Het zweet hoopt zich op, op mijn voorhoofd en een vastgelopen grammofoonplaat met gevloek speelt zich af in mijn bovenkamer. Tegenover mij zit een verontruste uitgever. De teller loopt op en er zitten al 150 van mijn beste klanten en relaties in de Videocall. In de chat zie ik alleen maar berichten voorbijkomen met: “Niek ik zie alleen jou. Ik hoor niets. Ik zie je mede presentatoren niet”. Dit zou de grote boeklancering moeten worden. Enige probleem, niets werkt er meer…
Het begint al wat eerder
Het verhaal begint echter al iets eerder dan de bewuste morgen om 10.00. De dag daarvoor word ik gebeld door de redactie van Op1. “Niek we hebben toch gekozen om 6 andere gehandicapten in de studio neer te zetten”. Het spijt de redactrice enorm maar ze luisteren toch liever naar zes anderen die de PGB problematiek in Coronatijd onder de aandacht brengen. Pijnlijk realiseer ik weer dat wij (Joyce de Ruiter en ik), toch weer uitgenodigd worden omdat we een handicap hebben, niet omdat we auteurs zijn en dat negatief nieuws toch echt beter verkoopt dat positief. Ik heb nog zo geprobeerd om uit te leggen dat wij met: De lamme leidt de blinde, een humoristisch boek hebben geschreven in tijden van corona. Dat we zo graag op tv willen laten zien dat er ook hele mooie dingen gebeuren maar dat mag niet meer baten. Die avond zullen er weer mensen op tv te zien zijn die vertellen dat ze het ook zwaar hebben in deze corona crisis.
Dan maar een succesvolle en positieve boeklancering! De teller staat inmiddels op 200 en ergens gaat er iets fout, maar waar? Als het zweet letterlijk mijn billen bereikt gaat de knop om, we openen een google hangouts en daar red één iemand de mensheid, de boeklancering en een vloekende jongeman in een rolstoel.
Juist. Mijn schoonmoeder.
Dan moet je roeien
We zijn snel overgeschakeld naar hangouts (dat perfect werkt), en de teller loopt alweer op. Er zitten alweer 100 mensen in de videocall, de champagne bruist, en daarmee ook mijn humeur weer een klein beetje. Goede vriend Jos Burgers, die ook het boekje in ontvangst zal nemen leerde mij deze week het volgende. Hij heeft al menig crisis mee gemaakt en zei. “ Jullie kennen allemaal de metafoor; Je kan niet kiezen hoe de wind waait, maar wel hoe je de zeilen zet. Maar wat als er geen wind is? Juist, dan moet je roeien. Nieuwe dingen proberen!
En zo zitten we hier in de videocall. Op dit moment besluit mijn schoonmoeder per ongeluk iets geniaals. Ze drukt op presenteren en deelt haar scherm en drukt op haar geluid te unmuten voor alle inmiddels 125 aanwezigen. Niet vermoedend dat iedereen mee kan luisteren en kijken, scrollt ze door haar email, contact en appjes. De aanwezigen vinden het prachtig en de chatfunctie ontploft. Schaterlachend, liggen we onder de tafel omdat het ook niet lukt dit uit te schakelen. “ Ze maakt mijn dag helemaal goed” “ Wat heerlijk relativerend dit” “ Dit is het beste gedeelte uit de boeklancering” Ik besef me op dit moment dat dit geenszins uitlachen is, dit is gewoon herkenbaarheid, omdat we allemaal zitten te pielen met de techniek. Dit is het beste relativerende wat ze had kunnen doen. Gewoon omdat we allemaal mensen zijn en haar slimme schoonzoon het niet voor elkaar krijgt om zelf een videocall werkend te krijgen. Even later moet ik haar toch verwijderen omdat ik vrees dat we nu 60 minuten naar haar scherm gaan kijken. Dit heeft wederom een hilarisch effect en ik vrees dan vele mannelijke kijkers dit gaan kopiëren tijdens de volgende familiecall.
De boodschap leven
Jos doet een prachtige humoristische speech, de champagne ontploft spontaan, de confetti knalt en alles komt goed. Dan realiseer ik me dat we net de boodschap van ons boekje hebben geleefd. Veerkracht door snel te schakelen, te gaan roeien en gewoon iets anders te gaan doen. En veel humor, waarvoor eeuwige dank aan mijn schoonmoeder…
Benieuwd naar de lamme leidt de blinde? Bestel dan hier je eerste exemplaar!
