Poep

MLekker! Een avondje alleen met Joep naar gallamadammen (Friesland) om morgen een speech aan het umcu te geven.

Ik heb er eindelijk wel zin in. Lekker met Joepie naar een mooie hotelletje aan het water. Beetje wandelen en voor het eerst alleen uit eten. Dat leek mij wel wat. Een rare unieke ervaring zag ik tegemoet.  Het verliep echter anders…

Bij het begin beginnen. Vandaag start de 2 daagse speech marathon. Eerst drie workshops aan stoma verpleegkundigen in het mooie driebergen. Een top dag van Coloplast.

Nouja een topdag… Ik heb het gevoel dat ik de hele dag al naar de wc toe moest. Poepen welteverstaan.

Niek, kop dicht! Negeren, genieten en die workshops geven.

Dat prent ik mijzelf dan maar in, maar de aandrang blijft. Het uitspreken van mijn schaamte naar de groep helpt merk ik. Het geeft een soort rust. ‘Met 150 stoma verpleegkundigen ben ik in ieder geval op de best mogelijke plaats!’ Grap ik nog tegen de zaal. De dag word grandioos en de aandrang verdwijnt. Goed theater, muziek, workshops en goede onderwerpen. Wow wat een mooi vak heb ik toch.

Maar ik ben nog niet klaar. Ik moet namelijk snel afsluiten, inpakken en op weg naar Friesland waar de volgende workshop in de morgen staat te wachten. Maar eenmaal in de auto begint mijn llichaam raar te doen. Kippevel, koud, warm…shit toch geen blaasontsteking? Snel catheteriseren en veel drinken. Maar de spasmes en pijn nemen toe en dan….

Laat Joep nou alweer een scheet, de viezerik!

Maar dan nog een uur voor Friesland merk ik dat ik het zelf ben. Gvd, shit kut!!! Dunne dunne dunne diaree. Bah. Snel nog een matje in de auto en op de stoel maar iik ben al te laat. De autostoel is afgeschreven. Toch door naar Friesland ‘ kom op Niek eens kijken of

---

je dit zelf red.’  Na een uur in de auto vind Joep zelf de stank niet meer te harden. We moeten zo snel mogelijk de hotelkamer in. Daar blijkt, dat de tsunami die zich in mijn broek heeft plaatsgevonden buitengewone proporties  heeft aangenomen. Alles maar dan ook alles zit onder. De rolstoel,  mijn wielen de grond, mijn handen, armen en benen. Alles. Ik ben helemaal alleen in een matig aangepaste kamer. Shit, shit, shit!

Snel een transfer naar de toilet maar ik ben veel te laat. ‘ Bah’  De moed zinkt mij in mijn schoenen. Hoe moet ik dit in hemelsnaam aanpakken?  Samen met Kim is dit al een hele klus, maar die is er niet.

En toch, daar op de toilet in alle smurrie werd ik een beetje trots op mijn brein. Er vliegt een gedachte door mijn hoofd. ‘Niek, er komt altijd een morgen’ het gaat vanzelf weer een keer voorbij. Het is maar poep, meer niet.’ En in die simpelheid vind ik rust. Ik kan namelijk de morgen bijna voelen, ruiken. Okay dat laatste misschien niet door de vele drollen die nu de vloer bekleden. Maar in die rust vind ik focus.

Okay Nek. Het kan gewoon nooit slechter worden als dit. Zie het als een kans.

‘Als je dit straks schoonmaak heb je een berg overwonnen! De rest van de wereld glijd van mij af en ik begin aan het ranzigste karwei ooit. Beetje bij beetje. A mijn kleren verdwijnen in de vuilniszak die worden nooit meer schoon. Ik poets mijn rolstoel, mijzelf en de badkamer in 2 uur schoon.

Hier lig ik dan, moe in mijn bedje. Alleen in het verre friesland.  Trots op dat ik het allemaal in mijn eentje gedaan heb. Bang dat het vannacht weer mis kan gaan.  Maar ook dan komt de alles verlossende gedachte: ‘Er komt altijd een morgen.’

Slaap lekker