Mijn battle van 2014

En daar is die dan, de finish. Moe, uitgeput, verslagen stop ik nog even bij de laatste bocht. Nog even de krachten sparen voor de laatste sprint,want stoppen voor de finish gaat mij niet gebeuren. Voor mij staat een drifig zwaaiend mannetje in lederhoze, zwaaiend met de Nederlandse vlag. Hij roept dat ik een held ben, een overwinnaar en ik zie dat hij het nog meent ook. Mensen aan de kant schreeuwen dat ik er bijna ben, nog even volhouden Niek..
En alle pijn van de afgelopen 5 uur verdwijnd en maakt plaats voor trots. Ik heb zojuist mijn medebiker van de laatste uren, in de laatste bocht op slinkse wijze achter mij gelaten. Het legen van mij complete maaginhoud voor zijn handbike deed hem toch maar stoppen, zodat ik op slimme wijze als eerste finish bereik. De stem van Hans schalt door de speaker, om mij heen schreeuwen mensen van emotie, maar ik hoor ze al niet meer. Er is alleen nog die finish. Nog 100 meter en mijn lichaam krijst van pijn. Nog 50 meter en ik kan niet meer, het is gewoon op. Maar wonder boven wonder kan die 10 % die het nog doet, toch doorzetten. Nog 10 meter en ik weet dat ik het ga halen, ik moet wel, want de pijn moet stoppen. Het kritische mannetje op mijn schouder roept om door te zetten en niet op de finishlijn tot stilstand te komen zoals vorig jaar.

En dan ben ik er…tranen, weer heel veel tranen. 5 uur lang vroeg ik mijzelf af waarom ik dit ook alweer doe, sterker nog, dat ik dit nooit meer ga doen. Maar bij de finish is alles vergeten. Het mooie aan pijn is dat het geen geheugen heeft, want in die eerste seconden besluit ik alweer dat ik dit volgend jaar weer ga doen. Ik vergeet die eerste akelige klim met een koud lichaam, in deze euforie vergeet ik die nare puist voordat je het stuwmeer bereikt. Ik vergeet dat ik 1,5 uur kotsmisselijk op de bike heb gezeten en ik vergeet nog veel meer. Maar in dit moment, kan ik nog wel eindeloos genieten van de koude sponsen in mijn nek. De prachtige melodie ik van Rogier krijg op de KNWU bocht, de vlaggers die mijn bochten vrij hielden en de steunbetuigingen van alle andere rijders. In mijn geheugen zie ik onze held op zijn ebike tracker, ik zie de watervallen en het prachtige vergezichten. Ik zie en voel meer dan ik hier ooit in woorden kan uitdrukken behalve dat ik een overweldigend gevoel van trots voel over wat wij hebben gepresteerd. Dat nemen ze mij nooit maar dan ook nooit meer af.
Ik lig nog steeds bij te komen na de finishlijn en ik krijg gelijk een zoen van de mooiste vrouw op de battle, en dat is voor de goede orde mijn vrouw. Mijn vader valt in mijn armen en we delen de blik die alleen wij kunnen delen en die ons doet beseffen dat mijn moeder er helaas niet meer bij kan zijn. Die blik is genoeg, die blik zegt alles. En om mij heen zie ik hetzelfde gebeuren. Ik laat het emotionele wrak dag ik ben maar de vrije loop. Iedereen hier heeft zijn eigen verhaal en toch delen wij allemaal hetzelfde. Ik zie mannen, vrouwen en kinderen boven komen, gebroken. Allemaal met hun eigen battle. En daar sta ik dan, kijkend naar mijn grootste helden, de mensen die na mij binnen zijn gekomen. Eigenlijk vind ik Jetze ook het grootste watje van de battle omdat hij maar 1 uur en 10 minuten hoeft af te zien. Eigenlijk vind ik de deelnemers van boven de 6 uur de helden van de battle. Ze overwonnen, ziektes, kanker, operationele missers, trauma’s, ic’s, revalidatie periodes en nu ook de battle. Wat mogen wij allemaal trots zijn op onszelf omdat wij laten zien dat het glas half vol is.
Ik sluit mijn ogen en dank mams voor het mooie weer, voor al die mooie mensen om mij heen, want dat is waar ik het voor doe. Ik trek mijn groene shirt van de organisatie weer aan en samen dansen wij op de finishlijn, vol geluk en vreugde omdat wij zon mooi evenement weer hebben weten te organiseren. Iedereen knuffeld er stevig op los, enerzijds omdat het gelukt is anderzijds omdat omdat velen zich al verheugen op vele ijskoude biertjes in het hotel. Ik zie alle mensen meewiegen op de muziek, er word gelachen veel gelachen en samen vieren wij deze dag. Een dag die door vele vrijwilligers tot zon mooi evenement is gemaakt, dankjewel dankjewel dankjewel

Deze battle staat voor mij weer voor overwinnen, laten zien aan jezelf en aan de rest van de wereld dat er nog zoveel mogelijk is. Want als wij deze berg kunnen beklimmen…dan is de rest een eitje toch? Laten wij vanavond vieren wij dat wij meer kunnen dan wij denken, laten wij feesten tot wij er bij neervallen. Vanavond dansen wij tot onze wielen pijn doen, vanavond vieren wij onze overwinning. Proost!