Lief UMCU

Hoe is het? Ik heb jullie al een tijdje niet gezien. Dat vind ik jammer. Nou ja, jammer. Ik ben blij dat ik er als patiënt niet zo vaak meer ben. Ik kan mij de warmte, de persoonlijke aandacht, de liefde nog wel herinneren. Of ik nu wekenlang op de neurologie lag, op de poli bij oogheelkunde of een MRI kreeg. Geheimpje; stiekem laat ik nu mijn MRI’s maken in het WKZ. Maar dat ligt niet aan jullie. In het WKZ hebben ze een abonnement op de Donald Duck. Zelfs deze volwassen vent van 33 kan die verleiding niet weerstaan.

Maar misschien weet je wel niet meer wie ik ben. Er komen zoveel mensen bij jullie. Ik ben Niek. Dankzij een dwarslaesie kom ik regelmatig bij jullie in huis. Ik ben gelukkig, ik ben papa geworden van een tweeling en ben naar omstandigheden gezond. Maar ik ben nu nogal verdrietig, niet om mijzelf ditmaal, maar om jullie.

Ik ben verdrietig van alle negatieve berichtgeving. Of het nu de KNO betaamt, het sluiten van de Ok’s of om het betalen van smartengeld. Waar verdrietig van word zijn de tranen die ik zie in de ogen van verpleegkundigen zie. Tranen omdat ze met hart en ziel elke dag knokken voor mensen, maar s’avonds Zembla kijken en zich afvragen waar ze het nog voor doen. Waar ik verdrietig van word is de verslagenheid in de stem van zorgmanagers. Mensen zoals jij en ik, die elke dag keihard werken om menselijk zorg te kunnen bieden, maar dan het NRC lezen. Waar ik verdrietig van word is de drive die ik in jullie artsen zie, maar die vervolgens teleurgesteld horen dat de OK’s gesloten worden. Waar ik verdrietig van word is dat ze aan mijn UMCU komen. En dat is niet eerlijk.

Het gemak waarmee wij bloed ruiken in dit  landje maakt mij ziek. Het gemak waarmee wij dingen uitzenden op televisie en schrijven in kranten, zonder te weten hoeveel mensen wij daar pijn mee doen, maakt mij ziek. Natuurlijk worden er fouten gemaakt. Natuurlijk gaan er mensen dood. Wake up people! Het is een ziekenhuis! Zo is het leven, daar gaan nu eenmaal dingen in fout. Laten wij dat lekker gaan benoemen met z’n allen! We hebben wederom de beste zorg van Europa, maar we zeiken over hygiëne protocollen. Het UMCU red elke dag levens, maar dat hoor ik niet op Zembla. Sterker nog we publiceren alleen hoeveel mensen er dood gaan. Elke dag worden er tumoren verwijderd, baby’s gered en complexe trauma’s behandeld. Maar waarom zie ik dat niet op NPO1?

Jullie blijven mijn huis. Mijn mensen en mijn trots. Als wij in elk ziekenhuis gaan graven. Komen er overal wel lijken boven. Letterlijk dan. Tuurlijk mogen wij kijken wat er te verbeteren valt. Maar als ik zie hoeveel verdriet het veroorzaakt in mijn huis, dan vraag ik mij af of dit oprechte journalistiek is of gewoon lekker makkelijk een zondebok pakken.
Als wij dan zoveel mogen klagen in Nederland. Dan ga ik dat compenseren met complimentjes. Dankjewel dus, dat jullie zo goed voor mij gezorgd hebben. Dankjewel voor alle glimlachen, alle knuffels en alle aandacht. Dankjewel voor het meelopen naar poli, dankjewel dat je even een kopje koffie haalde voor mijn familie. Dankjewel voor de schone omgeving, dankjewel dat ik vaak zo snel terecht kon. Dankjewel voor de warmte, dankjewel voor de kennis en de kunde. Dankjewel, omdat ik dankzij jullie kan genieten van mijn heerlijke 2 spruiten. Dankjewel voor alle liefde die jullie elke dag in jullie werk stoppen.

Niek

Meer weten over Niek? Hij schreef een boek met al zijn ervaringen in de zorg.

Een fantastisch boek! Must read voor iedereen in de zorg en daarbuiten

-Humberto Tan