Op Mr. FeatherForce HQ, (klinkt echt vet cool), hangen 2 canvasdoeken in hout omlijst met 2 van mijn grote inspiratiebronnen.
De rechter is Nelson Mandela, met de quote:
I never fail. I either win or learn.
Hij is voor mij de meester van de acceptatie. Compleet aanvaarden wat hetgeen je overkomt in het leven en daar het mooiste brouwsel mee brouwen dat er te maken valt.
Aan zijn linkerzijde hangt Tony Robbins. Een grote schreeuwerige Amerikaan, die voor mij de meester van de verandering is met de quote:
I you can’t, you must. If you must, you can.
Acceptatie en veerkracht
Beide 2 inspirerende sprekers en schrijvers die voor mij de formule van veerkracht belichamen. Accepteer wat je niet kunt veranderen (Nelson) en verander wat je niet kunt accepteren (Tony). En elke dag als ik kantoor in rol, kijk ik er even naar. Soms helpt het accepteren dat het gewoon een klote dag is en heb ik dat te accepteren. Ik voel de zachtheid van Nelson in zijn blik en voel de weerstand die ik op dat moment op mijn pijn, stress of druk heb, wegijlen. Soms baal ik dat ik nog niet de kilo’s kwijt ben, die mijn leven zoveel makkelijker zouden maken en dan zorg ik ervoor dat ik moet van Tony.
Zo ook nu.
Cadeau voor mezelf: een inspirerende spreker
Net zo goed dat ik probeer inspirerend als spreker te blijven, moet ik ook mijn inspiratiebronnen blijven bezoeken. Nelson Mandela gaat wat lastig. Spreker Tony Robbins treedt op in Birmingham in juli 2023 en ik besluit hem mezelf cadeau te doen. En ja, waarom vliegen als je ook kan fietsen. Twee vliegen in één klap, ik een kleiner buikje en beter voor het milieu.
612 km handbike naar het midden van Engeland, zonder backup auto of hulp (wel een meefietser) en daarmee ondertussen ook nog 1.000 bomen planten voor Trees for All. Het leek zo’n goed idee toen ik het bedacht. Maar nu moet ik wel vitaler worden, anders ben ik straks bij Hoek van Holland al de lul. En ik weiger lulletje rozenwater in een rolstoel te zijn…
Of komt het mij (te) duur te staan/zitten?
Dus dat is 2 keer per week personal training, handbike aan laten passen met een fietskar (want die rolstoel moet ook mee), korte termijn doelen, lange termijn doelen, elke afspraak op de fiets afspreken, mijn omgeving informeren, podcasts luisteren, boeken lezen… Totale overgave voor het afzien der afzien. En ten slot heel veel coaching om een andere relatie met voeding aan te gaan. Deze is als verdoving voor de pijn gaan fungeren, toen ik mijn medicatie afbouwde. Pffff… en dat in de drukste periode van het jaar!
“If you can’t, you must. I you must you can.” Kom op Niek, je kan dit!
D-day: 16 juli
Op 16 juli vertrek ik. Meer dan 100 km per dag (stukje met de boot voor de goede rekenaar). Markant detail. Dat is precies de datum, dat ik 13 jaar geleden mijn ongeluk kreeg. Nu weer op mijn rug, maar dit keer in een vette handbike, zonder een te vet lichaam. Ik fiets voor bomen te planten, voor inspiratie, voor avontuur, voor mijn dochters te laten zien dat ondanks mijn lichaam voor 90% verlamd is, ik met die 10% Fucking Fantastic and amazing ben. (Dat zou Tony Robbins zeggen 😊). Mijn reis naar deze inspirerende spreker volgen kan op de socials: LinkedIn & Instagram.
Break a leg, zeggen we dan in sprekersland, maar wellicht is dat heel ongepast om tegen mij te zeggen. Dus, wish me luck! En achteraf uiteraard een verslag van dit avontuur en hoe ik de lessen van Tony Robbins ook kan verwerken in mijn keynotes als inspirerende spreker.
Help jij ook mee?
Doneren kan nog
