‘Nu of nooit, ik zal en moet de politie agent toch een keer bellen hoe mijn ongeval precies is gegaan. Hij belt terugergens in de middag, een aardige vent. Hij verteld dat het zo lastig was om mij te vinden, de eerste keer dat ik 112 belde hoorde ze alleen maar gehijg en gesteun.De tweede keer kon ik praten en na lange tijd mijn hoofd omdraaien om te kijken naar een nummerbord, toen hebben ze mij eindelijk gevonden. Het was lastig omdat ze mijn telefoon probeerden te traceren maar die hun naar een andere plek leidde. Ik was koud erg koud, het had geen uur langer moeten duren volgens de agent. Ik luister verwonderd naar zijn verhaal, ze snapten er niks van hoe ik er daar bij lag zo tussen die auto’s maar vreesden gelijk voor het ergste, ik had namelijk niet meer bewogen sinds mijn landing. Hij stabiliseerde mijn hoofd, dit kan ik me nog herrineren. Ik viel steeds weg en ze moesten me steeds bij brengen,. De ambulance broeders gaven me gelijk iets tegen de nekpijn waarover ik klaagde en zo brachten ze mij onder politie begeleiding naar het AMC, het was erop of eronder, ging ik het wel halen dachten ze de hele nacht. Het was fijn deze man te mogen bedanken voor zijn goede zorg, hij gaat nog even achterhalen wie de broeders waren zodat ik hun ook kan bedanken. Hij wil ook weten hoe het met mij gaat en hoe mijn leven nu in elkaar zit, ik merk zijn schrik reaktie maar vertel door over het leven als revalidat. Het was fijn hem even te hebben gehoord, de beste man heeft tenslotte mijn leven gered… “ik kom nog een keer langs taart brengen” Dank u dank u.’
Raar verhaal, ik word tijdens mijn middag reces gebeld door bovenstaande. Onverwacht eigenlijk, onder de middag shot morfine komt het verhaal maar half binnen. Ik voel dat dit verhaal me ergens verscheurd, ik nog nachten van wakker kan liggen en ongelooflijk pijn doet. Ik kan enkel knikken en ja en amen zeggen, de emotie achter de boodschap gaat langs me heen. later als ik opgehangen heb zijn er nog 10 vragen die ik had kunnen stellen, shit. Ik wil mijn hoofd weer terug! Deze week bouwen we voorzichtig de morfine verder af tot nul, hopelijk dat ik dan weer wat beter te pas ben.
Dikke knuffel
Niek
Wow.. Die gedachte dat je zoveel aan deze man te danken hebt.
Tof dat je ons nog je verhalen kan delen!
Hoi Niek,
Wat een verhaal. Er gaat een film aan mij voorbij. Ook ik heb 112 moeten bellen en aan de hand van hun instructies het leven van mijn partner op dat moment kunnen redden. Ook ik heb de mensen van 112 kunnen bedanken voor hun instructies,….. wat een geweldige mensen!………….. Helaas…….. Tranen…..tranen om jouw verhaal……….. mijn partner was wel 41 jaar ouder dan jij………. Ik gun jou vele jaren langer met heel veel liefde samen met jouw zielsmaatje en je geweldige familie en vrienden.
En gewoon weer een dikke knuffel.
Hey Niek,
Ben diep onder de indruk van je kracht en doorzettingsvermogen jongen en wat kan je prachtig schrijven. Ik volg al je verhalen en vindt het waanzinnig hoe je, ondanks alle tegenslagen, je geluk in de kleinste dingen kan vinden. Bij het zien van die ene linkerschoen in mijn kast moet ik trouwens ook elke keer aan je denken 🙂
Alle geluk voor jou pik!
Groeten, Joost
Mooi geschreven, erg dapper
Lieverd!
Wat een indrukwekkend verhaal weer….wat kun je dat toch elke keer mooi beschrijven en verwoorden….!
Ik vind je ontzettend dapper en ben mega trots op jouw doorzettingsvermogen!
Denk aan je,
Liefs, Sarah
Beste Niek,
moedig dat je “het begin” gaat opzoeken ondanks de morfine watten in je hoofd !
ik wens dat je het op de juiste plek neer kan zetten zodat je zonder schuldgevoel verder kan met het beklimmen van die hoge berg !
liefs
Mieke
He lieve abeltje,
soms roepen antwoorden ook meer vragen op, maar hoop voor je dat dat zwarte gat nu wat verdwijnt. wat bijzonder dat je die agent zo hebt kunnen spreken, het hele gebeuren zal op hem ook diepe indruk hebben gemaakt.
ik straal heel veel liefde, en wat slaaptabletten, naar je toe zodat je lekker en fijn slaapt vannacht. sweet dreams.
dikke kus chrissie