Lopen in de mist

Ineens weet ik het! Ik pak de laptop af en moet beginnen met typen. Dus dat miste ik; diep ver weggestopt in mijn onbewustzijn voelen wat er nu gebeurd. Nu weet ik ook ineens weer wat er gebeurd vandaag. Einstein heeft een nieuwe theorie, Columbus ontdekt Amerika en ik, Niek van den Adel ontdek vandaag iets heel speciaals.

Ik sta goed op en zie de dauw buiten. Het is koud, mistig, nee eigenlijk een mooie nevel,een beetje guur maar weinig wind. Waar de sluiers van de dauw de bomen in de verte raken is het net alsof ik diep in de ziel van het bos kan kijken. Ik luister, ik ruik en voel letterlijk het lichaam der natuur. Alsof moeder aarde naar me fluistert en verhalen verteld over de kracht van het leven. De kou raakt mijn gezicht evenals de kleine waterdruppels die zich in de laatste uren hebben gevormd op de herfstbladeren. Zonder dat ik er erg in heb roept de kou blijdschap op en ik vraag me de hele dag af waarom…In de middag gaan we wandelen op de hei die zich ook gehuld heeft in een mysterieuze sluierbewolking. We verwalen gelukzalig in de wolken en Joep weet zich geen raad met de tomeloze energie die de puberteit met zich meebrengt. De mensen om ons heen lachen allemaal alsof we allemaal hetzelfde meemaken. Maar wat o wat is dat toch, wat gebeurd er vandaag?

Thuis kruipen we behaaglijk op de bank en ik verlies mezelf wederom in extreme makeover. Vandaag voel ik en daar ben ik blij om. Op bed mediteer ik en kijk ik wat er gebeurd wat is toch het mysterie dat in deze mist gehuld is?

Dan kom ik er achter dat de kou herinneringen van afgelopen jaar met zich mee brengt. Deze eerste kou omarm ik dan ook hartelijk. Ik ervaar mezelf weer moeizaam maar onbevreesd mijn eerste meters alleen uit de hoogstraat rollen. Zo voelde dat, ik kan niet beschrijven hoe intens diep dit voelt! Dat is deze kou. Als een diep, diep diep anker die zich van mij meester maakt overkomen zulke intense oergevoelens naar boven van leven. Leven omdat dat de enige optie nog is, leven omdat het kan, zo voelt de kou. Alsof ik opnieuw geboren ben sta ik daar voor de hoogstraat. Het is koud, guur bijna, mijn handen omklemmen de koude hoepels maar leren al dat mooie apparaat te besturen daar ben ik trots op. Ik zit op een aftandse oude quicky rolstoel en beweeg moeizaam vooruit. Maar vooruit ga ik, recht de kou in omdat die onbekend is maar beschermend. Het voelt zo veilig zo heerlijk dat dit weer kan. Even mijn bed uit en weer naar buiten. Opnieuw geboren en zonder enig vorm van obstakels mijn eigen keuzes mogen maken. Ik mag naar buiten in mijn joggingbroek, even, niet te lang. Ik mag de straat over, okay dat durf ik nog niet maar het mag wel. Ik kijk naar boven en zie de mist, hij beschermd me dat weet ik nu zeker. Dankjewel!!! Wil ik schreeuwen naar boven, dankjewel voor dit gevoel. Ik weet weer waar ik vandaan kom, ik weet welke meters er gerold zijn en ik dank met opgeheven hoofd dat deze dag bestaat.

Nu in de tuin, waar joep probeert de aardkern te bereiken en ik geniet van de sigaret die ik eigenlijk niet meer wil roken, is mijn idyllisch tuinhuisje gehuld in de mist. Joep denkt dat er een kabouter onder ons chateux is verborgen en is druk bezig deze koste wat kost uit te graven. Ik sta in de hoek en denk; Wauw en ik pink een traantje weg. Oooohhh daarom ben ik dus zo blij vandaag, logisch J maar niet minder mooi.

Hoe intens lekker is het om weer zo te kunnen voelen. Niet te weten, niet te begrijpen niet de snappen wat er gebeurd, maar het kunnen voelen. Ik ben de rest van mijn leven vrolijk in de mist dan weten jullie dat vast. Mist, nevel kou staan voor leven, moeder natuur laat in al haar kracht zien dat ik mag en kan leven en daarbij helpt ze een handje!

Ik verheug me alweer op de sneeuw…want wellicht weten jullie nog de mooie dingen die vorig jaar in de sneeuw zijn gebeurd….

Dikke knuffel,

Niek