lieve mams

Het is alweer 6 maanden geleden toen je in die fijne weken in Zevenaar je laatste adem uit blies temidden van ons. Ik denk nog veel aan je, de laatste tijd weer wat meer. Ik mis je.

Ik mis je zachtheid en liefde die je als moeder altijd voor me hebt gehad, ik mis je als koningin. Ik mis je in ons gezin, het is gewoon niet compleet zonder jou. Ik mis je schaterlach op de feestjes, ik mis de washandjes op mijn hoofd. Ik mis jou in op de bank of naast de kachel, ik mis je op de zeilboot. Ik mis je in de keuken, waar het zo genieten was als je aan het koken was. Ik mis je als adviseur als ik niet zo lekker ben. Ik mis je zachte huid en ik mis je op mijn schoot. Ik mis dat ik jou mocht helpen, ik mis dat je trots op me bent… Ik mis je als plek waar ik naar toe kan gaan, mis die veilige haven waardoor mijn revalidatie zo fijn was. Ik mis je nu al op mijn bruiloft, ik mis je nu al als we kinderen gaan krijgen, ik mis je voel-kunst en je levenswijsheid. Ik mis jou en paps samen, ik mis alle herinneringen die nog moeten komen. De tranen komen van diep van binnen en ze voelen fijn, het is fijn dat ik nog steeds kan voelen hoeveel ik van je hou.

Soms lukt het me even niet om het leven als proces te aanschouwen en dan doet al het gemis mij gewoon zeer zoals nu. Ik merk dat ondanks het, het mooiste afscheid was dat je mij hebt gegeven, ik mezelf erop betrap dat het ook welleens gewoon niet eerlijk is. En die is nieuw voor me. Want zo heb ik nooit over mijn dwarslaesie,alle randverschijnselen daarbijhorend en over jou afscheid gedacht. Het is gewoon even niet eerlijk. Op deze momenten ben ik blij dat ik dan nog met je kan praten. Ik weet niet of het alle herinnering aan jou is die me de antwoorden in de mond legt, of mijn eigen verbeelding, of toch jij? Het maakt ook eigenlijk niet uit, ik vind het fijn. Je bent en blijft een goede raadgever, al, moet ik soms wat beter leren luisteren.

Soms probeer ik je te voelen zoals nu. Elke keer komt er een beeld naar boven van een regenboog, met alle kleuren die daarbij horen, maar vooral de kleur paars. Geen idee wat dat betekend, maar die kleur past nou eenmaal bij jou. Het voelt warm en rustig, als een deken bijna. Het voelt alsof je lichaam is over gegaan naar een andere vorm van energie, waar ik soms ook uit mag putten. Ik herinner me nu plotseling dat je dit ook aan mij vertelde in je laatste week, dat ik altijd hulp aan je mag vragen…wow…bedankt voor deze herinnering.

Zonder pijn geen liefde fluister je nu. En dat klopt, wat jij mij in liefde hebt gegeven is meer dan ik kan bevatten. Dankjewel daarvoor. Dankjewel. Het doet alleen nu even heel veel pijn.

Knuffel Niek

Lieve mams