Papa is druk

Het is weer eens zover. Mijn lichaam is al weken aan het protesteren en nu heb ik dan echt die flinke blaasontsteking te pakken. Alsof iemand in mij wil zeggen. Even een pas op de plaats meneer van den Adel, figuurlijk dan. Er gebeurt namelijk weer genoeg de laatste tijd.

Als een echte ouder, begin ik in de derde persoon te praten tegens mijn dochters. ‘Kijk eens wat papa voor een leuk speeltje heeft? Papa gaat even werken, hij is even druk en is straks weer thuis’. Vooral de laatste zin heeft nogal betrekking op mijn leven. Papa is ook druk. Veel te druk.

Niet dat Puck en Josefien daar ook maar een momentje rekening mee houden. Nee, thuiskomen is gewoon heel simpel. Vier helder blauwe oogjes staren mij aan. Ergens lijken ze te zeggen: ‘Het maakt niet uit wat er in de rest van de wereld gebeurd of voor hoeveel mensen je opgetreden hebt, ik moet eten. Wat nou druk, ik moet poepen! Het is altijd één van die twee trouwens. Het leven wordt daardoor eigenlijk heel simpel. Ik laat mijn spullen vallen, help met de avondfles als ik die haal en knuffel nog even. Hier en nu. Dat is wat ik van die twee nu al kan leren. Wat een wijsheid.
Papa moet gewoon weer even leren stil te staan. In de coaching sessies van de afgelopen tijd leer ik weer dat de oude Niek niet helemaal verdwenen is. Hoe ik het ook wend of keer, ik heb nu eenmaal een vak waarbij ook mijn ego word gestreeld. Elke dag op dat podium is verslavend. En ik zit op de rand van dat het een trucje aan het worden is. En dat wil ik helemaal niet. Ik wil zo egoloos mogelijk op dat podium staan. Dat ego heb ik al genoeg gestreeld voor mijn ongeluk. Papa wilt de wereld veranderen. Niet over 5 jaar NU! Waarom zitten er maar 24 uur in één dag. Waarom? Wie heeft dat verzonnen? Ik wil de beste papa van de wereld zijn en de rest van de wereld laten zien dat er zoveel moois is. Dat nog geen 5% van onze energie groen is, dat wij vergeten aardig te zijn tegen elkaar, dat oorlog de boel niet oplost en dat wij dat pas gaan realiseren als het te laat is en nog veel meer…. Maar hoe doe je dat tegelijkertijd?

Hier lig ik dan in het weekend weer pijn te leiden van die blaasontsteking. Gelukkig dwingt mijn lichaam mij nu om rust te nemen. Dankjewel lief lichaam. Ik lig met Josefien op bed en vertel haar: ‘Het afgelopen jaar was bewogen genoeg voor papa, de komst van jou en je zus, een nieuw huis, een boek en een ontplofte werkagenda, tv en andere media, oja iets met een dwarslaesie en ga maar verder. Maar domme papa sloot zijn boek af met een voltooide bucketlist is die eerlijk weer meer dan vol. Ik wil spreken op TEDx, Chief hospitality officer worden, wereldwijd spreken over geluk & verbinding, over hoe wij omgaan met de aarde, de gezondheidzorg in Nederland veranderen, nog een boek schrijven, de handbikebattle verder ontwikkelen, verschillende stichtingen helpen en nog veel meer…’.

Josefien kijkt mij aan en trekt een niet begrijpende grimas. Ze lijkt te zeggen dat papa gewoon weer eens te veel wil. Maar er komt een: ‘Dadadaaaahaa!’ uit haar mond. Ik vertaal dat even in: ‘Maar dat is helemaal niet belangrijk Papa, ik heb namelijk in mijn broek gepoept.

Ik ga stoppen. Even in het hier en nu een luier verschonen.