dat kan ook per seconde zijn. Als een klein jongetje doe ik  alsof ik een dvd uit de kast pak achter haar en doe mijn move…Althans dat probeer ik, ik verlies mij rompbalans val tegen haar aan en drie keer raden waar ik mij op af hield. Even terug, ik zit dus bij mij ergotherapeute thuis, heb net 4 maanden mijn dwarslaesie, probeer romantisch mijn move te doen en heb 2 stevige borsten in mijn handen. Nou toen dacht ik, als het dan toch gênant is dan ga ik maar helemaal af ook. En we zoenen….en hoe…..

En dat mag niet natuurlijk! Gelukkig kan Kim niet liegen, biecht ze alles de volgende morgen op aan haar manager, ik word overgeplaatst uit haar team en 3 maanden later wonen wij samen. En nee, het mag niet maar in deze periode in mijn leven is verliefdheid sterker dan welke morfine ik ook in mijn lichaam gepompt krijg. Tijdens de opvolgende operaties stuur ik mijn ouders uit mijn kamer, want ik wil Kim aan bed. Als zij er is heb ik geen pijn, lang leve de endorfine!

Inmiddels schrijft hier een ultiem gelukkig en getrouwd man die volgend weekend alweer voor de tweede keer zijn trouwdatum mag vieren. Wie wilt er nu met mij ruilen?

Een fijn weekend 🙂