Lieve Anna, nu is geluk toch heel gewoon.

Het is een uur of drie als ik wakker word van een heftige kreun aan mijn linkerkant. In de morfine roes waarin ik wakker word associeer ik het geluid met een klaarkomende zeeleeuw of Kim die gaat bevallen. Langzaam ontwaak ik uit mijn coma en concludeer dat er geen water om mij heen is en daarom hoogstwaarschijnlijk ook geen zeeleeuw. Gelukkig. Na een week over tijd gaat het nu toch echt gebeuren. Wij gaan bevallen. Althans Kim dan en ik mag mee. Natuurlijk, zonder pijnstilling, snel en zonder poep of bloed. Kat in bet bakkie zo nemen wij ons voor.

“Niek schiet eens op!”, krijst de niet zeeleeuw van beneden. Ik vond het namelijk een goed idee om juist vanavond, met een vrouw die 41 weken zwanger is, een volle portie slaap medicatie te nemen. “Bel het ziekenhuis!”, hoor ik. Maar ik ben het complete concept van die mobiele telefoon kwijt. Nog steeds in bed staar ik minutenlang naar een zwart scherm voor mijn neus niet wetende of ik dit ding eetbaar is of dat ik ermee kan bellen….

“Niek!!!!!”

Aankleden met een dwarslaesie gaat al niet zo snel, aankleden waarin je midden in je slaapmedicatie zit helemaal niet, het zorgt voor flink bejaarden tempo. Nog steeds niet bekomen van de slaperige toestand waarin ik mij bevind neem ik ook maar de morgen pillen cocktail (7stuks), 6 uur te vroeg in. Lekker bezig van den Adel denk ik nog.
Auto in, tassen mee en gaan. Vol gas op de invalidenplaats van de SEH jassen waarbij ik flink afgeleid word door mijn kreunende wederhelft. (Sorry Opel Corsa van je buitenspiegel) ik ben gewoon blij en dankbaar dat wij deze rit overleefd hebben. Één dwarslaesie is genoeg vind ik.

Kim in de rolstoel en en de rollende karavaan van den Adel sluipt door de donkere gangen van het Tergooi Blaricum. Penthouse nr 4 incl. hottub staat klaar. Het is een thuiskomen hier. Op ons staat Marjon te wachten. Met een vleug van automatisme weet ze Kim binnen 5 seconden op haar gemak te stellen. Het is de goed geplaatste hand op haar voeten als ze tegen haar praat. De zachte aanraking op mijn schouders elke keer als ze langsloopt. Iedere keer als ze praat zit ze naast Kim op bed. Elke keer als ze controles doet, heeft ze een lichaamstaal die niets ander lijkt uit te stralen dan: ontspan, vertrouw mij maar, het komt goed, ik zorg voor jullie. Ik zal alles doen in mijn macht om jullie een zo goed mogelijke tijd te geven.

“Gaat het schatje vraag ik? Haal die koffie uit mijn gezicht!!! Liefie diep doorademen, in door je neus uit door je mond. Laat mij met rust!” We zijn een dreamteam, ik geloof dat ik beter in ziekenhuis bedden ben en Kim beter in de begeleiding, maar dat durf ik nu met geen mogelijkheid uit te spreken. Na al uren een weeënstorm te hebben getrotseerd, krijgt Kim toch een ruggeprik. Dat geeft rust. Voor zowel Kim als voor mij. In de hoek staat een comfortabele stoel dus ik besluit even mijn tukkie af te maken terwijl de weeën gestaag doorgaan. Als bevallen zo gaat dan teken ik ervoor.

Diep in de nacht hebben ziekenhuizen een soort serene magische rust over zich heen. Hier is het niet anders. Alsof het ziekenhuis ook weet dat de mensen die zij huist moeten rusten. Kim ligt relatief rustig in bed, de ontsluiting gaat goed, wij zijn er klaar voor. Laat maar komen die kleine dame. Anna, die nog niet weet dat ze Anna gaat heten, wil ook beginnen. Zo graag naar buiten dat ze alvast naar buiten aan kijken is. De gynaecoloog vind dit vooraanzicht echter geen goed plan, dus word er toch voor een keizersnede besloten. Ergens ben ik enorm trots dat het ons beidde lukt om daar binnen 5 minuten overheen te stappen.

En dan is ze er. Schreeuwend en wel komt Anna Phileine van den Adel ter wereld. Betraand en op van de zenuwen zit ik naast Kim en sla het geheel gaande. De softe daddy die ik inmiddels ben is dankbaar tot in zijn diepste vezels dat ik dit mee mag maken. Dankbaar voor alle liefde om mij heen, dankbaar voor Kim, dankbaar voor Puck, Josefien en nu ook Anna. Dankbaar voor het leven.

Wie had dat een kleine zes jaar geleden durven dromen?

Oja, dat was ik.