Het is weer even geleden dat ik van me heb laten horen en dat is voor mij nooit een goed teken. Er gebeuren hele mooie dingen in 2013 echter het hoofdstuk 2012 lijkt wel overgeslagen te worden.
Gisteren tijdens een sessie EMDR en een aansluitend gesprek met een psycholoog begin ik weer voorzichtig te begrijpen wat er allemaal gebeurd is de afgelopen tijd. Alsof ik weer voorzichtig begin met adem halen na een lange, lange, lange teug lucht. 2012 het jaar van de draak volgens de chinezen en zo het geschiede. Een draak van een jaar was het. Mijn lichaam dat langzaam minder ging bewegen, steeds meer pijn ging doen en steeds minder ging voelen. De operatie, het onbegrip, de volslagen machteloosheid, niet meer weten wat te doen, maar de pijn moet stoppen. Snel volgt het overlijden van mams, en ik hou nogsteeds mijn adem in…
Gisteren liet ik een klein pufje los. Ik dwing mezelf samen met de psycholoog terug te gaan naar Duitsland, terug naar de koude gangen, de witte kamer maar vooral naar alle nare herrineringen die daarbij horen. Wakker worden en realiseren dat je arm, je hand het niet meer doet, niet wetende dat die ooit weer terug komt. Paps, mams en Kim naast mijn bed, doktors in witte jassen met slecht nieuws, hallucinaties, pijn, angst verdriet. Alles is gekoppeld aan dat kamertje. Ik hoef maar een fractie aan te raken en de tranen stromen rijkelijk. Als mij gevraag word wat er nog meer aan die kamer hangt realiseer ik me dat ook het overlijden van mams vast zit geworteld aan deze plek…Mijn lichaam schreeuwd dat ik weg wil van deze plek, maar nee, zo dwing ik, het is tijd om te ademen.
In de volgende 30 minuten, kijken naar een op en neer bewegende pen, schreeuw, huil, en snik ik. Zo veel, zo veel verdriet ligt er daar nog…Dapper had ik besloten dat ik af wou van mijn angst stoornis betreffende mijn syrinx en de ervaringen in Duitsland. Aangezien de kans bestaat dat ik nog wel een keertje terug moet, wil ik niet blijven leven met steeds terug kerende nare beelden. Hier heb ik nu, ik bezig ben echter wel spijt van..Auw, auw, auw wat een pijn..
En toch, nu we klaar zijn is het is de alsof het net opgehouden is met regenen op een zomerdag. Alsof er letterlijk weer wat meer ruimte is om te ademen..Trots als een pauw van dit fenomeen op naar de psycholoog die zich gelijk afvraagt of ik niet wat veel op 1 dag heb gepland. Lachend antwoord ik maar dat ik dat mijn hele leven al doe…
En volgende keer meer..pufje voor pufje
Knuffel
Niek
Dappere zoon, hou van jou
Beste Niek, altijd doorgaan met ademhalen ook al is het dan pufje voor pufje…geef nooit die strijd op, er is altijd iets om voor te leven! (oud collega van je ouders).