Afgelopen week leer ik, als papa in spé, een nieuw woord: hydrofiel doekje. En uur lang zit ik huilend van het lachen in mijn rolstoel om dit ongelooflijk belachelijk woord. Terwijl ik mij nog afvraag in welke depressieve staat, een marketing malloot dit woord heeft bedacht, leer ik tot mijn schrik dat heel baby lievend Nederland deze doekjes gebruikt. Volgens Kim hebben de baby’s geen goede jeugd als je geen hydrofiel doekjes gebruikt. Volgens mijn schoonmoeder kan je nooit genoeg hydrofiel doekjes hebben, ik zie dat dit dan ook direct als een enorme verrijking van mijn leven. Bij 30 weken komen er ook belangrijke mensen van de kraamzorg controleren of wij genoeg hydrofiel doekjes hebben. Mijn leven is een ramp zo besluit ik.
Waar is de tijd gebleven van de katoenen luiers denk ik dan. De tijd dat baby’s gewoon in de kastlades sliepen bij gebrek aan een ledikant. De tijd dat eten, drinken en liefde genoeg was. Buiten hydrofiel doekjes hebben wij nu ook, luiers met vernieuwde PH87CS formule besteld, geen idee wat dat is, maar dat schijnt zo lekker zacht te zijn. Voor 75 euro voor 5 stuks valt de prijs erg mee, voor je baby wil je namelijk alleen het beste aldus het verkoopmeisje. Ze waren ook nog in de aanbieding dus het is eigenlijk geen geld, zegt Kim. Het design ledikant heeft een zelf kalibrerende wiegmodus, voor 2500,- euro ook geen geld. Maar daar krijg je dan wel vanzelf gelukkig baby’s van aldus de Linda.
Okay, misschien dat ik weer in mijn alles ontkennende recalcitrante fase. Die heb ik gewoon bij elke verandering in mijn leven. Volgens Kim kunnen de baby’s er namelijk morgen al komen en hebben wij nog maar 4 maanden, dat vind ik stom. Ik vind 4 maanden daarop reagerend een mensenleven, tijd zat eerst maar eens druk maken over die nieuwe auto die in januari komt. Ergens voel ik dat ik mannelijk Nederland achter mij heb staan, als ik zeg dat mee gespoten bumpers op de auto minimaal zo belangrijk zijn als al die rare baby spullen. Kim vindt van niet, de auto moet vier wielen hebben en de kleur zwart, verder maakt het niet uit. Dit vind ik dan weer belachelijk. Hoe kan je nou de RN315 navigatie, met elektrisch inklapbare buitenspiegels niet belangrijk vinden.
Ik vind het maar een rare wereld geworden. Om het goed te maken, gaan wij samen naar Herman van Veen in Carré. Mijn moeder die in 2012 overleed hangt rond in dit mooie theater, dat is fijn. Aan het eind van de show, blijven wij klappen, Herman is zo aardig om maar liefst 15 keer terug te komen op het podium. Hij springt het publiek in en ik krijg een aai over mijn bol. Volgens Kim komt dat omdat die dacht dat ik een mongooltje was. Ik weet wel beter.
Heel even vergeet ik de hydrofiel doekjes. Ik geniet ik ontroerd van deze beste zanger van Nederland. Ik luister met mijn ogen dicht naar zijn betoverende stem die mij meevoert naar mijn jeugd. Mama danst op Herman van veen, neuriet zachtjes, met mijn zusjes in haar armen mee, papa leest de autobrochure op de bank.
Dikke knuffel,
Niek
