Kiloknallers!

Al jaren roep ik dat ik niet oud ga worden. De medicatie samen met mijn laesie nemen zowiezo wel een aantal jaren van mij af. En dat is niet erg. ‘Liever jong en gelukkig dan oud en ongelukkig’, roep ik stoer. Maar sinds de geboorte van Puck en Josefien zit daar ineens de derde optie: oud en gelukkig bij. En dat veranderd alles! Maar dan ook alles.

Verlegen kom ik het pashokje uit. De knoopjes van een XXL overhemd staan strak over mijn buik gespannen. ‘Hij staat je hartstikke goed’ hoor ik de verkoopster zeggen. Ik schaam mij voor de spiegel. ‘Helemaal niet’ hoor ik uit mijn mond komen en ik duik weer verlegen het hokje in. Stom shirt. Helaas hebben de meeste overhemden de eigenschap van de zojuist gepast exemplaar overgenomen.

Het is namelijk niet de eerste keer, dat mezelf te dik vinden. Dat doe ik al een jaartje of 10 denk ik zomaar. Maar nu begin ik er last van te krijgen. Transfers gaan moeilijker, ik krijg last van mijn schouder. Ik durf geeneens meer in mijn handbike te gaan liggen, te bang dat de cranks niet meer rondkomen, door de buik die in de weg ligt. Het is ook helemaal niet leuk. Dat stemmetje wat de hele dag roept: ‘Niek je bent te dik. Niek waarom eet je nu alweer ongezond! Niek, je weet dat je niet je hele leven zo zwaar mag zijn’ Niek het haalt echt jaren van je leven af als je zo door gaat. En het stemmetje heeft nog gelijk ook. Er zijn een paar factoren die bij mij wel van toepassing zijn op een kort leven. Medicatie, overgewicht, roken, alcohol, stress. Okay ik rook alweer 4 weken niet meer stiekem sigaretjes, maar aan alle andere factoren doe ik lekker mee.
Excuses genoeg. Ik verbrand veel minder dan een staand persoon, dus het is niet eerlijk. Ik eet als ik pijn heb, dus het is niet eerlijk. Ik eet als ik stress heb, dus het is niet eerlijk. En zo kan ik nog wel even doorgaan. ‘All excuses are equal’ heb ik ooit geleerd. Zo ook die van mij.

Tijdens een laatste consult met mij revalidatiearts word een andere angst werkelijkheid. ‘Niek het word tijd dat wij gaan stoppen met de morfine’ Met wij, bedoel hij mij overigens. Ik zag dit al een tijdje aankomen. Shit. Het afgelopen half jaar mijn gebruik al gehalveerd, wat resulteerde in heftige ontwennende junk genaamd Niek. Maar het lukt gewoon niet. ‘Ook niet als het 5 jaar van je leven afhaalt Niek? ‘ hoor ik het stemmetje weer.

Het is een keer klaar met de excuses Niek. Het moet een keer gebeuren. Ik wil weer gezond worden! Dus. Hierbij groot nieuws! Het is tijd dat het roer om gaat. De term Kiloknallers is dan ook geboren. Voor de HandbikeBattle 2016 in juni ben ik:

• 20 kg lichter
• Gezond
• Een morfine-loos man
• Iemand waarbij sport gewoon een onderdeel van het leven is.

Dat is mijn belofte aan mijzelf. Ik kon ook een half jaar lang elke avond aan een boek werken. Dan kan ik ook best 3 keer in de week sporten. Ik heb alleen nog een stok achter de deur nodig. En dat zijn jullie. Help mij herinneren dat ik veel moet drinken, pak die ongezonde lunch van mij af, nodig mij uit voor een sap kuur, help mij als het even lastig is op feestjes, stimuleer mij, motiveer mij en sport met mij, help mij. Dan doen wij het een beetje samen, goed?