kerst 2010

Normaal gesproken wacht ik elk jaar totdat sinterklaas voorbij is met het denken aan kerst. Maar dit jaar is anders. De kou doet voorzichtig zijn intrede buiten, de geur van kachels ruik ik al vaker op straat en met die verandering komen de gedachten vanzelf naar boven, mooie gedachten.

Het is door alle sneeuw alsof ik niet alleen huil. Alsof de aarde bedekt word met mooie bevroren tranen. Tranen van verdriet om alles wat er gebeurd is maar ook om alle mooie dingen die er nu gebeuren. Het is kerst 2010 in mijn gedachten. ik heb zo’n 4 maanden mijn dwarslaesie en ik ben thuis bij mijn ouders in Zevenaar. Thuiskomen is nog een hele opgave. Ik moet zelf mijn spullen pakken naast mijn bed in De Hoogstraat waarna een lange spannende reis in de auto volgt. Ik vind het maar al te spannend, alsof ik een wereldreis mag maken.

Ik kom aan en ik sta op de oprit die maagdelijk wit is, het is niet koud maar het verse poeder verhuld elk stapje dat er is gezet van alle mensen die al binnen zijn, al mijn vrienden en familie. Ik ben vanaf de Hoogstraat opgehaald door mijn paps  en als ik de autodeur open, komt de geur van de warme kachel me al tegemoet. Ze zijn er voor mij, om het leven te vieren, mijn leven dat er gelukkig nog is. De tonen van J’attends van Hans Zimmer komen rustig in mijn oren voorbij en klinken krachtig en ik krijg een glimlach op mijn gezicht.

Want het is daar in de sneeuw dat ik verliefd ben geworden op mijn  therapeute die ik binnen nu en niet al te lange tijd mijn vrouw mag gaan noemen. Daar in de sneeuw gebeuren zulke magische dingen, dingen uit een sprookjes boek, dingen die normaal niet met elkaar gepaard gaan. Dat, wat normaliter een zware moeilijke tijd moet zijn, voelt nu vederlicht,  zeker nu de sneeuw maar blijft vallen.
Binnen wacht het bezoek gespannen op die mooie dame waar ik al zoveel over vertelde de afgelopen dagen. De mensen in het daarbinnen in mijn ouderlijk huis zijn vrolijk en tevens gespannen omdat mijn nieuwe liefde voor het eerst intrede doet in hun bestaan. De avond komt langzaam tot leven als een videoclip van een kerstnummer, er wordt hoog culinair gekookt, de gesprekken komen op gang maar dat is het niet. Dat is niet wat de avond maakt. Wat de avond maakt zijn elkaars blikken, het zijn de blikken van aandacht die ik voel, blij dat we samen zijn, blij dat we leven. En dat, pakt nooit iemand ons meer af, de avond is er 1 uit duizenden waarin alle liefde ter wereld even samen lijkt te komen op die bijzondere avond in Zevenaar. Buiten vullen volle vlokken sneeuw de nacht, binnen verwarmd de kachel me terwijl ik indut op mijn bed in de woonkamer..

Alsof ik wakker wordt uit een droom , realiseer ik me dat ik weer terug ben in 2012. De kerst komt er alweer aan en ik heb er zin in, misschien nodig ik de club wel weer uit om bij elkaar te komen, ik weet het nog niet. Wel weet ik dat vanaf nu elke kerst een cadeautje zal zijn voor alle bijzondere aanwezigen van die avond. Een cadeautje waarin de liefde gevierd zal worden, waar we elkaar vieren.

Dankjewel mooie sneeuw, dankjewel.

Niek