Kim is twee dagen op cursus en ik heb ons vrouwelijk huis even twee dagen voor mij alleen. Joep (de hond) doet zijn best om mij nog te vergezellen, maar de roze jurkjes, tekeningen over prinsessen en nagellak voeren nog steeds de boventoon.
Onvergeeflijke fouten
Ik vergeet in welke vorm de boterhammen moeten, met of zonder (welke) boter, in welk bakje, in welke rugzak, met welke beker ze naar school moeten. Ik doe er gewoon een briefje in met: ‘Kus van Papa.’ Maar, in de middag terug op het schoolplein, zie ik aan standje kernsplitsing van Puck, dat dat mijn onvergeeflijke fout niet kon herstellen. “Papa, waarom zit er banaan in mijn fruitbakje, dat lust ik helemaal niet!” zegt ze met een frons waar geen botox in Blaricum tegenaan kan. 🤨
Bij de musical les, vergeet ik dat ze een rokje aan moesten, bij het schoolvoetbal, riep ik te hard, en kennelijk wekt dat zoveel schaamte op bij Fien dat ze niet meer mee wilde doen. Ik heb blijkbaar in Parro, en de 13 ouderwhatsappgroepen en de nieuwsbrief gemist (Lees: die lees ik nooit tot ergernis van Kim), dat ze knutselmateriaal mee moesten nemen, skeelerdag hadden en in vijfhoek gesneden, uitgelepelde meloen mee naar school moesten nemen. Wist ik veel.
Veerkracht ontwikkelen: daar word je hard van
Anna komt onder de modder naar binnen, het uitlaten van Joep ging niet helemaal soepel en ze is gevallen. “Daar word je hard van”, hoor ik mezelf zeggen in een schamele poging om, net als dat ik doe als spreker, bij mijn kinderen veerkracht te ontwikkelen. Anna kijkt mij aan en wil gewoon een knuffel. Die krijgt ze ook. Heel veel. En heel lang.
Ik hou enorm van deze dagen. We lachen wat af, luisteren keihard Hollandse muziek en dansen ons moe, hoor mezelf Papa grapjes maken, die vroeger al niet leuk waren. Mijn dochters verklaren mij liefdevol (denk ik) voor gek. Precies zoals het hoort.
Kim komt thuis, kijkt de woonkamer die net een Derde Wereldoorlog lijkt rond en vraagt: “Hoe was het?”
“Ik ben blij dat ze nog leven.” Ze zucht.
