Lieve heer

Ik ben Joep aan het uitlaten. ‘GvD, shit, de tyfus’ Alle mogelijk scheldwoorden verlaten mijn mond. De dag begon al met veel pijn, ik heb 2 niet leuke afspraken in de agenda en nu houd ook nog de accu van mijn handbike er mee op. Sterker nog, die is overleden. Vloekend rijd ik naar huis. Niet zozeer dat die accu kapot is, maar nu moet ik weer contact opnemen met een organisatie waar ik de afgelopen weken veel te veel energie aan verloren heb. ‘Kom op Niek, dit laat je niet je dag verpesten’ hoor ik mijzelf zeggen. Ik besluit het ditmaal anders aan te pakken en begin te schrijven.

Als ik in u zou geloven dan zou ik zeggen: dankuwel lieve heer. Dankuwel dat u de accu van mijn handbike kapot heeft gemaakt. De schamele 100 kilogram verplaatst zich nu enkel en alleen op mijn armkracht het park in om Joep uit te laten. En dat doet pijn, maar ditmaal goede pijn welteverstaan en dat is ook weleens leuk voor de verandering. Ik ben dan ook blij dat ik niet alleen in sta in de strijd tegen mijn Bourgondische buikje. Loof de heer.

U overdrijft alleen wel een beetje. Waarom moeten er gelijk ook 2 lagers kapot, mijn doucherolstoel in diggelen en een krijg ik een lekke band. Dat nog daargelaten, vind ik het niet fijn dat u Welzorg de aanbesteding bij de gemeente Hilversum hebt laten winnen. Die dwarslaesie kan ik namelijk wel hebben, maar hiermee gaat u wel heel ver.

Ik weet het u stelt mij op de proef.  Ik leer elke dag van deze meest ongastvrije organisatie van Nederland. Dank u daarvoor. Dank dat ze van de 10 afspraken en 3 zijn gekomen en dat ook nog met het verkeerde materiaal. Dank dat ze mijn doucherolstoel in de vernieling hebben geholpen, dank dat ik van het kastje naar de muur word gestuurd, dank dat niemand in de hele club zijn verantwoordelijkheid neemt. Ik denk dat ik daar ook iets van moet leren, al weet ik nog niet zo goed wat. Tijdens de vele gesprekken klagen de medewerkers over hun eigen organisatie, maar wat moet ik hier nu uit leren? Ik heb het druk zat, waarom zadelt u mij op met deze club. Daar heb ik helemaal geen zin meer in. Sterker nog, ik word er zo verdrietig van. Of is dat nu juist de bedoeling, wilt u dat ik gewoon weer even voel hoe het niet moet?

Lieve heer, nu  moet ik ze dus gaan bellen voor een nieuwe accu….In al mijn gebeden, bid ik voor een gesprek waarin er vrolijk word opgenomen. Een gesprek waarin de medewerker heel even mijn verhaal wil aanhoren en zegt dat het vervelend is voor mij, maar dat het snel opgelost gaat worden. Een gesprek waarin de persoon in kwestie, er ook nog bij verteld dat ik niet weer van 9 tot 5 vrij moet nemen en dat ze in die tijd langs komen. Nee, gewoon dat ze er om 12 uur zijn, en ook gewoon op tijd. Een gesprek waarin ik op wil hangen en de medewerker nog even vraagt of er iets anders is wat ze/hij voor mij kan doen. Wow zo’n gesprek zou ik wel willen hebben.
Als dat gebeurd dan ga ik misschien wel geloven….