Magie

Hier zitten we dan, het is 8 december 2010. Mijn broek hangt naar beneden, ik heb zojuist zelf een transfer gemaakt naar een zitting op een normaal toilet en eigenlijk voel ik me best wel stoer. Het geval wil echter dat naast mij een charmante huiseigenaar en tevens mijn therapeut/bijzonder mooi mens zit, terwijl ik hier zit te poepen. Best wel maf, concluderen we, raar denk ik nog dat schaamte eigenlijk helemaal geen rol speelt in dit proces. We zitten daar gewoon rustig te praten van mens tot mens, doet het er eigenlijk nog toe dat ik dan aan het poepen ben? Als het me hier lukt, dan zal het me in vele andere wellicht comfortabele situaties wel lukken, hier ben ik blij om. We praten over vriendschappen, bijzondere ontmoetingen maar vooral wat je leuk vind en het naleven hiervan. We vinden herkenning in elkaar en smeden bewust op dat moment een mooie nieuwe vriendschap. Dit benoem ik dan ook, dat is fijn.

Magie, dat is het woord dat telkens mijn gedachten beheerst deze dagen. Van handicap is hier geen sprake, genoeg dingen die nog niet leuk lukken, genoeg te verbeteren. Maar dat hindert niet, het komt helemaal niet op in mijn gedachten, hier en nu is alles mogelijk. Magie heerst hier omdat hier mensen tot mensen praten, leven en lachen met elkaar. Begrippen als revalidant, therapeut of begeleider vervagen na het eerste kampvuur. De trap lukt, evenals onmogelijk transfers, de nee verdwijnt en veranderd snel in een ja ik kan omdat ik wil. Magie vertel ik u, ik bekrachtig dit woord telkens met ineengesloten handen. Alle laagjes zijn gepeld, de kern is te zien en ik wil hier bij stil staan, dit gebeurd niet allerdaags.

Ja ik kan omdat ik wil.

Magie, vandaag ik de dag dat ik voor het eerst zwem. Ik zwem, ik leef, ik voel van alles, onbeschrijfbaar dus dat zal ik ook niet proberen, tranen schieten weer in mijn ogen, ik zwem. Ik kon hier maanden naar uitkijken. Hier lig ik dan enigszins hopeloos drijf ik in het water, mijn benen hangen slapjes naar beneden. De badmeester attendeert ons op het feit dat we echt aan hele oncharmante badmutsen moeten dragen, wat deert het? Ik ben even zielsgelukkig, ik drijf! Ik drijf, ik drijf…Moedig ga ik een wedstrijd aan met mijn therapeut, wie blijft het langst kopje onder? Ik win, in deze euforie spring ik met stoel en al onder de douche, dit bekoop ik met een natte rug de rest van de dag. Op de parkeerplaats, donder ik met stoel achterover, ook dit deert niet. Ik kijk naar boven het sneeuwt, ik heb alle vertrouwen dat ik wel weer overeind kom.’

Magie, de kachel staat aan, we komen terug in dit fijne huis. Mensen praten hier nog steeds met mensen, geen stropdassen, iedereen is gelijk de laagjes zijn gepeld. Dit bevestigd alweer dat ik hier iets mee ga doen de rest van mijn leven.

Eigenlijk kan ik nu stoppen met schrijven, bovenstaande tekst is zo belangrijk voor me. Dit kan ik alleen niet, ik moet verder schrijven over alles. Afgelopen vrijdag lig ik voor het eerst weer (pleonasme) met de vrouw van mijn dromen in bed. Alleen maar even liggen, handicap maakt weer even niet uit, sterker nog hij bestaat niet. Mijn vrienden stormen de hoogstraat binnen, bekogelen me met pepernoten in de lift verkleed als sint, piet en kerstman. Wie heeft er nu zulke vrienden? IKKE! Het lukt me wonderbaarlijk genoeg om te genieten dat het nu gebeurd, poep en pijn liggen in het verleden. Tranen, blijdschap en liefde volgen elkaar in rap tempo op ik leef. IK LEEF!!

De baliebalzak is allang weer vergeten. Witte Ardennen vloeien negatieve ervaringen en gedachten weg en maken plaats voor ruimte. Ruimte die ik, alleen ik helemaal op mag vullen. Ik kies ervoor om deze op te vullen met mooie, leuke momenten. Ik voel nu dat ik de rest van mijn leven leuke dingen ga doen. Warmte schiet omhoog vanaf mijn maag en vult de ruimte. Ik leef.

Er zijn nog 1000 regels die ik tegen jullie wil vertellen, als jullie maar eens konden voelen hoeveel ik van jullie hou dan zouden jullie allemaal heel arrogant worden… Dus bij deze een oude vertrouwde dikke knuffel vanuit een ingesneeuwd huisje in de ardennen.

Niek