Gvd! Wat een klote zooi. Bah! Shit, auw. Dan volgen de tranen. Ik trek mijzelf overeind, doet alles het nog? Heb ik iets gebroken. Zittend op de grond ben ik een hulpeloos hoopje mens. De machteloosheid maakt zich van mij meester en ik zak weg in mijn tranendal. Klote dwarslaesie.
Het is een uurtje of 8 in de morgen. Normaliter al niet mijn beste uur. De gebroken nacht in een hotel in Leeuwarden maakt dat ik in een kwazie nochalante morfine bui, toch besluit om even te gaan douchen. Het blijft raar, zo alleen zonder Kim in een kamer slapen ver van huis. Ik ben niet meer veel alleen. Zittend op het douchestoeltje zakt de pijn door de warmte van het water op mijn huid. Toch een goed besluit van den Adel, mompel ik mijzelf toe. Maar dan, zo uit het niets, breekt de leuning van de douchestoel. Ik probeer uit alle macht mijzelf tegen te houden, maar de 90% van mijn lichaam die het niet meer doet, gaat mee in de neerwaartse spiraal van de zwaartekracht. Ik val voorover. Ik weet met mijn handen nog net de toiletpot te ontwijken en met een doffe knal, val ik op de badkamervloer. Shit.
Daar lig ik dan. Alleen, naakt en vol met schaamte. De machteloosheid van de dwarslaesie dringt diep mijn ziel binnen. Ik kom terug in de zitpositie en bid uit alle macht dat ik geen plekje heb op mijn stuit of onder mijn benen. De drie maanden op bed liggen die daar op zal volgen vormt al een strijdtoneel in mijn hoofd. Het zal toch niet…Alsjeblieft….laat er niets zijn. Ik vind niets. Pfffff…..
Maar wat nu? Mijn catheter en laxeerspullen liggen nog op de wasbak. Als ik nu aan dat noodkoortje trek, dan stormen er personeelsleden naar binnen die mij in deze positie zullen vinden. Ik schaam mij rot. Na een minuut of 10 toch maar trekken. Het rotding doet het alleen niet. Ik wacht nog een minuut of 15. Moet ik nu gaan roepen? Nieuw idee. Ik pak een badjas, stop die onder mijn billen en schuifel richting de slaapkamer, hopend dat mijn stuit de rit overleeft. 30 minuten later til ik mijzelf op bed. Dat lukt. Jippie. Niet meer op de grond. Ik kleed mij aan en de dag begint, ik ben al kapot.. Op naar TEDx. Ik herschrijf mijn speech compleet, weg mister positievo, gewoon een klote dag. Ga ik naar huis of blijf ik toch hier en maak ik mijn werk af?
Ik pluk wat gratis vitamine D met Joep buiten en hervind mijn dag. Geluk is een keuze, het zijn mijn eigen woorden. Soms moet ik er alleen even heel hard naar op zoek.
Pffffff, mèn, wat een verhaal weer…
En dan toch zo’n Ted talk doen. Iedereen zat geboeid te luisteren met tranen in hun ogen en een lach om de mond. Je hebt mensen geraakt op een positieve manier. Het laatste restje energie van de dag heb je ons gegeven. Dank je wel! Dikke tut uit het hoge noorden.