Joep

Het is weer lange tijd geleden dat ik zo wakker ben geworden begrijp ik gelijk. Mijn rechterhand en arm staan alweer dagen te branden. Felle scheuten pijn waken mij uit de slaap die nog o zo lang had mogen duren. Als ik mijn ogen open is er eigenlijk niets, niets dan pijn en verdriet zo lijkt het. Alsof alles leeg is en alleen de pijn bestaat. Nou is de pijn wel iets waarmee ik kan dealen, die kan ik wel aan, hij is vergankelijk, morgen zal hij anders zijn zo heb ik geleerd. Maar, de pijn dwingt mijn gedachten de verkeerde kant op. Het is dan ook niet de pijn waarvan ik nu, zo vroeg in de ochtend wakker lig, maar mijn hoofd. Rationele en irrationele destructieve gedachte patronen waarvan ik zo ontzettend nietig en verdrietig word. Het is nu 24 uur geleden dat we ‘Joep’ onze pup hebben verwelkomt thuis, ik moet, ja moet me blij voelen van mezelf. De realiteit is echter anders…

Ik kots figuurlijk tegen alles wat in mij op komt en die bekende man op mijn linkerschouder begint te spreken. “Wat als ik ziek wordt wat moet je dan met de pup” Dat lukt je niet hè, had je maar beter over na moeten denken. “ Hoe kan jij nu voor iemand zorgen als je nauwelijks voor jezelf kan zorgen, wat als er iets op straat met hem gebeurd, hoe krijg je hem de auto in, waarom ben je niet blij, je bent het niet waard! Hoe harder ik probeer hem weg te werken hoe heftiger de pijn en zo ook zijn stem wordt Waarom ben je nog niet aan het werk? Luilak! Je slaapt teveel uit, je rookt nog steeds, je stapt weer in je oude patroon, val eens meer af! De tranen komen weer terwijl ik het schrijf, omdat ik me terdege realiseer dat ik dit tegen mezelf zeg. De ochtenden zijn zwaar zo ook nu weer. Mijn benen draaien spasmatisch in het rond en ik wordt sinds lange tijd weer boos op mijn benen. Ik klauter moeizaam op bed door de pijn, op weg naar mijn medicatie. Het liefst wil ik wegkruipen in het verste donkerste hoekje zonder geluid en beeld. Zonder invloeden, zonder pijn. Het laxeren wil niet, natuurlijk niet, maar na ook deze berg beklommen te hebben kan ik eindelijk onder de douche. Mijn spieren ontspannen zich langzaam door de warme stralen en ik hoop dat mijn lichaam het nu soepeler gaat doen. De pijn zakt iets weg, de spasmes ook. Echter een grote donkere wolk blijf depressief boven mijn voorhoofd hangen. Ik ben zo boos, zo boos op mezelf dat ik niet vrolijk ben, zo hoort het toch? Door mijn vermoeidheid verslagen, worstel ik mij toch door de dag heen. Ik ben kapot, doe 2 maal een tukkie in de auto en doorloop geheel passief de waan van de dag.

Nu een paar dagen verder is de stem is inmiddels wat zwakker maar nog aanwezig, het kost me tijd om hem tot een accepteerbare vorm te krijgen. Het lukt me steeds beter de dag de dag te laten, niks moet, alles mag. Ik heb de grootste engel thuis zitten die me begrijpt, naar me luistert en me voelt, me ziet. Ik dank de dag weer voor de kleine geluksmomentjes en langzaam klauter ik weer op. Maar het voelt alsof iemand me met een enorme hamer op mijn hoofd heeft geslagen, keer op keer. Ik snap het nog niet helemaal maar dat hoeft gelukkig ook niet van mezelf, dit verklaard zich wel de aankomende tijd. Is het Joep die ook laat zien wat ik allemaal niet kan? Is het verdriet om de situatie van mijn moeder? Zijn het onverwerkte laesie processen? Niet teveel denken Niek, in je buik blijven zitten voelen. Ook nu ik schrijf, Joep op mijn schoot slapend, voel ik veel dank, veel liefde om me heen. Ik klauter gewoon weer verder.

Dikke knuffel

Niek