Niets is zeker toch? Toch wel raar dat ik weer verval in een leven gebouwd op een hoop zekerheden…Hoe gemakkelijk het weer is om te wennen aan de zekerheid van mijn thuissituatie, een gezonde familie, een makkelijk werkend lichaam of een goed werkend brein. Ik verbaas me oprecht hoe makkelijk ik vergeet wat er is gebeurd en hoe makkelijk ik weer door ga met de waan van de dag. Ik wil het niet maar het gebeurd toch klinkt hier het motto door. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt toch? Morgen is de uitslag van mijn MRI, is die syrinx rustig of niet. Er lijkt geen pijl op te trekken, de ene dag gaat het goed de andere vol pijn. Mijn gedachten gaan weer met me aan de haal als ik aan morgen denk, wat als, wat als. In het nu blijven Niek, carpe diem, geniet van deze dag.
In de afgelopen periode weer een hoop geleerd over mezelf, over het leven. Door mama’s ziekte blijkt nu ook dat de gezins samenstelling niet altijd zo zal blijven en zo brengt mijn lichaam vanzelf weer gedachten van het laatste jaar naar boven. Periodes waarin niks gebouwd was op zekerheid en alles in het moment genoten kon worden. Soms mis ik dat gek he? Terwijl het nou niet de meest florissante periode van mijn leven was mis ik die echte momenten. Wellicht dat ik daarom ook vast blijf houden aan die tijd, ik wil hem niet vergeten. Voelen, en niet weten, dat het leven komt zoals het komt, dalen bij mij horen om te groeien en niks zeker hoeft te zijn. Want het moment is goed genoeg, daar hoef ik niks meer aan te veranderen.
Ik besef me dat ik ergens in die tijd een handicap heb opgelopen maar ik voel het niet. Ik voel daadwerkelijk niet dat ik iets niet kan wat jij wel kan. Ja, de ochtenden zijn nog zwaar en de ongemakken zijn er, maar die zijn volledig geaccepteerd, hier zit geen ‘o shit’ in, die zijn er gewoon. Dat mijn handicap in mijn hoofd zit blijkt ook weer nu ik de zoveelste afspraak ben vergeten. Het doet me beseffen dat ik niet meer kan wat ik kon omdat daar volgens mij een flinke portie medicatie tussen zit. Het stoort me en ik schaam me soms over mijn niet traceerbare geheugen, alsof het lijkt dat ik de interesse in mensen ben verloren. Het tegendeel is waar volgens mij, ik vind mensjes met de dag interessanter worden, maar weet nog niet precies de aansluiting te vinden.
Morgen weten we weer meer, ongetwijfeld zal overmorgen ook wel wat anders brengen. Leven in het moment dus, daar ga ik weer voor.
Voor nu, dan maar een dikke knuffel uit Hilversum,
Niek
He lieve Niek,
Dank voor het delen van je gedachten!
Heel veel succes morgen met de uitslag van je MRI
lfs Martine
Ik denk aan je! Fingers crossed! kiss
He broertje,
herken wat je beschrijft over dat in ‘slechte periodes’ je intens leeft, en het leven zonder zekerheden brengt je dichter bij de kern – dus waardevol – dus dat wil je. En dan merk je in een periode daarna dat dit niet meer het geval is. Ik denk dat hier de stroom van het leven in zit. Dat het niet de kunst is vast te houden aan dat dit zo kan zijn, terwijl die neiging heel sterk is – want dat is wat je veel belangrijker vind, op zo’n manier leven -, maar aan meegaan met de stroom waarin je de ene periode intens leeft en een andere weer meer aan je voorbij gaat. Mama zegt ook altijd dat die periodes van – niets doen – zij steeds meer kan accepteren dat je die blijkbaar ook nodig hebt, rust, dalen e.d. Nou wie weet heb je er wat aan! 🙂 Liefs en we zullen het weer zien morgen! Tot zaterdag, als het zo mag zijn. Liefs Yuna
Beste Niek
We leven hier weer enorm met je mee. Spannend weer die uitslag, maar je verandert er toch niets aan!
Kop op!
En we blijven je volgen en meelezen. Heel waardevol
De kruisjes.
Lieve Niek,
eindelijk weer de laatste zielenroerselen van je gelezen. Natuurlijk zit hier weer een aangedane lezeres, jullie hebben een grote berg te verstouwen. Maar er is veel liefde, zorg en medleven om jullie allen heen.
Fijn dat ook totaal onbekenden opbeurende woorden hebben.
Weet dat in Hengelo jullie in de gedachten zijn.
Ik omhels je én natuurlijk die schat aan je zijde; Kim.