Soms raakt het mij ineens

Soms raakt het mij ineens. Het leven, ken je dat? Soms zijn er gewoon momenten dat het mij even meer raakt dan normaal en vandaag is heb ik er zo een.

Vanavond raakt een film mij. Ik kijk;  ‘What women want’ en zie een man en een vrouw die verliefd dansen en zij legt haar hand om zijn middel. Dat raakt me, pijnlijk,  ik merk dat die gedachte die mij eigenlijk wel vaker raakt. Het mag nu inmiddels, hopelijk duidelijk zijn dat niet meer kunnen lopen mijn handicap niet is, maar dit is er wel een. Want terwijl zij nog dansen denk ik terug aan alle keren dat iemand waarvan ik hield mij overal op mijn lichaam aan kan raken en ik even in vuur en vlam stond. Dat mis ik en dat doet pijn, niet het vuur en vlam want daar zorgt Kim wel voor. Maar de eenvoud om elkaar even aan te raken overal en de tinteling te voelen.

Een vrouw die met haar billen tegen mij aanschuift in bed of haar benen langs de mijne schuift. De warmte van een knuffel, lager dan mijn borst. Vingers die langzaam over mijn rug aaien of een stevige knuffel waarbij mijn hele lichaam wordt bedekt. Koude voeten die net voor het slapen de mijne raken, zachte handen op mijn billen. Dat mis ik. Ik kan er nog wel bij hoe dat vroeger voelde maar ik mis de eenvoud van de aanraking die zoveel betekende in mijn leven.

Terwijl ik daar verder over denk gaan mijn gedachten met mij aan de haal en mis ik fris, vochtig gras onder mijn voeten en zand in de branding. Ik mis de aanraking van water waarin ik me altijd compleet kon verzinken. Ik mis de aanraking van het leven, de zon op mijn borst, de wind langs mijn benen. Ik mis de warmte als ik in de sauna zit, ik mis de kou als ik aan het skiën ben. Ik mis de warme gloed van het ochtendgloren tot in de bevroren lucht tijdens een heldere sterrenhemel. Ik mis de druk op mijn billen van een te lange autorit, tot prettig kippevel op mijn armen.  Sensaties, prikkelingen, opwindingen van mijn huid doen een hoop met mij. Ik mis dat en dat doet pijn.

Misschien is dat wel mijn handicap, niet meer  lijfelijk mogen ervaren hoe mooi aanraking is. En nu, nu ik de film kijk ben ik jaloers. Ik ben jaloers op het verliefde stel dat elkaar overal kan voelen, o zo makkelijk. De vrij scene erna maakt mijn jaloezie niet minder en ook het wakker worden naast elkaar versterkt deze emotie. Ik denk terug aan de talloze keren dat ik zorgeloos, pijnloos wakker ben geworden op kon staan, de koude vloer kon voelen en de ochtendauw die tijdens de nacht mijn kamer had bereikt. Maar die zijn er nu niet meer, althans niet zo als toen en ook dat doet pijn.

Het mannetje op mijn linkerschouder roept nu dat er nog een hoop is. Dat er een hoop is wat ik nog wel kan voelen, maar zo is het nu even niet. Want het gedeelte dat ik nog kan voelen wordt beperkt tot een rechterarm die pijn doet. Een linkerhelft waar nog weinig gevoel, temperatuur en aanraking van over is en dat maakt het moeilijker om het leven te voelen, te ervaren. Rouwprocessen komen in curven en nu snap ik ineens wat ik al veel vaker heb gevoeld.

Ik wil het zo graag, het leven voelen. Ik concludeer maar weer eens dat ik in ieder geval nu even kan voelen dat het pijn doet en daar kan ik dan weer blij van worden…Want het mooie aan pijn is dat het me liefde laat voelen.

Knuffel

Niek