Papa er zit een leeuw onder mijn bed

“Papa er zit een leeuw onder ons bed! “ schreeuwen mijn broer en ik in onze pyjama naar beneden. We zijn een jaar of 5 en geen van ons durft uit het stapelbed. Wij zijn veel te bang dat een arm, een been of zelfs een piemel (tje) in de bek van de leeuw beland. Papa stormt de kamer binnen. “Waar is de leeuw!” schreeuwt hij. “onder ons bed” dat zeiden wij toch net ook al. Papa ziet de leeuw gelukkig ook, vakkundig zoals alleen papa dat kan, neemt hij de leeuw in de houtgreep. Met zijn linkerarm opent hij het raam en gooit de leeuw het raam uit. Vanaf de 2^de verdieping wel te verstaan, dat zal hem leren, stomme leeuw, denk ik. “Zo die is weg en komt nooit meer terug” ik geloof hem pas als hij in alle hoeken heeft gekeken.

Papa stopt ons beidde stevig toe, waarop mijn broer vraagt of hij ons nog wel even een verhaaltje voor wilt lezen. Dat vind ik erg slim van hem. Aangezien het pas ons 3^de verhaaltje is deze avond, stemt papa in. Hij verzint een verhaal over muisjes op tafel die alle suiker stiekem op eten maar voor het einde ben ik al vertrokken. Hoe word je nou zo’n papa? Serieus, waar leer je dat? Zijn generatie had nog bij het leger gezeten, daar leer je natuurlijk met leeuwen om gaan. Maar voor al dat andere?

Bij de echo van afgelopen week  verteld de doctor dat de hoofdjes aan de grote kant zijn, net als hun papa. Ik maakte nog de grap dat mijn moeder een totaal ruptuur had bij mijn bevalling. Ik was de enige in de ruimte die dat grappig vond.

Waar er op de vorige echo, 3 weken geleden nog een joekel van een piemel te zien was, net als papa, is die nu verdwenen. Ook hebben ze een mooie ruggengraat, dat is niet net als papa. Rode vlekken ontstaan in de nek van de arts en de zuster, die driftig op zoek zijn naar de verdwenen piemel. Na 30 minuten met vrouw en macht zoeken, concluderen zij, enigszins bezweet dat de piemel spoorloos verdwenen is. Zijn het dan…Kan het zo zijn dat? Nee…toch, of wel? .

”Gefeliciteerd” stamelt ze. “U, krijgt 2 meisjes” Alle vrouwen, inclusief Kim giebelen en zijn in hun nopjes. Ik doe ook alsof. Maar in werkelijkheid ben ik hevig gechoqueerd. Ik kan al niet met leeuwen omgaan, hoe moet ik dan weten hoe dat met meisjes gaat?

Mijn vrienden vinden het beeld van mij en een vrouwen huishouden hilarisch. “Niek, je kan toch niet voetballen met je zoon”, dit komt alleen maar beter uit. Daar hebben ze een goed punt. Mijn vader, alias papa in dit verhaal, vind het ook leuk. Totdat ik hem vertel dat hiermee de bloedlijn van de: van den Adeltjes uitsterft. Ik word gelijk gesommeerd nog meer baby’s te produceren.

Een hartelijke groet van een stiekem heel gelukkig papa in spe,