Lang zal ze laesie 2014

Nou dus mooi niet! Eigenlijk al een weekje niet. Al een week lang lukt het mij moeilijk om lang zal ze laesie uit mijn strot te krijgen. Ik slaap slecht, wederom veel pijn voor de verandering, het lukt mij gewoon heel erg lastig om in de ‘doe’ modus te stappen. Dat vind ik dan opeenvolgend heel stom van mijzelf, waardoor het nog lastiger mijn bed uit te komen is.

In gedachten vlieg ik terug naar voor mijn dwarslaesie

Het is niet zozeer de dwarslaesie, die syringomyelie of de scarcoïdose waar ik last van heb. Waar ik last van heb is mijn reactie hierop. De drang om de gordijnen dicht te doen, de tv aan te zetten en ongezond te eten. De drang om alle prikkels even af te sluiten. De telefoon gaat op stil, ik zeg de afspraken van mijn agenda af en zet ook mijn sociale omgeving op een laag pitje. Pijnlijk genoeg, zo hebben mijn hersenen besloten, roep ik ook de hele dag tegen mijzelf dat het nog niet goed genoeg gaat en dat kritische mannetje op mijn rechter schouder heeft al heel lang niet meer de boventoon gevoerd.

Mijn grijze massa heeft niet lang nodig om na te gaan wanneer de laatste keer was. Het herinnert mij nu juist steevast aan de periode voor die dwarslaesie. De periode waarin de dingen helemaal niet zo voorspoedig gingen. Een tijd waarop het bankhangen een vast patroon was geworden, de drang er was gewoon een vriendinnetje te hebben en ik vond dat ik het allemaal niet goed deed. De tijd dat ik mijzelf te dik vond, niet succesvol genoeg en ik stuurloos aan de wal stond.  Als met een kinesthetisch anker vastgelegd schiet mijn lichaam dus in dezelfde strategie waarvan ik weet dat die niet werkt. Kaboem, alle prikkels weg….

En daar lig ik dan, veel te lang in bed in de ochtend, en het mannetje op mijn rechter schouder heeft het er maar druk mee. Waar ben ik het spoor dan kwijtgeraakt? Waarom voel ik mij zo lusteloos, zo moe, geprikkeld. Waarom heb ik even geen zin in drukte, geen zin in mensen, heb ik even geen zin in alles? Maak ik het mij weer te druk, doe ik wel de juiste dingen, waarom protesteert mijn lichaam?  De signalen heb ik al zo’n drie weekjes aan zien komen, maar waarom heb ik er niks mee gedaan?

Waarom loop ik toch naast mijn pad?

En nu nadert weer die datum, elk jaar weer. 16 juli, de dag van mijn motorongeluk. De dag dat ik mijzelf vragen stel, waarom doe ik de dingen die ik doe, en wat het mij heeft gebracht. De dag waarop ik die dwarslaesie kreeg, een handicap, een beperking, een verandering of een verbetering? Ik hoefde namelijk niet dood, die tijd was nog niet gekomen. Maar het was wel tijd om letterlijk hard en diep te moeten vallen, om letterlijk hard van mijn, niet fijne en ongelukkige, gekozen weg af te worden gegooid! Om vervolgens opnieuw wakker te mogen worden en ik alles, maar dan ook alles opnieuw in mocht gaan richten.

Maar wat heb ik hier dan allemaal aan gehad? Waar ben ik dankbaar voor? Wat heeft het mij gebracht? En waarom loop ik nu even naast het pad waar ik voor gekozen heb? Het zien daarvan gaat mij nu even moeilijk af.

Soms heb ik ook even een zetje de goede richting op nodig

Natuurlijk is er het niet meer kunnen lopen, de pijn, incontinentie, de schaamte, de angst, het verlies, loslaten, verandering, ontzetting, boosheid, vernedering en heel veel verdriet. Natuurlijk is dat er. Maar er is ook een andere kant. En deze kanten mogen er allebei zijn, maar vandaag is mijn dag en kies ik ervoor om te vieren wat er nog kan. Te vieren wat het mij en mijn omgeving allemaal gebracht heeft, lang zal ze laesie dus. “Ja, das allemaal mooi gezegd, van den Adel” Maar zo voel ik mij deze ochtend helemaal niet, al kwam daar snel verandering in.

