De oplettende lezer onder u, zal het ongetwijfeld niet zijn ontgaan dat ik afgelopen week vader ben geworden. Het zou dan ook mooi zijn als ik kon berichten over een prachtige natuurlijke geboorte. Een fijn afscheid uit het ziekenhuis. Een gezonde herstelde vrouw. Een fijne rustige thuiskomst, met goede kraamzorg. Een gezond lichaam en geest, heerlijk genieten van mijn kersverse gezin. Het plaatje wat wij wel voor ogen hadden. Heerlijk.
Het ging anders.
Kim mocht naar 3 dagen alle (pijnlijke) opties geprobeerd te hebben, alsnog bevallen met een keizersnede. Geen probleem, alleen erg onhandig in onze thuissituatie. Net voor ons vertrek krijg ik van het ziekenhuis nog 1 cadeautje mee. Een buikgriep. Ik poep werkelijk alles onder wat ik kan vinden. Thuis begint de hel. Wij krijgen een compleet verkeerde kraamvrouw. Er vloeien veel kraamtranen, Kim is moe, erg moe. Ik raak het record van 13 keer incontinentie in 24 uur. Ik herhaal 13. Dan heb ik het niet over een plasje, nee, over poep, veel poep. Ik kan niets met de kinderen. Ik ben de hele dag bezig mijzelf, mijn kleren, de rolstoel en beddengoed te verschonen. Daardoor gaat Kim weer veel te veel doen. Na de eerste 30 uur zonder slaap, met een verse buikoperatie is Kim op. Hoge bloeddruk, geen slaap, ze kan gewoon niet meer. Vannacht word ze weer opgenomen in het ziekenhuis, samen met Puck en Josefien. Op het moment dat ik mijn gezinnetje af wil zetten, poep ik de hele auto onder. Iemand anders moet ze dus gaan brengen. Kut! Gv&*%!!D Kutter dan kut, wil ik dan roepen. Dat doe ik dan ook maar.
Hier lig ik dan, in mijn eentje in het grote bed in Hilversum. Waarom nou dit verhaal? Ik zit in de mooiste periode van mijn leven diep ongelukkig gelukkig te wezen. Snapt u het nog? Nou ik ook niet. Maar ik dwing mijzelf en mijn gezin naar de mooie dingen te blijven kijken ondanks dat het nu echt even heel hard pijn doet. Niet om daaraan voorbij te gaan, juist niet, maar ook in deze hel van de afgelopen week, gebeuren er ook mooie dingen.
Het is in deze uitputtingsslag even moeilijk bij te komen maar de dames maken het goed. Ze huilen niet. Ze drinken goed. Ze slapen goed. Ze poepen veel. Net als papa….of zoiets. We hebben een dak boven ons hoofd. Er staat eten op tafel en er is een hoop liefde in dit huis. We hebben per slot van rekening het luxe artikel; kraamzorg. We hebben genoeg geld op de spaarrekening en wij weten dat wij er wel weer bovenop komen. Eigenlijk geen probleem zou je kunnen zeggen.
Het is even wat moeilijker om bij te komen. Maar als ik het zo bekijk dan hebben wij het zo slecht nog niet. Eerlijk had ik beloofd te zijn in mijn blogs. Ook dit is de realiteit nu. Ik behoef geen medelij, geen o wat knap, geen compliment. Het is wat het is. Wat ik er mee doe, is echter wel een keus. Ik kies dus vanavond gewoon even te genieten ondanks dat het momenteel echt heel erg zwaar is.
De overdreven ingenomen hoeveelheid slaappillen gaat nu zijn intrede doen. Papa has left the building.. Slaap lekker
Hoi Niek, Pappa’s mogen ook kraamtranen hebben hoor!
Het komt allemaal goed. Uitrusten na zo’n bevallingsavontuur is best verstandig. Maar wat zul je ze nu even missen…echt balen…
Hg, Wilma
Eerlijk zijn is mooi! Hoop wel dat het ondertussen wat beter gaat. Heel veel lieve groeten aan Kim, Puck en Josefien en sterkte, big man!
Niek, dit lijken bijna ‘kraamvrouwen/mannen’ tranen die écht terecht worden vergoten!
Het is, zeker in jullie situatie, niet alleen maar die mooie roze wolk, juist niet!
Sterke mensen, moed houden!