Mama is ziek

Mama is ziek, erg ziek. Eigenlijk mama niet maar haar lichaam is plotseling weer erg ziek. Het lichaam wil niet meer zo en de kanker veroverd na 5 jaar vrijheid weer langzaam terrein. Het ziet er niet goed uit. Stomme kanker! Blijf van mijn moeder af! Ga weg! Ik heb mijn moeder nog nodig, ik heb nog zoveel van haar te leren, ze is nog zoveel basis voor mij! Ga weg! Stomme kanker…

Afgelopen week horen we dat de borstkanker toch is terug gekeerd en in haar botten, ruggenmerg is gaan zitten. Ongekende pijn, verdriet maar mooi samenzijn tot gevolg. Ik wil schreeuwen, roepen en weg duwen, stop ermee! Het beeld dat mijn mama bij paps op schoot kruipt gaat door merg en been. De pijn is af te lezen van de gezichten, nee, eigenlijk letterlijk te voelen. De angst van de aftakeling, het alleen achter blijven de pijnlijk periode waar we doorheen moeten gaan. Bah, bah en nogeens bah! Afgelopen week fiets ik voor het laatst met mijn moeder door het bos zonder kanker. Ik weet het stiekem al, de uitslag gaat niet goed zijn. Ik slaap de hele week al slecht over oorlog, pijn en verdriet. Ik vertel Kim van mijn dromen en praat mezelf tegen beter weten in dat er nog wel een kans is. De schok komt als ik mijn vader aan de telefoon krijg, nu kunnen we niet meer terug, hij is er weer, die klotekanker…

De dwarslaesie wordt ineens relatief en ik zink diep weg in mezelf en stort me pas uit als mijn moeder bij mij op schoot kruipt. Als een kleine jongen schokt mijn lichaam als mijn zielspijn mijn lichaam met tranen verlaat. Het gezin smelt samen en we voelen samen de pijn. De tranen stromen rijkelijk en we vergeten waarom, gewoon tranen.

Ik schommel zo tussen verdriet, angst en tussen de acceptatie van hetgeen dat komen zal. Het voelt dan ook fijn om samen te staan, ik vind ons gezin zo sterk. Ieder op zijn eigen manier pakt de situatie op maar we blijven elkaar vinden. We blijven zoeken en genieten waarom we zo graag samen zijn. Hier is er is ook ruimte voor acceptatie en ik ben zo trots op mam, op pap en mijn broers en zussen. Acceptatie dat het lichaam, het aardse leven op gaat houden, helaas eerder dan gehoopt. De ziel schept verder en vind zijn weg wel, zo voelt het. Maar het lichaampje is wat sneller op, opgegeten door een verslindende ziekte.

Ik verbaas mezelf over deze snelle reactie en vraag me af of het dan toch geen verdrukking van de gebeurtenissen zijn.Maar nee, zo blijkt het, kan ik oprecht accepteren dat het leven vergankelijk is en we zo onze keuze maken. Dit doet niks af aan het verdriet en de pijn die komen gaan maar zorgt wel  voor een bepaalde rust.Ik voel me zo verbonden met mam de laatste tijd. Alsof we niet meer praten, maar direct met onze ziel aan het communieren zijn. Blikken zijn genoeg, aanrakingen en samenzijn zegt nog meer.

Dikke knuffel

Niek