Skip to main content

Strijd

Ik voel me droevig vanavond, maar op een goede manier. Een beetje verdrietig maar blij dat ik bij deze emotie kan, blij dat ik voel. Namelijk vanavond op Nederland 2 toch maar de film lang zal ze leven gekeken. De strijd die een jongedame mag leveren nadat ze door een ongeluk een dwarslaesie heeft opgelopen. De strijd die ze kiest om met andere mensen met een beperking vakantie te vieren.

Het brengt me terug naar allerlei herinneringen, aan de strijd ik voerde/voer om maar niet als gehandicapt bestempeld te worden. Om ook maar niet teveel in aanraking te komen met mensen die ook een beperking hebben. Terwijl elke keer als ik dat wel doe, ik gelijk gestemde, optimistische mensen ontmoet die op bijzondere manieren in het leven staan.

Mijn gedrag irriteerd me, waar komt dat dan vandaan bij mij? Af en toe komt toch het stemmetje in mijn hoofd terug, accepteer ik nu alles? Sta ik nu echt zo vrolijk in het leven? Of loop ik nog een hoop uit de weg? Nou ja, dansen bijvoorbeeld, wel een mooi excuus om mijn genante danspasjes niet meer ten toon te hoeven stellen. Maar ik vind het verschrikkelijk om te ‘moeten’ dansen op een feestje. De spastische en ongebalanceerde bewegingen die mij lichaam nu nog kan produceren, lijken in geen enkele mate op mooi ritmisch maatwerk en ik voel me dan echt gehandicapt. Wat is daar dan mis  mee Niek? Heb ik dan nog zo’n oordeel over het hebben van een handicap vraag ik me af. Accepteer ik het handicap dus niet en daarmee ook mezelf niet? Ik kan jaloers zijn als ik mensen om mijn heen compleet en vaak geheel onbenullig, zichzelf zie zijn, valide en invalide. Welk oordeel vel ik dan over een spast, een pijnlijer, een hogere laesie? Mmmmmm, puntjes van aandacht…

De wereld word weer normaal en dat stoort me omdat het voor mij nog verre van normaal is. Het lijkt wel of mensen de strijd niet meer zien, terwijl die er nog elke dag is. Leg ik mezelf nou die verwachting nou op of doet mijn omgeving dat ook? Op de steeds vaker voorkomende vraag: ja maar wat doe je nu zoal, werk je al?, overdrijf ik steeds vaker. Maar ik ben nog zonder werk en daar heb je hem al, die blijft maar terugkomen. Wat nou als ik gewoon nooit meer ga werken, wat nou als me dat gewoon niet meer lukt? Schaamte maakt zich van mij meester merk ik, zo mag het niet gaan van het bekende mannetje. Maar waarom dat niet Niek? Nou omdat ik daar succes, geld, mogelijkheden oftewel, ego aan koppel. Maar daar wordt je toch niet gelukkig van zeg je altijd zelf? Nee dat klopt, maar het is zo moeilijk bij te blijven. Ik heb het gevoel dat de wereld mij inhaalt, dat ik niet genoeg ontplooi om alles uit mezelf te halen, ik wil, ik wil ik wil.

In realiteit betekend het nog steeds dat ik mijn boodschappen + joep nog een grote dagelijkse besteding vind, Ik regelmatig weer over de scheef ga en dat moet bekopen met veel spasme en pijn. Ik nog steeds niet maar dan ook compleet niet weet wat ik morgen ga doen, laat staan wat ik gister heb gedaan. Misschien wordt het eens tijd om tegen mezelf te zeggen dat ik soms wel gehandicapt mag zijn. Soms Niek, heel soms maar misschien wat vaker, mag je even bij de pakken neerzitten en jezelf in het basiskamp zetten ipv boven op de berg.

Zoals in de film verafschuw ik de gedachte om met een georganiseerde tour met mensen met een beperking mee te gaan. Ik walg alleen al van het idee..Daar hoor ik toch niet tussen? Alsof ik een handicap heb, maak het effen…! En toch,als ik op de terugweg van een NLP workshop incontinent wordt in de auto van een ander, realiseer ik me dat ik dit wel de rest van mijn leven met me mee draag. En soms wordt die rugzak even te vol, hoeveel ik ook tegelijk weg wil NLP’en, weg wil coachen of met liefde bevecht. Het vechten, het knokken de strijd daar wordt ik soms moe van. Ik heb even geen zin om te vechten, laat me nou eens liggen wil ik roepen. Zonder pijn, zonder laxeren in de morgen, zonder zorgen, gewoon even een tijdje onbezorgd zoals op de zondag morgen, kunnen liggen. Wellicht dat mijn luie aard, hierin een rol speelt, maar het lijkt me zo lekker. Wat als er een dag komt dat ik moe wordt van het vechten? Wat dan? (lekker in het hier en nu…)

Ik kan met trots vertellen dat ik nu nog maar 60% van de medicatie gebruik die ik 3 maanden geleden nog naar binnen werkte! Fantastisch toch? Ik merk alleen dat het wel meer pijn met zich meebrengt, altijd, ja altijd. Elke minuut, elke morgen, elk etentje staat die arm in de brand. Elke ochtend wakker worden met pijn, betekend elke ochtend vechtend opstaan, betekenis zoeken achter de dag en gaan, gewoon maar doen, omdat ik weet dat het dan beter wordt. Elke dag weer…

Soms is de strijd dan teveel, daarom was ik dus verdrietig zo na de film. Mooi om achter te komen toch? Morgen weer een dag, nu ga ik heerlijk slapen, even geen strijd….

Dikke knuffel.

