“Schat, ik heb de oplossing”, roep ik vrolijk als ik thuis kom. “Volgens Jolanda (mijn therapeute), is seks echt het allerbeste medicijn tegen de pijn” grijns ik van oor tot oor. Deze therapeute is een blijvertje heb ik al besloten, dit goede advies mag vaker komen.
Kim, staat in de keuken met Anna op haar arm, Puck op haar rug en Josefien krijsend aan haar been. Één hand roert in een pan, de ander giet rijst af, waarbij ik mij afvraag hoe ze dat in hemelsnaam allemaal tegelijk doet. Ze kijkt mij aan waarbij snel duidelijk wordt dat de kans op een wilde vrijpartij in de keuken tot nul is gereduceerd. Het was het proberen waard besluit ik.
Maar het is wel waar
Tijdens de sessie voordat gisteren het afbouwen officieel is begonnen kreeg ik de volgende opdracht mee: ga leren over je pijn en bestudeer wat je medicatie daadwerkelijk doet en welke bijwerkingen eraan vast zitten.
Oxytocine en endorfine schieten door je lichaam als je seks hebt, sterker dan welke Oxynorm (mijn morfine) dan ook. Ik leer over cortisol, en leer waarom ik op vakantie altijd minder pijn heb. Ik leer over de invloed van stress, slecht slapen, eten en mijn bioritme. Ik kijk elk filmpje over neuropatische pijn, hoe mijn sensoren, receptoren, neuronen en hersenpan werkt. In het boek: ‘begrijp de pijn’ zie ik voor het eerst het licht. Ik zie het niet alleen, maar ik voel het ook. Ik voel voor het eerst dat ik door een gezonder bioritme, mindfulness, foto’s van de kids en Kim, fijne herinneringen, muziek en schrijven, stofjes aan kan maken. Stofjes die er in ieder geval voor gaan zorgen dat ik anders met mijn pijn om kan gaan.
Het is een beetje zoals in de Matrix, ‘Ik begin te geloven’. Ik ontwijk alleen geen kogels maar pilletjes. En hoe sterker ik geloof hoe groter mijn wil word, ik voel het letterlijk groeien in mij. Gisteren, 24 oktober 2018, was de grote dag dat ik voor het eerst minder gabapentine gebruik. 800mg. per dag minder wel te verstaan. Ik besluit om in de middag even te gaan slapen, hetgeen mij nog nooit gelukt is zonder morfine.
Dan gebeurt het
Ik lig op bed en heel langzaam voel ik de bekende steken toenemen in mijn linkerschouder. Ik sluit mijn ogen en besluit, wat er ook gebeurt, geen snoepje te nemen. Ik vind mijn ademhaling, zoek de pijn op en onderzoek hem liefdevol. Ik vind fijne herinneringen in mijn hoofd en merk tot mijn stomme verbazing dat na zo’n 25 minuten volhouden de pijn begint af te nemen. Vol verbazing lig ik op bed, even later leer ik van mijn fitbit dat ik 1.5 uur geslapen heb. Dit is de dag dat ik iets heel belangrijks leer. Het is de dag dat ik leer dat ik sterker ben dan mijn pijn. Dat ik het kan, ongetwijfeld niet altijd maar als ik het nu kan, dan kan ik het vaker toch?
Dank voor de honderden reacties op mijn blog, dank voor de kaartjes en een hele special dank aan Richard die zelfs een lied voor mij zong. Begrijp mij niet verkeerd. Voor alle mensen met chronische pijn die dit lezen en het ook proberen. Ik weet dat ik er echt nog niet ben, ik probeer het niet makkelijker of kleiner te laten klinken dan het is. Mijn pijn is niet jouw pijn. Mijn bioritme is echt nog niet op orde, ik vind mijzelf een sukkel dat ik dit niet vijf jaar geleden heb uitgevonden, ik leg de wil om te veranderen nog veel buiten mijzelf en ik weet dat de zware periode echt wel gaat komen, maar nu even niet.
Nu geniet ik gewoon even van klein stapje dat voor mij levensgroot is
Lieve Niek,
Mooi dat je deze stap hebt gezet. Elke stap is er een. En als je dit nu kan ervaren, dan kun je dat zeker ook over een tijdje, en als het even nog een stapje zwaarder is. Ik denk aan je! Dikke kus
Je bent zo sterk Niek en ik krijg steeds meer bewondering voor je.
Groetjes van Marina
Stoerrrrr
Ik lees je graag, uit belangstelling en vanwege de humor die ondanks de pijn door je leven is verweven. Ik volg je, zet hem op!
Ik krijg kippenvel bij het lezen van je blog. Welke stoffen zijn dat die vrijkomen 😉 Mijn vader heeft chronische pijnen, van alles geprobeerd en de drank was zijn uitweg. Ik heb zo’n bewondering voor je en weet zeker dat je dit kunt! Blijf geloven Niek!!
Dag Wendy, laat hem maar een begrijp de pijn lezen. Oxytocine, endorfine en cortissol zijn in ieder geval aan te raden:)
Hoi Niek, geweldig dat je een eerste belangrijke stap gemaakt heb, Blijf geloven in wat bijna onmogelijk blijkt te zijn. Groet,
Heftige maar práchtige stappen Nick! En hoe mooi dat je én openstaat voor de voor jouw nieuwe info én deze kan toepassen! Zet em op en vier je successen!!!