Skip to main content

Lieve Anneke,

Vandaag heb ik een zware dag. Mijn rechterhand en arm doet pijn, veel pijn, heel veel pijn… Ik heb prima geslapen maar er hangen donkere wolken boven mijn hoofd. Ik wil huilen maar dat lukt nog niet in plaats daarvan wordt ik boos en verdrietig tegelijkertijd. Gister viel de doden herdenking hard op mijn dak nadat ik overdag te horen kreeg dat jij, mijn laatste kameregnootje was overleden tijdens je laatste operatie. Kaboem!, die hakt er wel in bij mij. Ik blijf herrinneren hoe trots je was dat je weer voor het eerst alleen de straat over was gestoken, trots als een pauw kwam je binnen! Mooi beeld is dat.

Buiten het voelen van het verlies, komt het ook alles  weer zo dichtbij. Alsof ik nog steeds op een dun draadje aan het balanceren ben en ook de andere kant op had kunnen vallen. Zo hard geknokt en het dan niet halen in de laatste maanden van je leven is niet eerlijk, ik had het je zo gegunt. Maar het is zoals het is, helaas loopt het soms zoals het loopt. Maar, bang, angstig kan ik er soms van worden, jij had dat ook geloof ik.

Ik schiet weer in mijn o hit!-momenten waar ook de syrinx nogsteeds duidelijk aanwezig is. Bah, ik heb daar helemaal geen zin in…Ter overmaat, of wellicht logischerwijs gevolg van de gebeurtenissen slaap ik ook nog heel slecht. Ik droom over de dingen die het niet meer doen, mijn beperking, mijn handicap you name it. Het wil niet, ik knok, maar het lukt me niet meer om de dingen te zien waar ik gelukkig van wordt, de droom lijkt wel eeuwig te duren en ook de daaropvolgende beelden zijn neerdrukkend. Ik wil wakker worden maar dat lukt niet, alsof een slecht –droom virus zich van mij meester heeft gemaakt. Ik wordt pas laat wakker, de ochtend rituelen lijken wel eeuwig te duren en doembeelden vullen mijn gedachten. Gaat dit nu de rest van mijn leven zo? Hoe kan ik nou ooit weer aan het werk als ik het zo zwaar heb? Ik probeer te mediteren om rust te zoeken maar de beelden zijn te sterk, ik verlies mezelf weer in mijn donkere gedachten.

Ik ga weer op bed liggen, en vraag letterlijk aan mezelf dat deze gedachten er mogen zijn maar of ze nu voor deze dag even naar de achtergrond willen verdwijnen. Dat helpt gelukkig, ik voel dat de gedachten vervagen maar het zware gevoel blijft. Het is zoals het is, toch? Maar gewoon niet leuk nu, ik voel me zwaar, beladen, mijn oogleden hangen alsof ik letterlijk gedeukt wordt door het leven. Gebeukt is het betere woord, ik krijg het gewoon niet voor elkaar om me beter te voelen vandaag, dus ik accepteer maar even dat het kut is. Vandaag is gewoon weer zwaar, punt.

Vandaag is gewoon zwaar omdat het anders morgen niet beter kan zijn. Dankjewel dat ik van je heb mogen leren.

Knuffel,Niek

9 Comments

  • Lianne schreef:

    Lieve Niek,

    heel herkenbaar en logisch dat weer even dat zware gevoel ook. Veel aan haar moeten terug denken. Alle gesprekken die we hebben gevoerd, zij in die tijd meestal in bed, ik ernaast in de stoel, kwamen voorbij. Tijdens die gesprekken een lach en een traan. Degene die gisteren aan me vroeg: hoe gaat het? Ontving meteen mijn tranen, maar dat was ze waard. Ik heb haar nog een sms gestuurd!
    Dikke knuffel X

  • Aart Buijs schreef:

    Beste Niek,
    Jouw zwaar gevecht, ik probeer met je mee te
    leven op afstand. Vooral als je nare dingen
    tegenkomt gaat ook je eigen beperkingen spreken. Het is een harde strijd maar de tijd
    zal je zeker helpen.
    Veel groeten en goeds.

  • Eef schreef:

    Mooi geschreven Niek! x

  • Theo schreef:

    Hi Niek, heel zwaar om hele bijzondere mensen om je heen te verliezen en natuurlijk krijg je daar zelf weer een enorme klap van. Blijft overeind dat het voor de achterblijvers moeilijk of helemaal niet vatbaar is waarom de dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Ik begrijp dat net zo min en realiseer mij ook telkens weer hoe broos het allemaal is. Jij hebt mij doen inzien hoe belangrijk het is juist daarom te genieten van elk moment dat je je goed voelt. Ja het is k.t en niemand voelt de pijn en het verdriet zoals jij dat voelt bij dit verlies. Bewaar en koester de beste herinneringen aan Anneke en vooral de dingen die jullie hebben gedeeld. Dat het morgen weer beter kan zijn heb je inmiddels geleerd en daarom mag je verdriet hebben, vandaag, morgen en zolang als dat voor jou nodig is. Ik denk aan je. Liefs Theo

  • Suus en Tim schreef:

    Sterkte jongen.

    We blijven aan je denken.

    Kus van ons.

    • Dauner schreef:

      Dr. McCloud – Beste Hans en Sjoerd, namens de Steampunk Objective mag ik julile van harte bedanken voor het op de gevoelige plaat vastleggen van de groep. De ene foto nog mooier dan de ander. We kijken met smart uit naar de overige foto’s.

  • een onbekende schreef:

    Niek, ik weet zeker dat je weer uit die donkere wolk komt, diep in jezelf zit toch altijd weer die kracht….
    Merk dat ik het nu wel moeilijk vind om te reageren, anders dan toen je nog in het revalidatiecentrum was….dit voelt een beetje alsof ik maar zo je huis binnenkom : ) en dat nog wel als een onbekende : )

    Het gaat je wel weer lukken……

    Een lieve groet………

  • Stille volger schreef:

    Hoi Niek,

    Dat zijn wel k berichten. ik lees dit een week later en weet zeker dat het beter gaat. Ik ken jou als een voorbeeld en een vechter.
    Keep on going……

  • Mandy Jacobs schreef:

    Hoi Niek,

    Heel veel sterkte, ik hoop dat er inmiddels alweer wat zonnestralen door de donkere wolken schijnen! Maar zoals je zelf eigenlijk al schrijft geen bergen zonder dalen, geen licht zonder schaduw… Ik vind dat je het super doet, juist om te kiezen voor acceptatie van de situatie kun je het volgens mij een plek geven. Je verzetten tegen wat er is, werkt vaak averechts. Je bent een bijzonder mens en ik hoop je nog een keer te zien binnenkort! Ga je weer naar de NLP weekenden? Ben je al gestart of de nieuwe opleiding vanaf juni?

    Ik wens je heel veel kracht en inspiratie met alles wat je doet en er gebeurd in je leven!

    Knuffel
    Mandy