Lieve Janneke

Met tranen in mijn ogen zit ik in de auto. Het is een dag of twee geleden, de telefoon gaat in de auto en ik krijg voor het eerst Janneke (niet haar echter naam) van de WMO Hilversum aan de telefoon. “Niek, hoe gaat het met jullie?” Deze dood normale vraag slaat mij terug in de realisatie van het nu. Ik word stil en huil zachtjes in de auto. Alleen.

Het gaat namelijk helemaal niet goed. De realisatie dat verschillende instanties zich nu bekommeren over het welzijn van mijn pas geboren kinderen en mijn vrouw doet pijn. Heel veel pijn. Dit gebeurt toch niet bij mij? Ik ben een HBO opgeleide jongeman, goede opvoeding, een baan, sociaal vaardig. Dit gebeurt toch in achterstand wijken, bij gezinnen met vechtscheidingen en ruzies. Maar niet bij mij. Toch maken jeugdzorg, de kraamhulp, het ziekenhuis, mijn huisarts, het consultatiebureau en Janneke zich zorgen. Om ons.

“Het gaat helemaal niet goed” antwoord ik. “Maar wat lief dat je het vraagt. De buikgriep hakt er nu al 5 dagen in. 24x ben ik nu incontinent geweest, van mijn ontlasting wel te verstaan. De vernedering, schaamte en angst is constant in mijn kop aanwezig. Bah! Voor Kim niet. “Tis maar poep” zegt ze als ze voor de 3^de keer mijn totale bed inclusief mijzelf moet verschonen. Kim is nog steeds herstellende van de keizersnede en dat gaat ook nog wel even duren.

“ik wil gewoon voor mijn gezin kunnen zorgen Janneke, maar dat lukt nu niet. Dat kregen wij ook al via het sociaal plein van de huisarts door Niek. Je hebt nu een gezin met 2 ouders die niet voor hun kinderen kunnen zorgen, Niek” Kaboem….Die hakt erin. Maar oh zo waar…. Wij krijgen super veel steun en hulp van vrienden, maar hoe moet het aankomende maand overdag, als ik aan het werk ben?

“Wat super dat je belt, helemaal uit jezelf” Ik heb nog wel eens een sarcastisch blog geschreven over de WMO in Hilversum (zie een paar blogs terug). Deze onverwachte hulp verrast, overrompelt mij. Binnen een half uur heeft ze 10 instanties gebeld, jeugdzorg erbij betrokken en gegoogled voor de beste oplossing. Binnen een dag horen Kim en ik dat wij een maand lang ondersteuning krijgen in ons huis. ”Niek, ik ben blij dat wij samen een goede oplossing hebben gevonden, al zit er wat eigen bijdrage bij. We hebben deze situatie nog nooit meegemaakt, maar het gaat goed komen”

Ik hoor dat ze het meent. Ik hoor waarom ze op die plek is gaan werken. Ik hoor dat dit soort dingen haar dag leuk maken. Ik hoor dat ze ons gewoon wilt helpen, zonder dat ik er om vroeg. Ik leer weer eens dat wondertjes bestaan. Ik leer dat haar gedrag mijn dag goedmaakte. Ik leer weer dat wij in een land leven, waarin dit soort dingen dus mogelijk zijn. Wow, wat hebben wij het toch goed.

Ik ken alleen je stem, maar je bent voor mij een wondertje dat precies op de juiste plaats kwam. Dankjewel Janneke.