Sex op televisie is stom!

Het blijft soms lastig die liefdesscènes op televisie, gewoon tijdens zo’n romantisch comedy. Vroeger keek ik dan ook een beetje genegeerd weg als ik in een gezelschap getrakteerd werd op blote borsten en billen.

Nu kijk ik ook nog steeds weg merk ik alleen om een andere reden.  Voor mij ontaard een lepeltje lepeltje in een heftige vrij scene. Alle hoeken van de kamer worden geprobeerd en gepassioneerd bedrijven zij de liefde. Voor dat u de conclusie trekt dat ik samen met Kim naar Porno aan het kijken ben, het is gewoon een zaterdag avond film. Omdat Kim zo graag weer eens een filmpje samen wilde kijken.

Maar ik kijk weg omdat het fucking confronterend is. A, lukt het gewoon niet meer om Kim alle hoeken van de kamer te laten zien, althans alles kan, maar dat ziet er echt niet uit. Maar ik mis alles wat ik zie op die televisie. Van de schokjes van een zachte aanraking, tot een hand die mij zachtjes streelt waardoor alles in vuur en vlam komt te staan. Handen die elkaar lijken te vinden in de synchroniciteit van het spel, ik mis de finesse, die kleine momenten dat bij elkaar zijn zo intens is.

Ik mis het verstrengeld in elkaar kunnen liggen en het dan ook gewoon voelen. Niet dat slappen aftreksel waar het nu op lijkt vanaf mijn borst omlaag. Ik mis de passie, de dans waarin je beidde de tijd en de rest van de wereld verliest. Ik mis het voelen de warmte van een andere huid, ik mis het gemak waarmee je elk plekje op je lichaam in vuur en vlam kan zetten. Ik mis voornamelijk het gemak waarmee dat gaat.

Helemaal nu ik het zo opschrijf. Kutzooi.

Die klote film lijkt gewoon heel hard te roepen. “Zie je wel Niek, dat gaat jou nooit meer lukken!” Ik trek mij terug in mijn gedachten waar de herinnering van deze aanrakingen nog opgeslagen ligt. Hoe was het ook alweer om te kunnen voelen. Om warme billen te voelen en aaiende handen op mijn rug. Hoe is het ook alweer om koude voeten te voelen in bed, die na het douchen toch stiekem wel heel fijn zijn. ‘Grrrr…” Ik probeer erbij te komen maar het lukt vandaag niet.

Kim ligt tegen mij aan op de bank. Na de prachtige scene van de film streelt ze zachtjes over mij arm omdat ze even vergeet dat die altijd in vuur en vlam staat. Alleen dan de verkeerd. Ik zie het even niet aankomen en de ongelooflijke bliksemschicht van mij nek tot mijn hand, die dat tot gevolg heeft brengt mij weer terug in het hier en nu. Ik wil schreeuwen maar mijn arm verstart en ik bijt de pijn weg.

Er zit een traan in mijn oog, maar of die van het gemis of juist van te veel vuur en vlam komt weet ik niet.