Ik mag voor de verandering afreizen naar het mooie zuiden. Voor daily fresh food, mag ik op de jaarlijkse bijeenkomst spreken over gastvrijheid, over geluk en over Joep. In de autoreis van een kleine 2 uur, realiseer ik mij weer wat voor een bijzondere baan ik toch mag bekleden. De hele dag dingen doen die ik het liefste doe en waarbij ik waarde toe mag voegen in het leven van anderen.
Eenmaal aangekomen ben ik mij nog niet bewust van de totale cultuurshock die ik zo direct ga ervaren. De auto uit, overhemd netjes, nog even naar de toilet en opladen voor mijn performance. Ik kom binnen bij wijnhuis Thiessen en sla strak achterover van de schoonheid van dit feestje. Ze hebben om mij te pesten het podium 2 meter hoog in de wijnstrengen geplaatst lichtjes aflopend, zodat ze denk ik ook mij weer snel naar beneden kunnen laten vallen als ik mijn best niet doe.
Voor de goede orde. Normaliter kom ik op een symposium in de zorg, waar iedereen zich in een makkelijk zittende spijkerbroek plaatsneemt in een theater opstelling. Hier lijkt het echter wel of iedereen zich op heeft gedirkt voor een nationaal gala. Alle heren strak in het pak, de dames prijken met mooie rokken waarbij ik niet meer weet welke kant ik nu op moet kijken, of ruiken, de aroma’s van dure parfums slaan mij om de oren en ik ben helemaal in de war. De niet aflatende glimlach op mijn gezicht verraad misschien mijn genot van al dit vrouwelijk schoon, maar er is nog een andere reden. Ik word namelijk overdonderd met gepassioneerde vakmensen die niets liever willen dan over eten en drinken in de zorg praten.
Waar zijn al deze mensen toch altijd geweest vraag ik mij af? Of beter gezegd, waar ben ik al die tijd geweest? De passie en het genot waarmee men hier over eten en drinken praat is voor mij ongekend, daar kunnen wij in het hoge noorden nog heel wat van leren. We praten hier niet of extramurale voeding en vocht. Nee, hier zijn werkelijk mensen die eigen honing maken in de achtertuin van het ziekenhuis, instellingen die kruidentuinen beheersen, eigen gewassen en zelfgemaakt ijs draaien…In een ziekenhuis! En nog raarder vind ik, dat ze dat ook nog heel normaal vinden…
Wat kom ik hier dan in hemelsnaam zeggen….en waarom krijg ik gewoon nog altijd dat smerige eten in mijn ziekenhuizen….?
Bovenop mijn troon in de druiventrossen, doe ik mijn verhaal. Over mijn ervaring in de zorg, over gastheerschap, over bliepmiepen en langzalzelaesie. En het is stil…. heel stil, de mensen zijn geraakt en mijn missie is geslaagd.
Maar waarom raakt dit mij toch zo? Wat zit er in het water dat al deze mensen hier zo speciaal maakt? Ik weet het nog niet, maar ik weet wel dat ik veel vaker af ga zakken in Nederland, hier valt nog een hoop te leren en mee te nemen naar het noorden, het westen en het oosten.
Maastricht bedankt voor deze mooie ervaring
Jij bedankt Niek, door je natuurlijke manier van spreken, je aangrijpende ‘met humor doorspekt levensverhaal’ je vermogen al het belangrijke even onbelangrijk te laten zijn en je aanstekelijke enthousiasme, is de reden dat wij geboeid naar je geluisterd hebben. Chapeau voor jezelf Niek.
Fijn dat je onze gast wilde zijn. Top man !
PS:….in dat water zat alcohol 🙂