Veranderen in kleine stapjes

Het is midden in de nacht. Draaien, draaien en draaien. Niets helpt. Mijn armen staan in de fik, mijn nek brand en ik zweet als een malle. Net als ik steeds even wegdoezel, wekken de steken in mijn handen mijn bruut weer wakker in de realiteit. Mijn verlangen naar slaap word groter en groter, maar het slaaptekort tezamen met rare lichamelijk sensaties dwingen mijn gedachtes weer in een depressieve denk stand. Fuck die pijn, fuck de nacht, fuck dat hele traject. Ik word boos en daarachter zitten mijn tranen, die er maar moeizaam uit willen, daarvoor ben ik gewoon te moe.

Aangezien ik nog al eens de neiging heb om mijn leven en ook het pijntraject van de positieve kant te belichten hierbij ook de andere kant van de medaille. Ik voel het al, dit gaat een dag worden dat ik het niet ga winnen. Ik heb het niet snel dat het leven oneerlijk is, maar nu, hier op bed, voelt het wel even zo. Dus om 5 uur nachts geef ik de strijd op en gaat de agenda leeg.

Mijn grootste vijand

Ik weet dat ik het zelf veroorzaak, ik weet dat ik weer te hard ren. Ik ben zelf mijn grootste vriend en mijn grootste vijand. Het zweet breekt mij uit de laatste weken om niets, kippenvel vormt zich bij elk rustmoment. Ik eet en drink niet goed genoeg. “Bioritme Niek, denk aan je bioritme,” praat ik tegen mezelf. Gedragsverandering is het moeilijkste wat er bestaat zo leer ik weer.

Practice what you speech

Tijdens mijn inspiratie speeches vertel ik ronduit de successen van dit gehele traject, net zoals als al die andere sprekers. Maar feit is dat er nog nooit iemand alleen maar succesvol zijn gedrag heeft veranderd. Ook ik niet. Het gaat met vallen en opstaan. Momenteel ben ik weer even aan het vallen. Het is keihard werken om met kleine stapjes succes te boeken. De oude valkuilen zijn namelijk nog niet dicht, daar is het traject nog te prematuur voor. Maarja, hoe val je nou niet de hele tijd in je oude valkuilen?

Ik zal moeten accepteren, dat mijn oude levensstandaard niet meer past bij mijn nieuwe gekozen pad. Misschien vind ik dat nog wel het moeilijkste. Ik kan niet meer de Niek zijn die 3 nieuwe boeken in een jaar schrijft, een nieuwe boerderij koopt, op wereldreis gaat, 2 nieuwe bedrijven sticht en een vader is die veel thuis is. Tegelijkertijd…Waarom zitten er gewoon geen 48 uur in een dag?

Kleine stapjes

Het is midden in de nacht, mediteren werkt niet meer, ik besluit iets anders te proberen. Schrijven. Wist je dat schrijven letterlijk een medicijn tegen pijn is? Wist je dat schrijven je helpt om met tegenslag om te gaan? Alleen het opschrijven, het begrijpen en het kunnen voelen van dit geheel, geeft al rust. En rust dempt de pijn. Het verleggen van mijn aandacht van de pijn naar het begrijpen van mijn pijn, geeft een soort voldoening. Alsof ik weer wat meer aan het roer kom te staan. De woorden vloeien uit mijn vingers. Steeds sneller, omdat ik merk dat ik steeds meer snap waar ik ook alweer de mist in ga en wat ik er aan kan doen.

Ik snap weer even dat ik gewoon een stap terug te zetten heb en dat dat ook gewoon kan! Elke dag heb ik weer de mogelijkheid om een andere richting te kiezen. Het enige wat ik kan doen is kiezen voor ander gedrag. Keer op keer. De agenda herzien, mindfull leven, rust. Dat is wat ik nu te doen heb. Ik realiseer mij iets en ik glimlach. We ontwikkelen net een Wakker methode, waar ik hier in bed door de eerste 5 stappen ben gelopen. Kleine stapjes Niek. Kleine stapjes fluister ik zachtjes. Het is 7 uur in de ochtend. Ik val eindelijk in slaap.