Life is like a box of chocolates

Dag Allemaal,

13;00 Ff duidelijk; voordat ik begin, ik heb helemaal geen zin om dit blog te typen, ik heb eigenlijk helemaal geen zin om iets van me te laten horen. Geen zin in motiverende teksten, geen zin in inspirerende zinnen, nee zo voel ik me gewoon even niet. Afgelopen week besloten om een pas op de plaats te maken, of liever gezegd; helemaal terug naar het begin. Bij een toch, iets te snel begin hier in het centrum zijn we (ik) helaas vergeten dat mijn rug nog erg kapot was, buiten het duidelijk aangetaste ruggenmergel. Dus het rekken en strekken en het oefenen van de afgelopen week kan heel goed geleid hebben tot deze verrekte rugpijn, nekpijn en krampen. Niet leuk zo’n weekje; liggen met pijn, ben toch wel (weer eens) hard op mijn bek gegaan. Niet leuk dit blog typen met pijn in mijn armen, stomme pijn, maakt alles niet leuk, ik stop ook maar met typen.

16:00 Okay wel op mijn bek gegaan, maar nu weer aan het opstaan. Goede nieuws is dat ik gelukkig wel aan de betere hand ben. Buiten een zeer aangetast ego, ben ik hard aan het rusten en aan het wachten tot het weer beter gaat. Ik ben nu 2 ochtenden wakker geworden zonder pijn en dat geeft de burger moed! Het is lastig te accepteren dat ik mijn eigen wedstrijd even verloren heb, of dat die revalidatie wellicht helemaal geen wedstrijd is…. Het is lastig te accepteren dat ik wellicht meer tijd dan anderen nodig heb, dat rust nu goed voor me is en dat de toegevoegde extra pijnstilling echt nodig is. Ik vindt het moelijk om even mijn stappen vooruit niet meer te kunnen zien. Ze zullen er ongetwijfeld zijn, maar ze zijn even verscholen achter een laag woede. Ik realiseer dat ik mijn revalidatie in heb gesteld op deze stappen vooruit, binnen 2 weken uit het ziekenhuis en knallen maar! Helaas dat gaat dus even anders, maar wat zijn dan de pijlers waar ik mijn energie uit ga halen? Grrrrrrr……

20:57 Dus daar zit ik weer, even zonder pijn :). De eens onverschrokken heer Niek van den Adel, trots stammend uit de van den Adeltjes bloedlijn, licht hulpeloos op bed. De tijden van een strak lijf met mooie six-pack, grootste womanizer ooit en een vette bankrekening lijken nu echt voorbij. Het wil niet, veel pijn weer en misselijk, een droevige blik op mijn gezicht achterlatend…Jeroen kwam voorbij met grootse zeer leuke plannen en mijn grootste droevenis om dit alles verdwijnt een beetje. Ik val in slaap en wordt lekker wakker met bijna een glimlach op mijn gezicht. Ik kijk achter me en zie 500 kaartjes hangen, ik begin te voorzichtig te lachen. Ik deel mijn enorme chocolade doos uit aan mijn favoriete zuster, ik krijg een prachtige glimlach terug, ik lach gemeend eindelijk weer terug.  Ik zit nu een serie little people te kijken en verras mezelf over de overeenkomsten, ik betrap me op stiekeme tranen van geluk. De moeder van forrest Gump had gelijk; “Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get” Ik accepteer weer even dat de stappen terug van afgelopen weer erbij horen en dank iedereen op aard dat het me weer even lukt de mooie dingen te durven zien. De kaartjes achter me, herrinneren me eraan dat ik de strijd niet helemaal alleen aanhoef, voor mij ongelooflijk belangrijk. Blijf alsjeblieft veel aan me denken, sturen die energie, verzenden die sms’jes en reageren op dat blog. Ik kan niet uit drukken hoe belangrijk dat voor me is….(okay nu ben ik weer aan het janken, ik hou op…:))

Nu lig ik misselijk op bed…. ditmaal omdat ik mij tegeoed heb gedaan aan minimaal de helft van de chocolade doos 🙂 Goed gevoel ik ga maar snel slapen en dromen over de mooie dingen die met nog gaan gebeuren.

Dikke knuffel. Niek