Vandaag lees ik mijn blogs terug. De tijd lijkt zo’n onwerkelijk begrip alsof er een ander persoon dit alles heeft doorgemaakt. Alsof de schreeuwende nachten, alle ellende, alle shit door een ander is meegemaakt. De angsten voor nieuwe operaties, het wakker worden na de O.K. het liggen in bedden veel bedden. De blogs denderen op me in, heb ik dit echt meegemaakt?
Het doet me zo afvragen hoe het dan nu met me gaat? Er kunnen weer een hoop meer dingen, maar heb ik nu werkelijk die dwarslaesie overleeft? Mensen gaan me weer als volwaardig behandelen, dingen verwachten en rekenen op me. Ik merk dat ik dit wil maar toch ook niet. Op dagen als vandaag waar ik weer de stilte en de eenzaamheid op zoek, merk ik dat ik toch niet dezelfde persoon was als ik voorheen was. Ergens is er een belasbaarheid knop omgezet, alsof ik niet meer de lasten van de wereld wil dragen. Het lijkt allemaal dus zo snel normaal te worden maar dat is het voor mij nog helemaal niet. De pijn blijft, de herrinnering aan wat was, en wat kan ook. Dat zorgt ervoor dat ik nog veel bezig ben met wat er is gebeurd en gaat gebeuren. “Niek in het nu blijven kerel”,roep ik tegen mezelf…
In het nu dus, vandaag leer ik over de consequenties van mijn weer teruggevallen levenstijl. Ik drink gisteravond op het afscheid van mijn vrienden uit Afrika weer teveel. Een erg slechte nacht en een slechte dag tot gevolg. Ik lukt me nog niet altijd om te leren dat mijn fysieke gedrag zon invloed heeft op mijn dagelijks leven. Het gezonde eten, het op tijd naar bed gaan en niet meer drinken resulteert dan weer in een neerslachtige dag. Ik kan tegen mezelf blijven roepen dat ik het moet doen maar ook ik heb geleerd dat dat de oplossing niet is. Ik probeer bij het positieve gevoel te blijven welke de resultaten van gezond leven me geven maar het lukt even niet.
Er gebeurd alweer zoveel, zoveel goeds, maar in het zoeken naar balans wordt lastiger. Ik besluit me er dus maar bij neer te leggen en te beseffen dat de wereld niet in 1 dag is gebouwd.
Soms verlang ik nog welleen terug naar die tijd. Liggend daar op bed, even helemaal niks hoevend. Het was zeker niet leuk, maar alleen maar liggen de hele dag sprak me toch ook wel ergens aan. Je voelt vanzelf de noodzaak om er uit te gaan en ben je dat weer beu dan ga je toch weer lekker slapen…mmmm Rare bewustwording dit…
Ik ga maar even liggen, even energie bijladen. Ik wil me graag weer beter voelen als ik wakker wordt, kijken of dat lukt
Dikke knuffel
Niek
Denk de afgelopen weken elke dag aan je (voor wanneer ik dat nog niet deed) en realiseer me iedere dag dat je vorig jaar nog bij ons woonde…. En ookal geloof ik er heilig in dat je nu veel dichter bij jezelf bent, gelukkig bent, al slaapt in jou kamer inmiddels kleine Tijs…. Ik mis je nog steeds! Slaap lekker schat!