Eenmaal uit bed kan ik mijn ogen bijna niet geloven. De hele brievenbus puilt uit met kaartjes. Nog enigszins slaapdronken valt mijn oog op het eerste kaartje; Gefeliciteerd! Een tweede; Lang zal ze leven laesie! Ik snap er helemaal niets van, totdat het kwartje valt… En hoe… Enige weken geleden mocht ik een kick-off geven bij REAAL te Alkmaar, waar ik uitlegde waarom ik mijn dwarslaesie vier. Waarom geluk een keuze is en wij eens wat vaker op de mooie dingen mogen letten. En zie hier het resultaat…40 kaartjes met prachtige persoonlijke teksten erop. ‘Niek bedankt dat je mij hebt geraakt’. ‘Ik heb het zelf nu even niet zo makkelijk, dankjewel voor je steun in je verhaal’. ‘Super dat je ons hebt weten te spiegelen’ en nog veel meer…Hoe vaak krijg je van je klanten, zoveel mooie woorden in je leven?

Als een klein jongetje zit ik in mijn nietsverhullende ochtend-tenue te snikken aan tafel. Toeval bestaat niet, maar deze kaartjes (expres een dag te vroeg), kunnen niet op een beter tijdstip komen. Dit is namelijk precies waarom ik doe wat ik doe. Soms heb ook ik even een zetje nodig de goede richting op. En zie hier, onwijs maar dan ook onwijs bedankt!

En de wereld breekt open, want als zelfs een West-Fries zulke mooie dingen kan zeggen, dan ligt de wereld klaar om veranderd te worden! En zo veranderd mijn dag…

Dankjewel dwarslaesie

Je brengt mij elke dag weer pijn en het lukt mij steeds beter daar dankbaar voor te zijn want, elke dag herinnerd dat mij eraan dat het mijn keus is om in het hier en nu te leven. Je leert mij, dat alle pijn leren is. Je brengt mij Kim, die elke dag de moeite waard maakt, elke dag laat voelen dat ik mooi ben en elke dag ervoor zorgt dat ik graag naar huis ga. Je brengt mij Joep die mij elke dag herinnert dat het mijn keus is om er een mooie dag van te maken. Je brengt mij, het mee kunnen lopen met mama tijdens haar laatste weken en helpt mij de lessen te snappen die zij mij heeft geleerd. Je brengt mij een nieuwe relatie met mijn vader waarin blikken nog meer zeggen dan woorden.

Je brengt mij verdieping met mijn broers en zussen, familie en vrienden. Je brengt dat alles ten alle tijd word uitgesproken en ik nooit meer met ruzie naar bed ga. Je brengt mij een nieuwe richting in mijn leven, waarin ik gelukkiger ben dan ooit. Je brengt mij een nieuw spiegelbeeld, waarin ik mijzelf weer een mooi mens vind ondanks dat alles niet perfect is. Je brengt mij ontmoetingen met nieuwe mensen waarvan ik zoveel kan leren, ook vandaag weer. Je brengt mij rust in mijn hoofd in een bijna altijd half-vol glas. Je leert mij dat gemakkelijk niet gelukkig is en een handicap in je hoofd zit. Je brengt mij geluk zit niet in je benen. Je brengt mij dat ik letterlijk mijn pad kan zien en snap waar ik naar toe ga. Je brengt mij richting en vertrouwen in de toekomst. Je brengt mij dat ik snap hoe ik de wereld wat mooier kan maken. Je brengt mij goeds, heel veel goeds.

En voornamelijk breng je mij liefde heel veel liefde, zo ook vandaag. Meer heb ik dan ook niet nodig. Dankjewel

Niek