Op de liefde

Vandaag is het zover. Alle broers en zussen met aanhang verzamelen zich in ons ouderlijk huis te Zevenaar. Wij laten namelijk deze speciale dag niet aan ons voorbij gaan. Vandaag vieren wij jouw verjaardag zoals alleen wij dat kunnen.

Ik ben trots als ik aan kom rijden. De oprit kan de hoeveel auto’s al niet meer aan.  Niet dat ik nou zo trots ben op die auto’s maar wat zijn wij toch allemaal volwassen ineens. Trots ben ik omdat wij weer allemaal samen zijn, gewoon om de liefde te vieren. In gedachten hoor ik al je schaterlach uit het huis schallen. Binnen is het een lawaai van een jewelste van 11 kinderen, jong en oud. Jeroen en ik maken geniale grappen, Yuna knuffelt puck en Kyra Josefien, papa maakt slechte papa-grapjes die niemand snapt. Ton speelt op de grond met Roos en Ella die hij beter schijnt te begrijpen dan welke volwassene dan ook. Jij geniet, als trotse moeder en oma.

Het was jouw droom om een grote Italiaanse tafel te hebben vol lekkernij omringt door het rumoer van ons gezin. Samen lachend, schallend en net iets teveel rode wijn drinken. Jij kijkt over de tafel en geniet. Je lacht, vaak net iets te hard. Je neemt de tijd om te luisteren, de tijd om te knuffelen en de tijd om verhalen net iets te overdrijven.  Je draagt een veel te dure jurk met nog duurdere oorbellen. Papa kijkt bestraffend omdat de bankrekening weer leeg is, maar stiekem vindt die je veel te mooi.

Als het eten op tafel komt gaan wij allen in de startblokken. Terug in onze kind rol. Gretig bedenken wij allemaal hoe wij het snelst zoveel mogelijk op ons bord krijgen. Je zou maar iets tekort komen in dit grote gezin. Maar eerst de toast door paps. Alles lijkt vanavond gewoon even te kloppen
Als godfather van deze menigte roept hij: “op de liefde”. Daar proosten wij altijd op. Dan kan een speld horen vallen en word de tafel ineens muisstil.

Jij bent er namelijk niet. Vandaag zou je 60 zijn geworden. Wat had je graag aan dit tafareel mee gedaan. Het is nu alweer bijna 3 jaar geleden, je foto staat op de kast je lach dreunt nog door het huis. Ik realiseer mij plotseling hoe jong je nog was, hoeveel er nog te genieten zo zijn. Het is goed zo, wij vieren vandaag jouw leven en toch doet het pijn. Wij vieren het verdriet en toch is dat fijn.

Ik mis je.