Opeens weet je het, je wordt revalidant!

Ik schuifel schuchter door de donkere gangen van het AB-1 complex. Ik zit geheel naakt enkel bedekt met een handdoekje, een beetje verlegen in mijn douchestoel mijn ferme bilpartij ietswat uitstekend aan de achterzijde. Ik kijk links, rechts, niemand te zien.na enig overdenken waag ik dapper de poging om de oversteek te maken naar de toilet/douche ruimte onder de schemer van de pas wakker wordende gang. Ik begin vaart te maken en zie dat het einde van deze tocht in zicht is, totdat: “Hey Niek, goedemorgen!” Shit, ik ben ontdekt bedenk ik me, ik zoek naar uitvluchten maar de zuster heeft me al gezien… Hoe het met me gaat vraagt ze vriendelijk, ik moet toch naar het UMC vandaag? In mijn adam kostuum wisselen we de ochtend vriendelijkheden uit op deze koude gang. Of ik nu aub weg mag, ik moet namelijk poepen. Dat mag, aangekomen op plek van bestemming, knok ik even tegen mijn spasmes, breng met een ferme doch vriendelijk manier 2 zeepoplossingen in op een plek niet nader te beschrijven en ga er eens lekker voor zitten. Er wordt geklopt, de zuster vraagt of ik een kopje koffie wil? Das lang nie gek bedenk ik me, waar gebeurd dat nou? Ontspannen doe ik mijn ding, en bedenk dat het leven van de revalidant nog lang zo gek niet is.

Die superman pose is best wel raar in je ééntje…

Ik droom weg, en vraag de dag om me mooie dingen te brengen. Ik wil graag mooie zusters op de neurochirurgie afdeling van het UMC. Ik wil graag gebakken spek bij mijn ontbijt, een 1-persoons kamer en veel morfine voor de lol, kortom de belangrijke dingen des levens. Ik vraag of meer mensen zich mogen voelen zoals ik nu, krachtig, voorbereid op wat komen gaat, mijn angsten accepterend en gevuld met liefde… Ik kijk naar mezelf in de spiegel en zie mezelf zitten op de toilet, ben ik er nu klaar voor vraag ik mezelf? Ik voel naar binnen en de energie zit nog steeds opgeborgen op mijn middenrif klaar voor gebruik, klaar voor de strijd. De sluipmoordenaar zoals ik mijn syrinx heb genoemd kan ik wel aan. Ik kijk nogmaals zie dat mijn lichaam veranderd is. Ik zie een 28 jarige, stevige jongeman zitten, het buikje wat hangend, de benen dunner, stale kanonnen als armen. Ik kus ze gekscheren en doe de superman pose. Best wel raar zo in mijn eentje, bedenk ik me zo op het toilet, dus ik stop daar maar mee.

Zo lang je rozeblaadjes ruikt.

De zuster komt binnen: “En Niek, al gelukt” Ik haal mijn neus op en ruik rozenblaadjes, geen geluk dus nog. “ Tweede bakje koffie dan maar?” Ik lach voldaan en prijs mij gelukkig.”Dank u zuster”  Eenmaal gedouched en terug op bed begin ik aan mijn blog. Terwijl ik typ werkt een ijverige jongedame aan mijn nagels, of ik ook voetmassage wil? Waarom niet denk ik, ik ben intussen aan mijn derde kop koffie bezig. Het is hard werken hier op de Hoogstraat, nog 1 uurtje en ik moet naar het UMC. Ik droom nog even weg, ervaring vol met kusjes komen voorbij mijn lichaam vult zich weer met endorfine, helemaal gratis, lekker is dat.

Het komt goed voel ik, mijn overtuiging voor de operatie groeid met de dag, ik ben er klaar voor. Het glas is half vol, samen komen we hier goed doorheen. Duim, bid, mediteer en denk aan me aanstaande maandag. Zend me je energie via de kosmos, sms me, email me, reageer op me, ik tune wel in.  Ben er voor me de aankomende tijd.

I see you.

Dikke knuffel

Niek