Koude voeten

De wonderen zijn de wereld nog niet uit al moet ik soms wel even naar op zoek gaan. Zo ook vandaag. Het is weer eens zo ver ik lig de hele nacht wakker van de pijn. Draaien, omhoog, mijn bed uit, extra medicatie, bed weer in. Maar de steken in mijn rechterarm winnen deze nacht. Mijn armen staan in brand en elk rukje van Kim in haar slaap aan de lakens rukken mij uit mijn half comateuze toestand. Klotezooi. Dit riedeltje herhaalt zich tot een uur of 5 in de morgen. Normaliter zou ik er nu een flinke cocktail tegenaan gooien, alvast mijn afspraken cancelen en met de gordijnen dicht wegzinken in morfineland ver weg van iedereen. Maar vanmorgen niet. ‘Het moet niet gekker worden’ hoor ik mijzelf zeggen. ‘Het is verdomme mijn leven, ik beslis!’ Vandaag beslis ik dat ik er gewoon uit ga. Kim schrikt wakker van mijn toegenomen gekreun, want de transfer gaat gepaard met veel pijn. ‘Wie a zegt moet ook b zeggen, van den Adel’ kom op! Eruit!
Op de douchestoel passeer ik de kamer van Puck en Josefien. Zo zachtjes als ik kan open ik de deur en luister gewoon. Ik luister naar de slaapgeluidjes van onze tweeling, zich compleet onbewust van de tereur aan de andere kant van de deur.
Eenmaal onder de douche ontzie ik mijn armen nog even. De druppels water steken als spelden door mijn huid. De enige reden dat ik doorga is omdat ik weet dat uiteindelijk de ontspanning zal volgen. Maar nu eerst de pijn. Wat verlang ik toch terug naar de tijd dat warm water lekker was.
Aankleden op bed en eruit, de kamer in. Joep maakt het niets uit hoe ik de kamer in kom, een vrolijk kwispelende ADHD hulphond springt bij mij op schoot. Alsof hij weet dat ik zijn energie wel even kan gebruiken vanochtend. Handschoenen aan, muts op, handbike aankoppelen en naar buiten. De kou in.
Buiten is het stil, een straffe wind verwelkomt mij. De kou slaat in mijn gezicht. De schaduw van de nacht, dempt nog alle geluiden. Er is nog geen verkeer, sterker nog ik ben de enige met Joep die zich buiten waant. Heerlijk. Het is lang geleden dat ik buiten was op dit tijdstip. Met elke armslag word mijn lichaam warmer en verzacht de pijn. Dan, gebeurt er iets moois.

Plotseling, zo vanuit het niets voel ik dat mijn voeten koud worden. Geen gewone tinteling, geen vaag gevoel, nee echt koud. Voor diegene die niet weten dat ik een complete dwarslaesie heb, dit hoor ik helemaal niet te voelen. Ik stop. Ik voel aan mijn voeten en warempel ze zijn ook echt koud.
Het is een gevoel dat ik 5 jaar geleden voor het laatst heb gehad. Wow! Denk ik. Das gaaf. Ik zet nog wat kracht bij en snel vooruit en kouder en kouder worden ze. Een vaag prikkelend koud gevoel kruipt omhoog vanaf beneden…

Ik ga stil staan, midden op straat en sluit mijn ogen. Dit wil ik nog meer voelen! Koude voeten…..wat een mooi begin van de dag.

Met een glimlach op mijn gezicht ben inmens dankbaar dat mijn ochtend zo mag beginnen. Ik ben dankbaar dat het mij lukt om zo gelukkig te mogen worden van zoiets moois. Hoe vaker dat mij lukt des te vaker ik mijn dag leuk kan beginnen.

En de pijn? Die ben ik allang vergeten.