Wat is het toch altijd fijn om met Nu.nl op te staan. Ergens roept een stemmetje al dat ik niet moet kijken maar mijn nieuwsgierigheid wint het weer van mijn rechterhersenhelft. Actievoerders opgepakt, Poetin doet rare dingen in Oekraïne, ruzie bij de PVV en een zaak van hoger beroep in Oosterwolde. “Ook een goedemorgen” hoor ik mijzelf zeggen.
Wat is het toch in ons dat wij zoveel behoefte hebben aan negatieve berichtgeving? Ik kan mij zo voor stellen dat half Nederland dan in de auto stapt en zich, na het lezen van deze berichten, nog meer ergert aan de file. Eenmaal te laat aangekomen op het werk, krijgen wij een functionele dagstart van alle productie die niet is gehaald, gevolgd door de aankomende reorganisatie. Vermoeid neemt schuift men achter een pc die ook al geen liefde geeft, om daar de volgende 8 uur niet meer achter vandaan te komen. Nouja, alleen tijdens de lunch dan, dan bespreken wij dat de mensen in de hoge ivoren toren van het RvB het allemaal niet goed doen, dat het overal minder aan het worden is om langzaam verder te zakken in dat diepe gat.
Ergens ben ik dan blij met die dwarslaesie. Ik heb namelijk nooit de keus gehad dat het in 1 keer een stuk minder werd. Dat al mijn gebaande paden niks meer waard waren en mijn toekomst beeld er alleen maar moeilijker en pijnlijker op zou worden. Blij, mag dan een gek woord zijn, maar het moment van wakker worden op de IC heeft mij echt een hele hoop blijdschap gebracht.
Ik heb namelijk helemaal geen handicap, ook geen beperking, eerder een verandering wellicht nog een verbetering. Laatst zaten wij 5 uur in het vliegtuig. Om mij heen zag ik 5 uur lang mensen draaien, verschuiven, opstaan en weer gaan zitten…Ik had nergens last van, zitten ben ik namelijk nogal goed in. Wie heeft er nou een handicap? Elke dag als ik weer in die file zit, kijk ik om mij heen en zie dezelfde chagrijnige gezichten, die zich ergeren aan dit luxe probleem. Ik kijk in mij auto, aangepast en al. Alle luxe van verwarming, radio en telefoon bij de hand, ik kan daar nog steeds echt van genieten in tegenstelling tot de mensen om mij heen. Wie heeft er nou een handicap?
Blij worden van al die dingen die nog kunnen is een levenswijsheid waar ik ultiem dankbaar voor ben. Wat nou crisis? Hebt u enig idee hoe goed wij het hebben? In de afgelopen 3 jaar waar ik bijna elke dag gewoon thuis of in het ziekenhuis was verwonderde ik mij over 1000 mooie dingen die gebeuren. Zo zag ik 2 maal per week de gemeente langskomen om de straat schoon te maken. We kunnen hier dus ook gewoon dingen op straat gooien en het word gewoon opgeruimd. Een kopje koffie heb ik ze dan ook maar aangeboden. Er stroomt drinkbaar water uit de kraan, onze huizen kunnen wij verwarmen met 1 druk op de knop. Voor de deur staan allemaal auto’s (dat verklaard gelijk de files) die ons overal naar toe kunnen brengen. We hebben een fantastische gezondheidszorg, ook al klagen wij steen en been dat het minder word.
Snapt u mijn boodschap? Ik kan de hele dag kijken naar de dingen die ik niet meer kan, maar dat lukt mij gewoon niet. Er gebeuren gewoon teveel mooie dingen, je hoeft ze alleen maar te zien. Vandaar ook mijn oprechte verbazing over het woord: ‘Crisis’. Ze mogen de beste man ontslaan die dit heeft bedacht. Wat nou crisis!
Dus, kijkt u gewoon eens naar buiten en kijk eens wat er allemaal nog kan. Een reorganisatie? Dan hebt u hier gewoon een sociaal plan en komt het echt nog wel goed met u leven. Een file? Wees eens blij dat u er in staat en niet ervoor ligt…. Een chagrijnige werkvloer? Bedank uzelf en u collega’s eens dat u werk mag hebben..
Een hele fijne dag toegewenst..
Niek
