Af en toe heb ik ze. Realisatiemomentjes. Die momenten dat alles even goed is en dat er iets heel moois gebeurt. Af en toe, niet vaker dan dat, maar vandaag was er zo een.
In de gezondheidszorg sluiten wij afdelingen omdat de hygiëne niet in orde is. We benadrukken het aantal doden dat nog steeds valt omdat wij ons werk niet goed doen. Wat zijn wij toch verschrikkelijk goed om ons op het halflege glas te richten in dit zeikerige land. Wat zijn wij toch goed om alles, maar dan ook alles te benoemen wat niet goed gaat. Soms verlies ik gewoon weer even het geloof in onszelf, als mensen. Maar dit heeft niets met de zorg te maken.
Onlangs werd bekend dat wij wederom de beste zorg hebben in Europa. Wederom kan ik niet benadrukken hoe gelukkig ik als mens kan leven, dankzij die zorg. Dankzij mensen zoals u die zich elke dag weer inzetten om mijn dag gelukkiger, dragelijker en fijner te maken. Maar waarom vieren wij dat niet? Waarom vieren wij niet het aantal mensen dat wij elk jaar hebben gered. Waarom vieren wij niet dat mevrouw Jansen nog net iets langer zelfstandig kan wonen in plaats van op een PG-afdeling? Waarom vieren wij niet dat wij Eva van zes jaar iets langer pijnloos hebben kunnen laten leven, dankzij een wonderbaarlijke operatie? Waarom staat dat niet in de kranten? Waarom komt dat niet op Zembla?
Tijdens een mystery employee visit sterft er een man op een Spoedeisende Hulp voor mijn ogen. Ik zie het verdriet in de ogen van de hulpverleners. Ik zie de pijn van de familie die op een afstand hulpeloos staat te kijken. Ik slik mijn tranen weg. Een verpleegkundige slaat zachtjes haar arm om haar collega. Even samen treuren. Maar ik zie ook daar hoop. Liefde.
Vandaag word die hoop bevestigd. Ik mag als dagvoorzitter op de Dag van de Gastvrijheid een dag lang genieten van mensen die de mooie dingen van ons vak vieren. Een dag lang praten, discussiëren en leren hoe gastvrij wij al zijn en hoe wij het misschien nog beter kunnen doen. Vandaag heb ik een realisatiemomentje. Op het podium sluit ik heel even mijn ogen. Ik geniet van alle 750 aanwezigen die luisteren naar de sprekers, leren van de workshops maar voornamelijk genieten van de aandacht voor elkaar. Ik hoop dat dit dan eindelijk een keer het nieuws gaat halen. Gastvrijheid is niets anders dan het zien van het mooie in ons vak, in onszelf maar met name in de mens tegenover ons. Niets meer dan dat. Nu nog wat vaker de aandacht daar op vestigen, dan komen wij er wel.
Niek van den Adel, Trainmark
Benieuwd naar Niek zijn ervaringen in de zorg en ver daar buiten? Bestel dan nu zijn bestseller: Crash.
Een pageturner! Het beste boek van 2015, ontroering, bewondering, een lach en een traan