–       Don’t pitty me, love me –

Niek

7 Comments

  • Wilma de Mooij schreef:

    Ha Nick,

    Een aangrijpende reactie. Het is toch ook gewoon k.. dat je geremd wordt door de beperkingen die je hebt.
    Zo’n flim daait een stuk van jouw strijd voor je ogen af, ‘het is maar een film’ maar o zo realistisch zijn de thema’s erin. Uiteindelijk weet alleen jijzelf echt wat jouw ongeval betekent voor jou leven, hoe je dat ervaart en wat het je kost om terug te veren.
    Ik denk dat je een kanjer bent met megamogelijkheden, je bent jong, heb een goed stel hersens en je hart op de goede plaats. Het is prima om gedreven te worden door ambitie, het kan een energiegevende drive zijn. Ieder succes, hoe klein ook, geeft een mens een boost. Als dat niet ten koste van anderen gaat is daar volgens mij echt helemaal niets mis mee. Trots zijn klinkt beter dan egotripperij. Zonder ambitieuse avonturiers, denkers en dromers liepen we nog op de klompen! Volg je drive!

    Wilma

  • sisko schreef:

    Niek,

    Het blijft ontzettend “sterk” hoe jij jouw interne strijd en emoties weet te herkennen en te benoemen. Daarin ben jij heelveel verder dan veel “valide” mensen. Petje af voor de levensmoed die jij elke dag weer toont. Alleen jouw interne normen zijn van belang, geen “externe” normen.
    Gun jezelf ook de ruimte van af en toe “berusten”. Ik vind jou een geweldige kerel, een voorbeeld van in de spiegel durven kijken en je emoties te onderkennen, alles voor je eigen levensgeluk, met Kim, familie en vrienden. Dit gun ik jou weer ten volle in 2012.

  • Kim (van B) schreef:

    Lieve Niek,

    Strijden is zwaar en moeilijk, maar zeker de moeite waard! Zoals ik je van de week zag en je weer vertelde, ben je een bijzonder man! Een man met misschien overdreven praatjes, zoals je schrijft, maar bedenk elke ochtend of moment dat je moet strijden, wat het leven je allemaal wel geeft!

    Dikke kus

    Ps. en die dansmoves, misschien is het maar beter dat je die niet meer kan;)

  • Thijs Wiegmann schreef:

    Hey Niek,

    Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik je blog lees, zoals ik je verteld heb toen ik je pas ontmoette leek het mij maar raar om jouw gevoelens en hele leven te moeten lezen op een website terwijl ik je niet eens ken. Ik heb je na het ongeluk leren kennen en wat mij opvalt is wat je zelf zegt; hoe positief jij in het leven staat. Als ik om me heen kijk en ik zelf misschien ook, hoeveel er wordt geklaagd door mensen om eigenlijk niets, terwijl jij het zo zwaar hebt en er ook 400% voor gaat; dan ben jij juist een voorbeeld voor de mensen om ons heen over hoe het moet!
    Juist omdat jij altijd zo positief bent vergeet ik soms zelfs hoe moeilijk je het nog steeds hebt. Als valide persoon zonder mensen om mij heen die invalide zijn is het ook moeilijk om in het begin de mogelijkheden te zien en zie je eigenlijk enkel de beperkingen. Mijn visie daarop is ontzettend veranderd, doordat ik jou ontmoet heb!

    En over een baan en weer meedoen met de rest. Ik denk dat dat menseigen is om weer gewoon door te willen gaan. Misschien om niet meer stil te hoeven staan bij het ongeluk, en dat wat achter je te kunnen laten. Zodat je misschien voor een ogenblik even kan vergeten alsof er niets verandert is met vroeger…

    Heb geduld, blijf werken, maar vooral blijf zo positief in het leven staan!

    PS: ik ga die film ook zeker eens kijken!

    Thijs

  • Claire schreef:

    Ingrijpende blog om te lezen steeds weer. Heb die film toevallig ook gezien, vond ik wel heftig. Emoties slingeren op en neer bij jou en bij anderen ook denk ik. Blijf schrijven en genieten zo nu en dan ;))
    Een mooi 2012 gewenst voor jullie 3tjes!
    X Claire

  • een onbekende schreef:

    Hoi Niek,

    Waarom zou je altijd sterk moeten zijn, dat kan toch niet….en van vechten word je moe, vooral in je hoofd : ) dus logisch dat je daar soms genoeg van hebt en het is nog steeds niet niks wat er allemaal is gebeurd in je leven…..

    een lieve groet

  • Philippe schreef:

    Hallo Niek,

    Ik heb net weer genoten van je prachtige teksten met zoveel emoties en gevoel.Onvoorstelbaar wat je allemaal neerschrijft en vooral hoe je alles verwoord.
    Ja, wij hebben kerst met de familie thuis gevierd in onze veranda. Je weet wel hé, en maak je geen zorgen de kelder is nog steeds goed gevuld. Begin februari zijn we dan naar Serge en Missy vertrokken in Noordhoek. Wat een plezier om een tijdje samen op te trekken en te genieten van de mooie regio en alles wat er te bieden is.
    We hebben er Serge zijn verjaardag gevierd met enkele oude bekenden. Je oortjes zullen wel gegonsd hebben lieve Niek. Sinds woensdag weer aan de slag en nagenieten van de goede momenten in SA. Vele groetjes van Marianne die een zware reconstructie heeft laten uitvoeren in november, maar gelukkig gaat alles in de goede richting. Mijn broer en Martine en de kinderen vragen steeds achter jou en ik moest je veel dikke knuffels geven van iedereen.
    Hopelijk zien we ons snel terug in Antwerpen of uiteraard bij een volgende bezoek in Amsterdam. Ik moet nog naar dat Belgisch restaurant….Hou je taai, we love you so much. Lots of love. Marianne en Philippe.