Blaricum, 2 januari 2024
Lieve Joep,
Buiten waait het. Net als in mijn hoofd. Buiten regent het. Net als in mijn hoofd. Buiten heerst een hele stevige storm. Net als in mijn hoofd.
Toen vanmiddag de dierenarts vertelde dat je longen vol met tumoren zaten, brak mijn wereld. Drie dochters om me die radeloos en snikkend aan mijn rolstoel hingen, en de dam doorbraak van kinderlijke tranen die niet te stoppen leek.
Ik wist echt wel dat je een keertje dood zou gaan. Alleen niet nu. Natuurlijk nooit niet nu.
Het is tijd
Morgen nemen we om 16:00 afscheid van je. We hebben net de laatste avond samen doorgebracht, ik heb je volgestopt met al het lekkers wat ik maar kon vinden en we hebben geknuffeld op de bank. Voor de laatste keer, en dat wetende doet zo ontzettend veel pijn. Je ademt kort, omdat nog maar een klein gedeelte van je longen het doet. Je kop is grijs, je spieren stram, je lijdt, ik zie het aan je. Je kan echt nog wel even mee, alleen ik kan het lijden niet aanzien. Het is tijd, de hoogste tijd. En wat een ongelooflijke tijd was het.
ADHD, Vizsla puppy op cocaïne
Het is maart 2011. Ik verlaat, na 8 maanden, met ontslag het revalidatiecentrum. In augustus ben je al bij ons. Want, zo leer ik: als je je vrouw naar een kudde pasgeboren puppy’s meeneemt en er geen mee terugneemt heb je een echtscheiding. En toch, lig ik als ik Kim moet geloven 3 weken depressief op bed, omdat ik nauwelijks zelf weet hoe ik voor mezelf moet zorgen, laat staan voor een ADHD, Vizsla puppy op cocaïne. Je bent een mix van: “Jeminee, alles in de wereld is fantastisch! Ik wil het allemaal zien! NU!!!, Tegelijk! Ik wil alles slopen! (Zo leren de kussen op onze bank…)”
Vrienden voor het leven
Maar ik altijd, nog helemaal niet zo lekker in mijn vel. Het valt me best zwaar dat terugkomen in het leven. Ik kom vaak niet voor 11.00 uur mijn bed uit en ga er meestal rond 21.00 uur weer in. De pijn neemt toe, ik leef van een uitkering terwijl mijn vrienden carrière maken en er zijn veel zware gedachten in mijn hoofd. En dan kom jij dus. “Hallo, ik ben Joep en of je het leuk vindt of niet, wij zijn beste vrienden voor de rest van mijn leven!”
En die heb ik harder nodig dan ik zelf kan vermoeden. Want ook nu, als de pijn van de syringomylie de overhand begint te nemen en ik het uit kan schreeuwen op de bank ben jij er. “IK WIL KNUFFELEN (en tongzoenen)!”. Lijk je de hele dag te roepen. We doen dan ook elke dag ons dutje samen op de bank.
Zelfvertrouwen
We ontdekken voor het eerst samen de Albert Heijn. Ik ben zenuwachtig buiten, bang om te vallen van al die stoepjes en tegels. Jij niet, jij wil maar een ding. Vooruit, richting de broodafdeling wel te verstaan. Daar ik nu drie keer per dag naar buiten MOET om je uit te laten, groeit ook mijn vertrouwen in de buitenwereld. We leiden je op tot hulphond en overal waar ik je maar mee naartoe neem, smelten de harten van mensen. Daar zie ik ook dat je niet alleen mijn beste vriend bent, maar die van iedereen. Verrader!
En ja, je leert alle vaardigheden van een hulphond en slaagt voor je examen. En omdat je hebt geleerd de portomonee aan de kassamedewerker aan te geven op je achterpoten, weet je nu ook heel snel het aanrechtblad te vinden. Ik kan me niet herrineren dat ik zo vaak: “DOWN!” heb geroepen in mijn leven. Maar je grootste hulp zit mentaal. Je knuffelt wanneer nodig, je geeft me vertrouwen, plezier, irritatie (heel veel), en jij en ik verkennen heel Nederland.
Waar is Joep?
Je hebt elk theater en elke evenementenlocatie en Nederland wel gezien, in de 10 jaar dat we samen op podia staan, verover je de harten van tienduizenden mensen en ‘Joepie!’ wordt een term. Klanten worden boos als ik je niet meeneem en de eerste zin die ik vaak hoor is niet: “Niek wat leuk dat je er bent, maar: Waar is Joep?”
Maar ook hier. Ik hoef niet alleen op pad, je zit altijd naast me in de auto. 10 jaar lang tot je pensioen (okay en een beetje illegaal ook daarna) zijn we onafscheidelijk en 24 uur per dag samen. Als Kim met de meiden weg is, weet je niet hoe snel je bij mij in bed moet klimmen. Je slaapt altijd bij me in de hotels, we maken urenlange wandelingen naar het Goversbos, de hei en overal maak je vrienden. En des te meer jij dat doet, des te meer ik durf. De dames worden geboren, jij schikt je in je nieuwe plaats in de roedel zolang je hun krentebollen maar te pakken krijgt.
Dankjewel lieve Joep
Ik ga je zo ongelooflijk missen ouwe tijger. Je bent de enige die ik om me heen wil hebben als ik pijn heb. Je ging dan gewoon altijd op mijn handen liggen met je warme buik. Of dan moest ik met je bewegen door de pijn heen. Ik ben je in ieder vezel dankbaar voor je energie, hoe dienend je hebt geleefd en hoe mooi je de wereld hebt gemaakt. En alhoewel ik het ook wel een beetje spannend vind om het echt zonder je te moeten doen vanaf morgen, heb je mij het vertrouwen gegeven dat ik het alleen kan. Dankjewel, dankjewel, dankjewel.
Want hoe druk ik ook ben. Jij hebt altijd tijd voor mij
Hoe boos ik ook ben. Jij bent altijd blij
Hoe verdrietig ik ook ben. Je weet me altijd te troosten.
Hoe snel ik ook ben. Jij was altijd eerder bij de boterham met pindakaas.
Hoeveel pijn ik ook had, jij was altijd bereid me af te lijden.
Dankjewel lieve Joep. Het was de moeite waard.