Ik mis mijn revalidatie periode gek genoeg…De tijd was zo echt, zo eerlijk zo oprecht. Er werden zoveel mooie dingen gezegd, zoveel nieuwe verbonden gesloten, zoveel mooie nieuwe indrukken van de wereld. Alsof ik weer opnieuw geboren mocht worden, opnieuw wakker mocht worden en de wereld zelf in mocht delen. Als een kleurplaat die nog helemaal wit is. Zo echt, zo puur… Dat mis ik wel, wellicht dat mijn gedachten de pijnlijke momenten naar de achtergrond hebben gestuurd, maar het ziet er werkelijk als een mooie tijd uit. Ik mis zelfs de geuren, op bed liggen bij paps en mams thuis, alles was zo onzeker maar toch zo zeker, alles was zo zwaar en maar juist zoveel licht. Ik mis die mooie winter waarin ik verliefd werd, borrels bij in café de winter, op bezoek in de Ardennen…heerlijk….
En nu? Het leven wordt weer ingewikkelder voor me, zwaarder zo lijkt het bijna wel. Maar je maakt het toch zo zwaar en licht als je het zelf maakt toch? Dus waarom maak ik het zo zwaar? Ik merk dat ik moeite heb om alles bij te houden. Ik weet dat ik lichamelijk niet meer kan wat ik kon en de andere richting die ik daar in wil slaan lijkt geaccepteerd. Echter, ik kan jullie allemaal niet meer bijhouden en die vind ik lastig. Ik heb kennelijk nogal een oordeel over geestelijk beperkte mensen en wil daar dan ook niet bij horen. Geestelijk gehandicapt wil ik het dan zeker niet noemen, liever dat ik mijn kracht heb verschoven in een andere richting, in voelen in zien. Maar dat zijn mooie woorden, ik merk dat ik het ontzettend moeilijk vind te moeten toegeven dat ik concentratie, focus en taal problemen heb. Ik kan gewoon simpelweg niet alle prikkels meer aan en dat is klote.
Op verjaardagen en feestjes ben ik al snel moe. Ik vergeet alles, zelfs de lijstjes die ik maak om dingen niet te vergeten vergeet ik. Ik vind een kappers afspraak en eten koken al snel voldoende taak voor een dag, luister ik niet naar mijn gevoel dan sla ik op slot als een depressieve 80 jarige die niks meer uit kan brengen. AAAAAAHHHHHH!!!! In mijn verbeelding werkte ik stiekem toch gewoon 5 dagen in de week, daarnaast nog etentjes en feestjes. In mijn verbeelding kan ik dat allemaal aan, in de realiteit kies ik nu voor rust.
Waarom is het allemaal nog zoveel? Waarom voelt alles als een belasting? Stiekem weet ik het wel, de vele medicatie gecombineerd met slechte slaap door de pijn veroorzaakt deze fenomenen, maar AAAAHHHH ik wil zo graag. Ik wil zo graag willen dat ik wilde dat ik minder wilde. In mijn dromen loop ik letterlijk mezelf voorbij. Stilstaan Niek, om je heen kijken toch? Als ik om me heen kijk dan zie ik een hoop moois, het is alleen zo lastig om daarbij stil te blijven staan en goed te kijken, Te blijven kijken wat mij gelukkig maakt, alsof dat in een ziekenhuis bed zoveel makkelijker was….
Vandaag eindelijk kunnen poepen na 5 dagen, jahoe, alleen daarna weer 3 keer incontinent. Mijn arm brand zo hevig dat ik alleen weer in bed wil liggen en de dag kruipt voorbij…Morgen zal die weer anders zijn, maar nu ben ik even klaar dat ik niet meer zoveel aan kan…
Heerlijk die processen, het is een komen en gaan hier…
Dikke knuffel
Niek
En nog steeds houd ik elke dag een beetje meer van je. Truste schat!
het “gewone” leven kan inderdaad soms ook heel zwaar zijn, Niek, maar jij kunt als geen ander de dingen relativeren. Maar kijk zeker ook naar de dingen die je hééél goed kunt, zo als deze colum schrijven. En zo zijn er nog veel meer dingen. Een dikke knuffel uit Zevenaar van ons.
Lieve Niek,
Realiseer je, dat doordat we niet meer zo hard gaan, dat we juist bewuster leven en andere dingen zien en voelen waar we (vroeger) aan voorbij gingen omdat we toen meegingen in de snelheid. ik zie en voel mooie ontwikkelingen en jij ook, als je er weer bij komt. Luister naar je lijf, dat “probeer” ik ook.
dikke knuffel
t komt,
t gaat!
zo is t,
liefs,
Mi
“Ik wil zo graag willen dat ik wilde dat ik minder wilde.” Wat een mooie rake zin en inderdaad oh zo moeilijk. Elke keer als ik jou zie/spreek dan voel en zie ik echte kwaliteit en oprechte aandacht. Alleen al jou feedback op mijn presentatietje was een van de meest waardevolle sessies die ik ooit gehad hebt, WAUW. Misschien kan je dingen niet meer zo vaak doen als je wilt maar de frequentie bepaald niet de impact/effectiviteit. We loven u!
hoi Niek,
net http://www.lekkerstuk.nu ontdekt (waarschijnlijk voor jou al lang bekend maar toch….).
iets voor jou om te willen ?
liefs
Mieke
Ha Niek,
Weer een mooi verhaal. Ik wil ook vaak meer dan ik (aan)kan, dus dat is (gelukkig) niet alleen jouw probleem.
Denk je er wel aan dat je donderdag a.s. je verhaal gaat houden tijdens het Kennisuur in De Hoogstraat? Zeer tot mijn spijt kan ik er niet bij zijn ivm een training.
Als je een pp presentatie hebt, zou ik die heel graag zien.
Ik mis De Hoogstraat gek genoeg niet.
Wens je veel succes! x Ninke
Hallo Niek,
Wel, wel beste Niek. Een dikke, dikke knuffel uit België van Marianne en mezelf. We denken veel aan jou hoor en volgen je via je zo waardevolle teksten over het dagelijkse leven en de normaalste dingen van het leven die via jou perceptie zo anders blijken. We staan er ook meer en meer bij stil. Een beetje afstand nemen en de zaken wat relativeren is ook voor ons best noodzakelijk.
Kom je soms nog naar Zeeland dit jaar? Kapellen is niet ver en er staan nog veel goede flessen in de kelder….
Dikke, dikke dikke knuffel van ons beiden en hou je taai.
Volgende maand ben ik zeker twee dagen in Zaandam en Amsterdam. I will call you friend.xxxxxxxxxxxxxxxx