Op de radio draait Seagull van Saturday Sun. Muziek uit je favoriet film, uit 1973 alweer. Over een zeemeeuw, over leren, over het leven en over de dood.
Als ik aan je denk dan wieg je zachtjes met kyra in je armen door de kamer. Jeroen en ik spelen op de vloer, jij roert met één hand in de pan met eten met de andere besteed je aandacht aan je pasgeboren jongste dochter. Nu ik zelf papa ben realiseer ik mij pas hoe knap je dit allemaal tegelijkertijd deed. Ik mis je.
Het is pas 3 jaar geleden dat je nog net bij mijn zwaarste operatie tot nu toe kon zijn. Net zo liefdevol als in mijn herinnering leg je keer op keer koude washandjes op mijn hoofd. Een niet aflatende zorg voor je jongste zoon terwijl je zelf al zo ziek was. Alsof mijn leven in daar in Duitsland , even je hoogste prioriteit was. Ook dat begrijp ik nu pas.
Je zit naast mij in de auto vandaag. Dat is fijn. In de brief die je voor je overlijden aan mij schreef sluit je af met: Je mag altijd om mijn liefde vragen als je die nodig hebt. Vandaag is zo’n dag:
“Mama, nu kan ik je liefde wel even gebruiken” zeg ik in mijn hoofd. Gek genoeg antwoord je ook nog.
“Dat mag je altijd vragen. Wat fijn om wat van je te horen” Je antwoord komt zo snel, dat ik niet gelijk weet wat ik moet zeggen.
“Ik weet niet waarom, maar soms is het namelijk al zo gewoon dat je er niet meer bent. Afgelopen weekend gaan wij kamperen bij Jeroen en Kyra op de camping. Gezellig zitten wij samen pannenkoeken te eten. Het is goed zo. Maar de gedachten in mijn hoofd van jou, die zo zit genieten van de tweeling, Roos en Ella en ons, blijft pijnlijk.”
“Ik heb het gezien, ik was er bij. Ik mis het ook”
“Ik weet het. Het hoort bij het leven.” schalt door mijn hoofd.”Voor al het nieuwe moeten wij afscheid nemen van het oude. Maar het zou zo fijn zijn om dit samen met jou te doen. Gewoon met een schaterlach, gewoon in alle rust, gewoon in alle liefde. Het is fijn dat je daarom even zo dichtbij bent”
Ik ga door. “Je weet past wat je mist als je het niet meer hebt zegt men dan. Jij bewees dat dit niet waar is. Ik wist al wat ik ging missen toen je er nog gewoon was. Misschien is dat wel je grootste levensles.”
“Dankjewel, dat is lief dat je dat zegt”
“Het is fijn je even te spreken mam. Vanavond ga ik de dames knuffelen en vertellen over hun oma. Over samen wiegen, over zachtheid in de meest ultieme vorm. Over afscheid nemen. Over dat het leven pijn doet en dat goed is. Want in mijn hoofd door mijn verhalen zullen ze je leren kennen. Ik zal ze vertellen over alle mooie momenten, over alle Italiaanse taferelen en over je wijsheid. Zo ben je er toch bij en maak je deel uit van hun leven.”
Soms doet het gewoon alleen heel veel pijn.
“Tot snel, zoonlief”
“Tot snel mam”
Mooi dat ze in jou doorleeft…